Official competition

Σύνοψη: Ένας δισεκατομμυριούχος αποφασίζει παρορμητικά να γίνει ο παραγωγός μιας εμβληματικής ταινίας και απαιτεί να έχει τους καλύτερους συντελεστές.

Καταρχάς προσλαμβάνεται η αναγνωρισμένη σκηνοθέτρια Λόλα Κουέβας. Έπειτα το all-star cast ολοκληρώνουν δυο κορυφαίοι ηθοποιοί με μεγάλα ταλέντα και ακόμα μεγαλύτερα «εγώ» : ο καρδιοκατακτητής από το Hollywood, Φέλιξ Ριβέρο και ο ριζοσπαστικός θεατρικός πρωταγωνιστής Ιβάν Τόρρες. Και οι δύο είναι θρύλοι, αλλά όχι ακριβώς οι καλύτεροι φίλοι.

Μέσα από μια σειρά εκκεντρικών δοκιμασιών που θέτει η Λόλα, θα πρέπει ο Φέλιξ και ο Ιβάν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο ο ένας τον άλλον, αλλά και την ίδια τους την φήμη.

Άποψη: Μια αυτοαναφορική ταινία για το ίδιο το σινεμά με τον ίδιο τον τίτλο να δίνει τον χιουμοριστικό τόνο της ταινίας, παραπέμποντας στο «Official Competition» που σχεδόν κάθε σκηνοθέτης θέλει να δει την ταινία του σε κάποιο από τα αξιοσέβαστα φεστιβάλ του κόσμου.

Και τα κατάφερε. Η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε στο περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας και στην χώρα μας ήταν η ταινία λήξης του Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου. Οι Αργεντίνοι σκηνοθέτες Gaston Duprat και Mariano Cohn, που έχουν ασχοληθεί τόσο με τον κινηματογράφο όσο και με την τηλεόραση, συνθέτουν μια απολαυστική σάτιρα του χώρου του σινεμά και κυρίως των στερεοτύπων, των κλισέ, του πώς νοείται η υψηλή τέχνη και κυρίως θέτει το ζήτημα των διακρίσεων που συναντά κανείς μέσα σε αυτό τον χώρο.

Και παρότι το κάνει λίγο άτσαλα και σπασμωδικά, εν τέλει είναι μια απολαυστική και χορταστική ταινία σχετικά με τα γυρίσματα μιας άλλης ταινίας. Ο δισεκατομμυριούχος θέλει να αφήσει κάτι πίσω του από ματαιοδοξία και έτσι αγοράζει τα δικαιώματα ενός βιβλίου νομπελίστα, βάζει μια καταξιωμένη, «φεστιβαλική» σκηνοθέτρια με όραμα και άλλα συναφή κλισέ των «σοβαρών» καλλιτεχνών με δύο ηθοποιούς που ο μεν είναι ισπανός αλλά με διεθνή καριέρα στο Χόλιγουντ (διόλου τυχαία επιλογή του Banderas) και ενός αργεντίνου που μένει πιστός στο ισπανόφωνο σινεμά και θέατρο (εξαιρετική επιλογή ο τρομερός Oscar Martinez).

Η Επίσημη Συμμετοχή δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ να μας δώσει μια παρωδία των γυρισμάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός ή σκηνοθέτης, αλλά  περισσότερο να διακωμωδήσει τις διακρίσεις του ποιοτικού-φεστιβαλικού και πιο εμπορικού ηθοποιού, το τι είναι ο καθένας πρόθυμος και ικανός να κάνει για την τέχνη αλλά και τι είναι εν τέλει τέχνη και ποια τα όρια της.

Η σκηνοθέτρια Penelope Cruz, που αναδεικνύεται σε τρομερή επιλογή στον τελείως κωμικό και αυτοπαρωδούμενο ρόλο της, ζητάει πολλά, θέλει θυσίες και πόνο.

Αν κάπου υστερεί η ταινία, είναι κυρίως η αφηγηματική γλώσσα η οποία δομείται με όρους δράματος και όχι κωμωδίας, παρότι η ταινία έγινε ξεκάθαρα με κωμικό σκοπό. Ναι μεν υπάρχουν οι δραματικές σκηνές, αλλά ακόμα και στις κωμικές σκηνές και πάλι ο τρόπος είναι εκείνος του δράματος.

Σίγουρα γελάς πολύ και αβίαστα αλλά θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο αστεία αν δεν κράταγε τελικά και η ίδια μια σοβαρότητα του τύπου κάνουμε σοβαρή κωμωδία, από αυτές που μπορούν να πάνε και σε φεστιβάλ και όχι καμιά μπουφόνικη επιθεωρησιακού χαρακτήρα κωμωδία, που ίσως και να ταίριαζε καλύτερα.