The mule

Ο ογδοντάχρονος Ερλ Στόουν (Κλιντ Ίστγουντ) είναι απένταρος, μόνος και αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία της επιχείρησής του, όταν του προσφέρεται μία δουλειά, στην οποία - φαινομενικά- πρέπει απλά να οδηγεί. Στην πραγματικότητα, γίνεται μεταφορέας στην υπηρεσία του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών. Τα πάει καλά, τόσο καλά που οι «παραγγελίες» ολοένα και αυξάνονται. Δεν αργεί να τον εντοπίσει το ραντάρ του πράκτορα της υπηρεσίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών Κόλιν Μπέιτς (Μπράντλεϊ Κούπερ). Έτσι, παρόλο που τα οικονομικά του προβλήματα ανήκουν στο παρελθόν, τα προηγούμενα λάθη του αρχίζουν να τον βαραίνουν σε τέτοιο βαθμό που είναι αβέβαιο αν θα έχει το χρόνο να τα διορθώσει, πριν βρεθεί ενώπιον της επιβολής του νόμου ή των αρχηγών του καρτέλ.

Ο Κλιντ Ιστγουντ ουδέποτε έκρυψε πως είναι Ρεπουμπλικάνος, τα σχόλιά του πολλοί τα χαρακτηρίζουν πολιτικά... απαράδεκτα, αλλά ο ίδιος παραμένει συνεπής στο έργο του. Το κακό για όσους εκνευρίζει είναι πως δεν έχει ένα -έστω μικρό- σεξουαλικό σκάνδαλο στα σχεδόν 70 χρόνια καριέρας του. Σκεφτείτε πως ο Ιστγουντ κατηγορείται για τι ψηφίζει (!) και πως είναι πατριώτης όταν με τις κινηματογραφικές δημιουργίες του, ανέκαθεν σχολίαζε τα αμέτρητα λάθη της χώρας μαζί με την υποκρισία και το συντηρητισμό που απλά έκρυβαν τις αμαρτίες της.
Ξεχνούν όμως κάτι σημαντικό. Ο 89χρονος σήμερα Κλιντ είναι ένας μύθος του σινεμά. Δεν χρειάζεται καμία άλλη λέξη ή προσδιορισμός. Μύθος.
Δεν έχει να αποδείξει τίποτα, αλλά ακόμα και το 2018, καταθέτει σινεμά. Δικό του, ατόφιο, τίμιο και απόλυτα ειλικρινές. Ο -αληθινός- χαρακτήρας του ανθοκόμου είναι και συμβολικός. Ο σκηνοθέτης Κλιντ, σε χαλαρό και πολλές φορές χιουμοριστικό ρυθμό, αφηγείται με άνεση μια έτσι κι αλλιώς, αβανταδόρικη ιστορία. Ουσιαστικά όμως είναι η σκέψη του για το χαμένο χρόνο και την οικογένεια. Συγκινεί ανθρώπινα, χωρις εκβιασμούς. Ναι, ο κυνισμός του είναι ξανά εδώ και είναι απότομος (για όσους δεν ξέρουν τον Κλιντ). Θυμηθείτε τη σκηνή με τις μοτοσυκλέτες ή το σκασμένο λάστιχο.
Και στις δύο θυμίζει τον ήρωα από το "Gran Torino". Η τελευταία ταινία του στην οποία υπήρξε ξανά πρωταγωνιστής και είχε ξανά σεναριογράφο τον Νικ Σενκ. Εκεί το κλίμα πήγε προς το ελεγειακό, το μυθικό. Εδώ, αφήνει την πραγματική ζωή και λίγες, απλές κουβέντες, να κάνουν όλη τη δουλειά.

Εχει πάρει έναν εγκληματικό χαρακτήρα και με απλά πράγματα τον κάνει συμπαθή. Εναι βαποράκι, εν γνώσει του. Καμία ενοχή στη σκέψη και στα λόγια. Δεν θα κλαφτεί στιγμή για την οικονομική του κατάσταση, δεν θα κλαφτεί στο τέλος. Ο Κλιντ που αγαπούν να μισούν οι "εχθροί" του, θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον ανθοκόμο που διακινεί ναρκωτικά, πως έχασε τα πάντα λόγω κρίσης, διαδικτύου, μεταναστών κλπ. Δεν το κάνει.
Η ταινία ουσιαστικά δεν έχει ψεγάδια, κυλά αβίαστα, πιάνεις ξεκάθαρα το νοήμά της, αλλά η φυσική κατάληξη της ιστορίας, δεν αφήνει περιθώρια.  Θα μπορούσε βέβαια ο χαρακτήρας του ντετέκτιβ Μπράντλεϊ Κούπερ, να είναι λιγότερο σχηματικός. Εκεί ακολουθείται η πραγματική ιστορία, αλλά το πρώτο τετ α τετ τους, θα μπορούσε να... πετάει φωτιές. Είναι μεν λιτό και τίμιο, αλλά μοιάζει με αναγκαίο. Σε αντίθεση πχ με τις σύντομες συναντήσεις με τους εμπόρους του καρτέλ, που οι διάλογοι είναι τόσο φυσικοί και πετυχημένοι, που μοιάζουν και με αυτοσχεδιασμό.
Το "The Mule" είναι και διασκεδαστικό σινεμά (σε αντίθεση με την σκοτεινή "υπόσχεση" του trailer) είναι και αυτοβιογραφικό, μια έμμεση αναφορά εξιλέωσης για τον οικογενειάρχη που ίσως να μην ήταν. Πως αλλιώς να εξηγήσεις την παρουσία της κόρης του Αλισον ως... κόρης του ήρωα της ταινίας;
Ο Κλιντ Ίστγουντ στα 89 του συνεχίζει να στέκει αγέρωχος, ακόμα και τόσο γερασμένος, ένας αυθεντικός ήρωας της μεγάλης οθόνης που απλά θες να χαζεύεις. Ξέρεις πως θα πει όσα θέλει, και δεν δίνει δεκάρα αν αρέσει ή όχι. Τραγουδά το "Aint that a kick in the head" ενώ οδηγεί, κάνει τρίο με σέξι κορίτσια (ποιός δηλαδή θα έλεγε όχι;) και ένα βλέμμα του φτάνει για να καταλάβεις τι σκέφτεται...