Kingsman: The secret service

Με μόλις 5 ταινίες στο ενεργητικό του ως σκηνοθέτης, καθώς και παραγωγός της καλύτερης (“Lock, Stock & Two Smoking Barrels”), αλλά και της χειρότερης (“Swept Away”) στιγμής στην καριέρα του Γκάι Ρίτσι, ο Μάθιου Βον αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση δημιουργού, ο οποίος μοιάζει να καταπιάνεται μόνο με ταινίες που -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- θα γούσταρε να παρακολουθήσει και ο ίδιος ως “απλός” θεατής. Και βέβαια, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως οι 3 στις 5 ταινίες που έχει σκηνοθετήσει βασίζονται σε κόμικς, γεγονός που, αν μη τι άλλο, του επιτρέπει να επικοινωνήσει την fanboy πλευρά του χαρακτήρα του.

Εξάλλου, μέσω του -απρόσμενα απολαυστικού- “Kingsman” το οποίο βασίζεται στο κόμικ “The Secret Service” των Μαρκ Μίλαρ και Ντέιβιντ Γκίμπονς, ο Λονδρέζος κινηματογραφιστής είναι σαν να ξεστομίζει ένα... βαρβάτο “why so serious?” με κύριο αποδέκτη τον Σαμ Μέντες, σκηνοθέτη του τελευταίου James Bond, βάζοντας τους ήρωές του να παραδέχονται ανοιχτά το πόσο πολύ τους έχουν λείψει οι “παλιές καλές διασκεδαστικές κατασκοπικές περιπέτειες”.

Γιατί, για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις το “Kingsman” (για το κόλλημά του με την... Adidas για παράδειγμα), επ' ουδενί ωστόσο για το ότι δεν κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να σε αναγκάσει να παραδεχτείς πως είχες πολύ καιρό να περάσεις τόσο καλά μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Από την τζεϊμσμποντικού ύφους εναρκτήρια σεκάνς, μέχρι και το... εξίσου τζεϊμσμποντικό φινάλε, που ακολουθεί μια αναπάντεχη σεκάνς ανθολογίας η οποία συνδυάζει εξαιρετικά εμπνευσμένα τις σκηνές κατατρόπωσης των εξωγήινων εισβολέων στο “Mars Attacks!” του Τιμ Μπάρτον με μια άκρως επαναστατική λύση στην... εξάλειψη της παγκόσμιας ολιγαρχίας(!), ο Βον ξεδιπλώνει μια κατά τόπους αφάνταστα διασκεδαστική περιπέτεια κατασκοπίας με καταιγιστική δράση, άφθονες εκπλήξεις, αξιοζήλευτο στυλ και μπόλικο φλεγματικό χιούμορ, η οποία συνδυάζει υποδειγματικά το κλασικό με το (υπερ)σύγχρονο, περνώντας με χαρακτηριστική άνεση από το μύθο του βασιλιά Αρθούρου στην εποχή της κυριαρχίας του Internet, με ενδιάμεσες στάσεις σε παγκόσμια κοινωνικοπολιτικά, περιβαλλοντολογικά, αλλά και θρησκευτικά ζητήματα. Διαθέτει, άλλωστε, ως βασικό κακό της έναν μεγιστάνα της πληροφορικής με οικολογικές ανησυχίες, τον οποίο καλείται να αναχαιτίσει μια αυτόνομη μυστική οργάνωση καταπολέμησης του εγκλήματος, οι πράκτορες της οποίας έχουν κωδικά ονόματα που παραπέμπουν στους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης.

Και όσο κι αν σου είναι κάπως δύσκολο να συμπαθήσεις τον κεντρικό ήρωα (o πρωτοεμφανιζόμενος Τάρον Έγκερτον, ο οποίος σε ολόκληρη την ταινία κυκλοφορεί με περιβολή... Eminem), η απρόσμενα δυναμική παρουσία του Κόλιν Φερθ σε έναν ρόλο που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Ρότζερ Μουρ και Πιρς Μπρόσναν τότε που τελούσαν υπό την... υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητας, αλλά και η ανεκτίμητη συνεισφορά στο άφθονο αιματοκύλισμα της εκρηκτικής Σοφία Μπουτέλα ως Γκαζέλ, τα ατελείωτα πόδια της οποίας καταλήγουν στις φονικότερες λεπίδες που είδαμε να σχίζουν τον αέρα από την εποχή όπου η Ούμα Θέρμαν έσπερνε ως Νύφη τον όλεθρο με την κατάνα της, αποτελούν δύο μόνο από τους λόγους που καθιστούν το “Kingsman” την ταινία-ένοχη απόλαυση που αξίζει να επιδιώξεις να παρακολουθήσεις στη μεγάλη οθόνη.

Και κατόπιν, έλα να μου πεις ότι η σκηνή στην εκκλησία δεν είναι ό,τι πιο γαμάτα... βέβηλο έχεις δει τα τελευταία χρόνια!