The last face

Σύνοψη: Τοποθετημένη στο ολέθριο φόντο της ταλανισμένης από τον πόλεμο Λιβερίας, ο Μιγκέλ και η Ρεν πρέπει να βρουν ένα τρόπο να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή κάτω από τρομακτικά δύσκολες συνθήκες, ενώ παράλληλα, το πάθος τους για την αξία της ανθρώπινης ζωής έρχεται σε αντίθεση με τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τους για την επίλυση των συγκρούσεων που τους περιβάλλουν.

Άποψη: Δεν έχουμε καταλήξει αν πρόκειται για μία από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς (όπως ισχυρίζεται με μένος η παγκόσμια κριτική που έχει καταθάψει την ταινία), σίγουρα όμως το "The last face" αποτελεί με διαφορά την πιο αδύναμη στιγμή στην σκηνοθετική φιλμογραφία του Σον Πεν, η οποία μέχρι στιγμή απαριθμούσε μικρά διαμαντάκια (Indian Runner, Crossing Guard, Pledge, Into The Wild).

Φταίει ο έρωτας με την Σαρλίζ Θερόν (τότε ήταν ακόμη ζευγάρι) που του θόλωσε την κινηματογραφική κρίση; Μήπως το τραγικό σενάριο του Έριν Ντίγκναμ που μπλέκει αισθηματική σαπουνόπερα με μελόδραμα Φώσκολου; Ή ευθύνεται ο ίδιος ο Σον Πεν που δείχνει να έχει πάρει προσωπικά την υπεράσπιση του δικαίου των φτωχών και πεινασμένων Αφρικανών του κόσμου.

Που είναι ο μινιμαλισμός του, η οξυδέρκειά του, ο λυρισμός του, η καθαρή σκηνοθετική του ματιά, οι χαρακτήρες που σου μένουν στη μνήμη;

Αντ'αυτού, εδώ θα "χορτάσετε" από ένα εκτός τόπου και χρόνου love story που καταντά κωμικοτραγικό, με ερμηνείες (και καδραρίσματα από τον Πεν) της συμφοράς από την Σαρλίζ Θερόν και τον Χαβιέ Μπαρδέμ (σε ένα καστ που περιλαμβάνει επίσης τον αδιανόητα κακό Ζαν Ρεό και την ντυμένη Αντέλ Εξαρχόπουλος) και από ένα εξοργιστικά εύγλωττο οδοιπορικό στην ανθρώπινη δυστυχία με καταγγελική διάθεση αφελέστατης ρητορικής σε συνδυασμό με στιλιζαρισμένα καρτποσταλικά πλάνα και ανηλεή γραφικότητα σχεδόν σε κάθε πλάνο.