Ο νεαρός Τόνι Σοπράνο μεγαλώνει σε μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους στην ιστορία του Νιούαρκ και ανδρώνεται, καθώς αντίπαλες συμμορίες ανελίσσονται και διεκδικούν την εξουσία από την πανίσχυρη εγκληματική οργάνωση των ΝτιΜέο, που κυριαρχεί στη διχασμένη από τον ρατσισμό πόλη. Εγκλωβισμένος σε μία εποχή που αλλάζει ραγδαία είναι ο θείος που θαυμάζει, ο Ντίκι Μολτισάντι, ο οποίος παλεύει να ανταποκριθεί στις επαγγελματικές και προσωπικές του υποχρεώσεις.
Η επιρροή που ασκεί στον ανιψιό είναι τέτοια που ο θείος θα πλάσει τον εύπιστο έφηβο και θα τον μεταμορφώσει στον πανίσχυρο αρχιμαφιόζο, τον Τόνι Σοπράνο
Στους "Σοπράνος" ο Κρίστοφερ Μολτισάντι λέει την ατάκα "My uncle Tony, the guy i'm going to hell for". Στο "The Many Saints of Newark" αλλάζει ο χρόνος: "This is my uncle Tony, the guy i went to hell for". Όσοι έχετε δει μια από τις καλύτερες σειρές της τηλεόρασης, ξέρετε γιατί ο χρόνος έγινε παρελθοντικός. Όσοι όχι διαβάστε με δική σας ευθύνη. Spoilers παντού!
Η παρουσία του Κρίστοφερ δίνει μια "μεταφυσική" διάσταση, Αν είστε φανατικοί των "Sopranos" θα διασκεδάσετε με τις πολλές αναφορές. Άλλες ασήμαντες για την πλοκή, άλλες αποκαλυπτικές και, ίσως, αναπάντεχες. Το ερώτημα όμως είναι ένα. Κρίνεις το "Newark" ως μια ταινία χωρίς να τη συγκρίνεις με τη σειρά ή όχι; Ναι, την κρίνεις ως prequel, γιατί αλλιώς θα είχε λίγες πιθανότητες να τη δεις. Και δυστυχώς, είναι αδιάφορη, δεν προσδίδει το παραμικρό στο μύθο.
Η παρουσία του Μάικλ Γκαντοφλίνι, πραγματικού γιού του αξέχαστου Τζέιμς, ως νεαρού Τόνι Σοπράνο, σώζει (όσο μπορεί) την ταινία. Η ομοιότητα και η καλή ερμηνεία προκαλούν νοσταλγία και λύπη για τον πατέρα του.
Ο Άντονι μεγαλώνει στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ έχοντας ως είδωλό του το θείο του, Ντίκι Μολντισάντι (Αλεσάντρο Νίβολα). Πραγματική ιστορία πραγματικά δεν βρήκαμε. Ουσιαστικά, είναι η ζωή του Ντίκι, που όπως λέει, θέλει να κάνει το καλό, όμως τραβάει ζόρια, υποτίθεται είναι μέντορας του Τόνι, αλλά πραγματική συμβουλή να του αλλάξει τη ζωή, δεν ακούσαμε. Ο Νίβολα έχει πρόσωπο, στιλ αλλά ουδέποτε απέδειξε πως μπορεί να "απογειώσει" μια ταινία και σε αυτήν είναι ο καθοριστικός παράγοντας.
Ο νεαρός Γκαντολφίνι είναι εκφραστικός, αλλά ο σκηνοθέτης Αλαν Τέιλορ και ο δημιουργός των "Σοπράνος" Ντέιβιντ Τσέις τον ξεχνάνε στην 1η ώρα, θέλουν να δώσουν βάρος στην παρουσία του Ντίκι, την οποία διακόπτουν, χάνοντας το ρυθμό με σκηνές που δεν βοηθάνε σε τίποτα.. Για παράδειγμα είναι η εποχή της εξέγερσης των Αφροαμερικανών (η ιδέα να ακούμε Gil Scott Heron όσο κλισέ, τόσο καλή), βλέπουμε οδομαχίες, τσιτάτα χιλιοειπωμένα, μια προσπάθεια να χωρέσει το Βlack lives matter, αλλά καταλήγει να τους τοποθετεί και αυτούς στο γκανγκστερικό πλαίσιο.
Θέλει να εισχωρήσει μέσα στην οικογένεια και στον στενό κύκλο των Μαφιόζων (η σύγκριση με "Goodfellas" αναπόφευκτη) άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε υπερβολικά. Το χιούμορ είναι ελάχιστο (εξαίρεση η σκηνή με τον Μπέρνθαλ να πυροβολεί μέσα στο αυτοκίνητο...), οι ερμηνείες είναι χωρισμένες και αυτό στοιχίζει. Για παράδειγμα ο Ρέι Λιότα έχει διπλό ρόλο. Στην αρχή είναι μια καρικατούρα, στη συνέχεια είναι ιδανικός. Οι σκηνές στη φυλακή είναι καλοπαιγμένες αλλά σύντομες... Η Βέρα Φαρμίγκα προσπαθεί, η Μικαέλα ΝτεΡόσι εντυπωσιακή.
Το tagline είναι "Who made Tony Soprano": στο τέλος αναρωτιέσαι... Η απάντηση (αν ποτέ τη χρειαστήκαμε) θα μπορούσε να δοθεί στα επόμενα χρόνια μετά το τέλος της ταινίας. Ή να ξαναδούμε τη σειρά!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων