Love, Juliet

Σύνοψη: Στο Λονδίνο του 1946 η Τζούλιετ Άστον, ταλαντούχα συγγραφέας προσπαθεί να βρει έμπνευση μετά από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν λαμβάνει ένα γράμμα από τον Ντόσι, ένα μέλος μιας λέσχης βιβλίου που εδρεύει στην Νήσο Γκέρσνεï. Την συχνή μετέπειτα αλληλογραφία της με τον Ντόσι ακολουθεί η επίσκεψή της στο απομακρυσμένο αυτό νησί όπου θα γνωρίσει τα μέλη της υπόλοιπης ομάδας και μαζί τους θα ανακαλύψει μία ιστορία από το παρελθόν που θα την μαγέψει.

Άποψη: Ακόμα μια κινηματογραφική εβδομάδα που τα βιβλία έχουν την τιμητική τους και υπενθυμίζουν όπως πριν λίγο καιρό με το “The Bookshop”, ότι οι ιστορίες που αφηγούνται φέρνουν τους ανθρώπους κοντά ακόμα και σε δύσκολους καιρούς. Το ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο από τις Αν Σάφερ και Άννι Μπάροους με τον βασανιστικά εκτενή τίτλο “The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society” έρχεται στην μεγάλη οθόνη με τον αέρα των ταινιών που αξιοποιούν την φρίκη του πολέμου και υπόσχονται ελπίδα και συγκίνηση, ένα συνδυασμό στον οποίο παραδοσιακά όλοι μας υποκύπτουμε.

Η συγκεκριμένη συμπαθητική παραγωγή δεν αποτελεί εξαίρεση και η αλήθεια είναι ότι βλέπεται ευχάριστα παρά την φανερή πορεία του σεναρίου στο ρομαντικό/δραματικό στοιχείο που ανθεί εν μέσω πολέμου αλλά και με την πάροδο αυτού στα αφιλόξενα τοπία του Γκέρσνεï. Η Λίλυ Τζέιμς (Mamma Mia! Here we go again) βρίσκεται σε αποστολή να ανακαλύψει τι συνέβη στην Ελίζαμπεθ, την νεαρή κοπέλα που ξεκίνησε την λέσχη βιβλίου και η αλήθεια που μαθαίνει στο τέλος δεν διαφέρει και πολύ από άλλες ιστορίες που κατά καιρούς έχουμε δει στο σινεμά ή έχουμε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο. Ο συναισθηματικός ανθρώπινος παράγοντας  που δεν υποβαθμίζεται ούτε σε περίοδο πολέμου γίνεται βασικός κορμός της ιστορίας και ενίοτε οδηγεί σε αδιέξοδες καταστάσεις σαν αυτές που πραγματεύεται η ταινία για να καταλήξει ωστόσο σε ένα τρυφερό ρομάντζο ανάμεσα στον ταπεινό αγρότη και την πνευματώδη συγγραφέα. Η κατάληξη βέβαια δεν ενοχλεί καθώς από το τρέιλερ και μόνο ο δυνητικός θεατής έχει συμβιβαστεί άτυπα με αυτό που επρόκειτο να δει, έχει συμφωνήσει και η ταινία δίνει αυτό που υπόσχεται εύκολα.

Με τον σκηνοθέτη του “Four Weddings and a Funeral” Μάικ Νιούελ, φυσικά δεν είναι τυχαία αυτή η ικανοποίηση που παίρνουμε καθώς οι ταινίες του ανέκαθεν απαρτίζονταν από ζωντανούς χαρακτήρες με δυναμικότητα (θυμηθείτε την Τζούλια Ρόμπερτς στο “Mona Lisa Smile” ή τον Τζόνι Ντεπ στο “Donnie Brasco”) που γίνονται αντικείμενο θαυμασμού.

Σαφώς, εδώ το υπόβαθρο δεν είναι ιδιαίτερα στοχαστικό ούτε προβληματίζει όσο θα ήθελε αλλά το στυλ της παραμένει ζεστό και φιλικό, όπως και στις υπόλοιπες ανάλογες παραγωγές, και κυρίως δεν απογοητεύει.