Inheritance

Σύνοψη: Όταν ο αποξενωμένος πατέρας της πέσει θύμα απαγωγής στο Κάιρο, μια νεαρή κοπέλα που ζει στη Νέα Υόρκη θα βρεθεί μπλεγμένη σε έναν κόσμο μυστικών και εγκλημάτων, ταξιδεύοντας από την Αίγυπτο και την χαοτική Βομβάη μέχρι τη Σεούλ για να σώσει όχι μόνο τον πατέρα της, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό.

Άποψη: Ο Neil Burger πειραματίζεται αισθητικά με τρόπο παρόμοιο με τον Steven Soderbergh στο «Unsane» πριν από κάποια χρόνια, αλλά το γεγονός ότι ο πρώτος δεν διαθέτει αντίστοιχες δημιουργικές ικανότητες με τον δεύτερο κοστίζει και στο τελικό αποτέλεσμα...

Τα κάπως ασυνήθιστα και σκοτεινά πρώτα λεπτά προϊδεάζουν για κάτι αρκετά πιο ενδιαφέρον από αυτό που ακολουθεί, ενώ πάντα είναι ευπρόσδεκτες στο σινεμά ματιές γύρω από το θέμα της διεθνούς κατασκοπείας που πάνε κόντρα στα mainstream κλισέ που έχουν επικρατήσει και απέχουν από την πραγματική εικόνα. Δεν περνάει όμως πολλή ώρα για να γίνει αντιληπτό πως ο Burger δεν νοιάζεται τόσο για την πλοκή (η οποία είναι υπερβολικά απλοϊκή για φιλμ του είδους του) όσο για το να στήσει μια ιδιαίτερη οπτικά εμπειρία, που ενίοτε φλερτάρει και με το ονειρικό αν συνυπολογίσει κανείς και κάποιους παράγοντες όπως τη δουλειά του Paul Leonard-Morgan στη μουσική, με αιθέριες συνθέσεις που φέρνουν στον νου ακόμη και πρόσφατα σάουντρακ του ντουέτου των Trent Reznor και Atticus Ross.

Εν προκειμένω, καλοί οι πειραματισμοί με τις δυνατότητες της κάμερας ενός iPhone, αλλά αυτό που προκύπτει πραγματικά δεν είναι τόσο ριζοσπαστικό σε επίπεδο παρουσίασης όσο μπορεί να διατείνονται κάποιοι από τους συντελεστές. Και η εστίαση στη σύνθεση του κάδρου, αν και οδηγεί σε μερικά αξιομνημόνευτα για το μάτι στιγμιότυπα, ενίοτε κάνει το σύνολο να θυμίζει περισσότερο ταξιδιωτική εκπομπή για την τηλεόραση παρά θρίλερ δράσης. Ίσως αυτό να μην αποτελούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η ιστορία που ξεδιπλωνόταν επί της οθόνης ήταν ελκυστική, αλλά από τη στιγμή που και αυτή με τη σειρά της δεν είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη και χαρακτηρίζεται από έντονη επανάληψη κι έλλειψη αξιοσημείωτων σεκάνς, «χτυπάει» πιο έντονα στον θεατή και η όχι και τόσο εντυπωσιακή τεχνική.

Μειονέκτημα αποτελεί και το πώς για μια ταινία που ισχυρίζεται ότι έχει μια πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη ματιά στο πώς εξετάζει τον μικρόκοσμο εντός του οποίου κινείται υπάρχουν ουκ ολίγες σεναριακές αφέλειες, ειδικά προς το φινάλε. Ενώ και η σχέση ανάμεσα σε πατέρα και κόρη που υπάρχει στο επίκεντρο της δραματουργίας ήθελε σίγουρα μια βαθύτερη επεξεργασία για να έχουν μεγαλύτερο συναισθηματικό αντίκτυπο στον εκάστοτε σινεφίλ οι συγκρούσεις που έρχονται στη συνέχεια εντός αυτού του πλαισίου.

Κάπως έτσι αδικούνται και δυο καλές ερμηνευτικές παρουσίες τόσο από την ανερχόμενη Phoebe Dynevor πρωταγωνιστικά όσο και από τον Rhys Ifans που κυρίως σιγοντάρει. Η δε πρώτη εκπέμπει ακριβώς εκείνη την ενέργεια που χρειάζεται ένα εγχείρημα σαν το συγκεκριμένο, καθώς είναι σαν να υφαίνει ένα νοητό πέπλο μυστηρίου γύρω από τις αντιδράσεις της, σαν να μη θέλει ακριβώς να εκθέσει στον φακό όλες τις πτυχές της ηρωίδας της για να καταστήσει και το ταξίδι της πιο ιντριγκαδόρικο, από την άποψη ότι δεν γίνεται πλήρως κατανοητή ψυχολογικά από το κοινό, άρα είναι και πιο απρόβλεπτη στον τρόπο δράσης της κι επομένως πιο συναρπαστική.

Δυστυχώς οι αδυναμίες υπερτερούν των πλεονεκτημάτων, και κάπως έτσι η «Κληρονόμος των Μυστικών» δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ως κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι με τη δυναμική ορισμένων μέσων, και ως εκ τούτου δεν έχει όσα χρειάζονται για να μπορέσει να κάνει «γκελ» σε όσους ψάχνουν μια πραγματικά γεμάτη κινηματογραφική εμπειρία.

Πάρις Μνηματίδης