Παγιδευμένοι

Σύνοψη: Δυο αστυνομικοί αναλαμβάνουν περιπολία σε μια γκετοποιημένη γειτονιά που βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης εξαιτίας ενός περιστατικού αστυνομικής βίας απέναντι σε μετανάστη.

Μια σειρά από απρόβλεπτα περιστατικά θα τους οδηγήσουν σε ένα πρωτόγνωρο κόσμο όπου σταδιακά θα βρεθούν παγιδευμένοι όχι μόνο από αυτούς που υποτίθεται ότι καταδιώκουν, αλλά και μέσα στις ίδιες τις πεποιθήσεις τους.

Άποψη: «Δε μπορώ ν’ αναπνεύσω», είναι η φράση κλειδί που ακούγεται με το ξεκίνημα σχεδόν της ταινίας και με το καλημέρα καταλαβαίνεις που θα πάει η ιστορία. Έχει προηγηθεί η καταδίωξη και βίαιη σύλληψη ενός Πακιστανού «Τζορτζ Φλόιντ» από αστυνομικούς της Κοπεγχάγης, όταν ξεστομίζει την φράση, με το πρόσωπο στο έδαφος Λίγες ώρες μετά ανακοινώνεται ο θάνατός του και οι αναταραχές ξεκινούν στις γειτονιές-γκέτο της πρωτεύουσας της Δανίας. Ναι, έχουν και αυτοί, τέτοιες.

Δύο αστυνομικοί αγνοούν τις εκκλήσεις των συναδέρφων τους να αποφύγουν αυτές τις περιοχές στην περιπολία τους, αλλά τους αγνοούν και αρχίζει η… κόλαση. Θα καταφέρουν να μείνουν ζωντανοί;

Ένα ασφυκτικό θρίλερ που έχει στο επίκεντρο την αλόγιστη αστυνομική βία (και κυρίως την επίδειξή της από τα όργανα του νόμου), όμως δεν επικεντρώνει την προσπάθειά του μόνο στην καταγγελία και την κριτική, αλλά καταφέρνει να παρουσιάσει ταυτόχρονα μια συναρπαστική περιπέτεια δράσης γεμάτη αδρεναλίνη και να τα εξισορροπήσει με πολύ πετυχημένο τρόπο.

Στο κομμάτι της δράσης, το δίδυμο των πρωτοεμφανιζόμενων Άντερς Έλχολμ και Φρέντερικ Χβιντ, σκίζει. Χωρίς εφέ και ψευτοεντυπωσιασμούς, αλλά με κοφτερό μοντάζ, λειτουργικές σκιάσεις, κάδρα που κόβουν την ανάσα, ατόφια κλειστοφοβική ένταση που προκύπτει και από την απόλυτα λειτουργική οργανική αξιοποίηση της αστικής διαρρύθμισης και μια διάχυτη απειλή για τους πρωταγωνιστές να ελοχεύει σε κάθε βήμα τους, σε ένα γκέτο που βράζει από οργή έναντι στην αστυνομική βία.

Λίγο από «Ημέρα εκπαίδευσης», λίγο από «The Taking of Pelham 123», η ταινία λειτουργεί άριστα ως αγωνιώδες θρίλερ επιβίωσης.

Το «Shorta» όμως δεν υστερεί ούτε στο κομμάτι της πολιτικής καταγγελίας, έστω και αν οι δημιουργοί του υποστηρίζουν ότι δεν ήθελαν να κάνουν μια πολιτική ταινία που θα είναι και παράλληλα και αστυνομικό δράμα. Και πολύ καλά το σκέφτηκαν, χρησιμοποιώντας έντονη ηθική ασάφεια και αμφισημία στον σεναριακό τους ιστό. Δεν είναι όλοι Σίντνεϊ Λιούμετ. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μιλάμε για μια απολιτίκ δημιουργία.

Κατά την διάρκεια της εφιαλτικής πορείας των δύο αστυνομικών (και του «αιχμάλωτου» νεαρού Άραβα που έχουν μαζί τους από ένα σημείο και έπειτα) και μεταξύ κυνηγητών και πυροβολισμών, το φιλμ καταφέρνει να μιλήσει για τον ρατσισμό και την προκατάληψη για τον αλλοδαπό, τον φόβο που οδηγεί σε αλόγιστη βία. Μπορεί όσα συμβαίνουν να μην διεκδικούν Όσκαρ πρωτοτυπίας, αλλά η δράση δημιουργεί αντίδραση και η αντίδραση του θεατή σε όσα παρακολουθεί, είναι νομίζω εξασφαλισμένη. Και είναι στην προκειμένη περίπτωση προτιμότερη από την αδιάλλακτη ρητορική οποιουδήποτε φιλμ.

Οι «Παγιδευμένοι» είναι ένα καθηλωτικά ηλεκτρισμένο φιλμ που δίνει προβάδισμα στη δράση με στόχο να σε ψυγαγωγήσει, αλλά κυρίως σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς και συζητήσεις μετά το τέλος του.

Είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σημαντικό κάτι τέτοιο, ειδικά τώρα.