Οι παρείσακτοι

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του δημάρχου της πόλης, ένας ιδεαλιστής νεαρός γιατρός, διορίζεται στη θέση του. Σκοπεύει να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του, που ονειρευόταν την αναβάθμιση μιας εργατικής γειτονιάς. Εμπόδιο στα σχέδια του θα σταθεί μια νεαρή Γαλλίδα με καταγωγή από το Μάλι, η οποία αρνείται να δει την οικογένειά της να διώχνεται από τη γειτονιά όπου μεγάλωσε.

Mετά το οσκαρικό (υποψήφιο) σκηνοθετικό ντεμπούτο ("Οι Άθλιοι") και την συνεργασία του ως σεναριογράφος στο «Athena» του Ρομέν Γαβράς, ο Λατζ Λι επιστρέφει κάνοντας αυτό που δείχνει να κατέχει σαν θεματική και που δείχνει σχεδόν αποκλειστικά να τον ενδιαφέρει.

Ένα στρατευμένο και «επαναστατικό» σινεμά για την κουλτούρα των παρηκμασμένων παριζιάνικων προαστίων και την συστημική «τυρρανία» προς τις μειονότητες των μεγάλων αστικών κέντρων.

Ένα σινεμά απαραίτητο ειδικά στην εποχή μας που το φασιστικό μόρφωμα ανακάμπτει σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (και στη Γαλλία) με τη νέα τάξη πραγμάτων που θεωρεί τα γκέτο «των σκούρων μεταναστών» ανεπιθύμητα..

Ο νέος Δήμαρχος που κάνει κατάχρηση εξουσίας, προσπαθώντας από υπέρμετρη πολιτκή φιλοδοξία να δείξει τι μπορεί να κάνει στους ανώτερούς του και απέναντί του οι φτωχοί «παρείσακτοι», με μια κοπέλα να του σηκώνει ανάστημα και να προσωποποιεί την αντίσταση και τα παράπονά τους. Αυτή προσπαθεί μέσα από το σύστημα, ο φίλος της οργισμένος νιάτο προτιμά πιο ακραίες λύσεις, με θολωμένο μυαλό.

Ο Λατζ διαθέτει καταγγελτική δύναμη, ρεαλισμό και καθαρότητα στην απεικόνιση της οργής και της αγανάκτησης για τον θεσμικό ρατσισμό και τις κοινωνικές ανισότητες, δεν μπορεί όμως να διατηρήσει την απαραίτητη ισορροπία με το απλοϊκό  μελόδραμα και τον κλισεδιαρισμένη στρατευμένη διδαχή.

Και αν στις δύο ταινίες που προαναφέραμε στην αρχή του κειμένου, τα παρόμοια σεναριακά ολισθήματα διέσωζαν (ίσως και μασκάρευαν αν προτιμάτε), η ηλεκτρισμένη ενέργεια στα πλάνα και η σκηνοθετική βιρτουοζιτέ (του Γαβρά), εδώ που κατεβάζει ταχύτητα μονταζιακά, τα ελαττώματα της ταινίας αναβλύζουν.

Κάπου συνολικά σκέφτεσαι ότι αυτό που παρακολουθείς είναι σημαντικό και θες να είναι και καλή ταινία παράλληλα με παλμό και ενέργεια, όμως οι υπεραπλουστεύσεις του όσο εξελίσσεται η ταινία και η υπερπροσπάθεια για να πείσει για το δίκαιο της δημιουργίας της, οδηγεί σε άλματα λογικής για να φτάσουμε στο ζητούμενο, που ενοχλούν και κουράζουν ενίοτε, με αποκορύφωμα το κρεσέντο υπερβολής στο φινάλε.  

Ένα σινεμά απαραίητο όμως που απέχει από να θεωρηθεί σπουδαίο.