Lady Bird

Σύνοψη: Η ιστορία ενηλικίωσης που σκηνοθέτησε η Γκρέτα Γκέργουικ με φόντο το Σακραμέντο του 2002, ξετυλίγει τη δύσκολη εφηβεία της νεαρής Κριστίν «Lady Bird» ΜακΦέρσον (στο ρόλο η Σίρσα Ρόναν), την εκρηκτική σχέση αγάπης -μίσους με τη νοσοκόμα μητέρα της και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, καθώς και την καθημερινότητά της στο σχολείο, και βέβαια τις εφηβικές ανασφάλειες και τους έρωτες αυτής της ηλικίας.

Άποψη: Το ουσιαστικό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Γκρέτα Γκέργουικ (είχε συνσκηνοθετήσει πριν 10 χρόνια το Nigths And Weekends με τον Τζο Σουάνμπεργκ, περισσότερο σαν βοηθός) είναι μια γλυκόπικρη και εμπνευσμένη κατά διαστήματα ιστορία ενηλικίωσης, με άλλοτε έξυπνες και συγκινητικές στιγμές, αλλά και αρκετά αναμασήματα διάφορων κλισέ του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου και με βασικό μειονέκτημα την ίδια την –συχνά εκτός ρυθμού και κάπως άνευρη- σκηνοθετική της καθοδήγηση.

Η Γκέργουικ καταφέρνει βεβαίως να προσδώσει σε αρκετά σημεία, αμεσότητα, ειλικρίνεια και αλήθεια στον χαρακτήρα της 17χρονης πρωταγωνίστριας (που υποδύεται με ζηλευτή φυσικότητα η Σίρσα Ρόναν, η οποία κλέβει με άνεση την παράσταση) και την προσπάθειά της να πραγματοποιήσει την δική της, προσωπική εφηβική επανάσταση, προφανώς μιας και ο χαρακτήρας περιέχει αρκετά βιογραφικά στοιχεία και της ίδιας.

Η φυσικότητα στις ερμηνείες της και η ελαφρώς αυτοσχεδιαστική πρόθεση ήταν και τα βασικά της χαρακτηριστικά και ως ηθοποιός, μιας και αναδείχθηκε ως βασική πρωταγωνίστρια ενός εκ των σπουδαίων δημιουργών του στα millenials, του Νόα Μπόμπακ (Greenberg, Frances Ha, Mistress America): με αυτόν τον τρόπο έχτισε το όνομά της, αυτό το σινεμά γνωρίζει πολύ καλά, άλλωστε και οι επόμενες επιλογές της (Damsels In Distress, The Humbling, Maggie’s Plan) κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος και επομένως της είναι γνώριμο το συναίσθημα, μπορεί πιο εύκολα να το εκμαιεύσει από τους ηθοποιούς που κατευθύνει.

Το «Lady Bird» δεν πρωτοτυπεί: ανάλογες ιστορίες ενηλικίωσης έχουμε δει αμέτρητες φορές στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του θέματα.

Οι αρετές του βέβαια, είναι ξεκάθαρες: μοντέρνα αποτύπωση του teenage angst, ευρηματικές ατάκες, ρεαλιστική σκιαγράφηση των γονιών (και η Λόρι Μέτκαλφ και ο Τρέισι Λετς είναι αφοπλιστικοί στις ερμηνείες τους), ήπιο αλλά όχι ξεζουμισμένο δράμα.

Την ίδια στιγμή όμως επαναπαύεται σε συγκαταβατικές νόρμες, δεν τολμά να γίνει επώδυνα δεικτική και ο σαρκασμός της ξύνει επιδερμικά τις σάρκες των συμβάσεων της αμερικανικής μεσοαστικής κοινωνίας. Ενώ η σκηνοθετική της ματιά σπάνια ξεφεύγει από την ευκολία/παγίδα της πινακοθήκης χαριτωμένων συμπεριφορών.