Παραμονεύοντας

Σύζυγος επιφανούς γιατρού απομονώνεται στην έπαυλή τους και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της και να επιβιώσει παρέα με τα χάπια που της πασάρει ο δήθεν αγαπημένος της προκειμένου να σβήσει τη μνήμη της. Η ίδια θα ξυπνήσει και θα δει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και θα πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια της και ότι να την αφήνει στους άλλους.

Mε εμφανεις Χιτσκοκικές και Πολανσκικές επιρροές, ο Βασίλης Κατσίκης συνθέτει ένα ψυχολογικό θρίλερ τύπου ‘Side Effects’, όπου λογική και παράνοια γίνονται μια δίνη στο μυαλό της πρωταγωνίστριας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Θεοδοσία Σπέντζου, μέλος της γνωστής κινηματογραφικής οικογένειας, αλλά και ο Άρης Άθαν Παπαδημητρίου σε μια ‘απόκοσμη’ εμφάνιση που φέρνει κάτι απο ‘The Crow’.

Λίγο οι υπερβολικές ερμηνείες, λίγο τα κλισέ δανεισμένα από b-movies και horror epics, λίγο οι σεναριακές ‘τρύπες’, αλλά και οι οικονομικές συνθήκες στο εγχώριο κινηματογραφικό γίγνεσθαι που δεν βοηθούν τα οπτικά εφέ, μάλλον ο σκηνοθέτης δεν ήθελε να κάνει τόσο ένα ‘θρίλερ’ με την έννοια του όρου, αλλά περισσότερο να αποτίσει ένα φόρο τιμής σε κλασσικά θρίλερ και horror b-movies του παρελθόντος και παράλληλα μια ‘παραβολή’.

Θα πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε το εξαιρετικό ορχηστρικό soundtrack της ταινίας.

Σκηνοθετικό σημείωμα

‘Μικρός ήμουν θαυμαστής του Χίτσκοκ και ήταν συναρπαστικό να προσπαθώ να ανακαλύψω τον ένοχο ή να ξεχωρίζω τον κρυμμένο κακό. Αργότερα όταν είδα το «Death and the Maiden», του Πολάνσκι, το παιχνίδι «αλήθεια ή ψέμα»-«αθώος ή ένοχος», με είχε συνεπάρει. Αυτά νομίζω λειτούργησαν για να ψάξω τον κόσμο του θρίλερ συν όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, που είναι ένα διαρκές "ψυχολογικό θρίλερ"!
Ο λόγος που το έκανα αγγλόφωνο ήταν γιατί το σενάριο με οδήγησε σ' αυτή τη λύση. Η ηρωίδα, η Αν, μεγάλωσε και έζησε με την Αμερικάνα μητέρα της στην Αμερική και όταν ήρθε να δει τον Έλληνα πατέρα της, μεγαλογιατρό και ιδιοκτήτη ψυχιατρικής κλινικής, γνώρισε τον Άντριου, τον Άγγλο βοηθό του πατέρα της και αφού τον παντρεύτηκε έμεινε στην Ελλάδα. Δε θα μου άρεσε να μιλάνε σπαστά ελληνικά θα ήταν το λιγότερο αντιαισθητικό.
Το σχόλιο που προσπάθησα να κάνω είναι και πολιτικοκοινωνικό.

Χρησιμοποιώ τους κώδικες του ψυχολογικού θρίλερ για να πω την ιστορία μου. Βάζω τη χώρα σε κατάρρευση, δεν είναι και τόσο φανταστικό, και όλοι οι ήρωες είναι μπλεγμένοι με κάποιον τρόπο, ή θύτες ή θύματα, σε αυτό που συμβαίνει. Το πρώτο σχόλιο που θέλω να κάνω είναι, πως αν δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου στα χέρια σου, τότε κάποιοι άλλοι θα σου την κάνουν κόλαση! Και το τελευταίο και πιο σημαντικό σχόλιο είναι το θέμα της μνήμης! Όπως η ηρωίδα στην ταινία, κάνει μεγάλο αγώνα να ξαναβρεί τη χαμένη μνήμη της, έτσι και ένας ολόκληρος λαός πρέπει να αγωνιστεί για να μη χάσει τη δική του Ιστορική Μνήμη! Δυστυχώς η ταινία έγινε επίκαιρη με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αφού και στην ιστορία μας, ένας νέος μουσικός ο Άνταμ, πέφτει θύμα ενός σαδιστικού παρακράτους!’