Η Βασίλισσα της καρδιάς

Σύνοψη: Η οικογένεια της Άνν υποδέχεται με προθυμία τον Γκουστάβ, έφηβο γιο του συζύγου της από προηγούμενο γάμο, και παρά τις αρχικές προστριβές η καθημερινότητα φέρνει τους πάντες πιο κοντά. Σε αυτήν την χαλαρή διάθεση, η όλο και συχνότερη επικοινωνία της Άνν με τον Γκουστάβ θα καταλήξει σε ειδύλλιο με ανυπολόγιστες συνέπειες και στις δύο πλευρές.

Άποψη: Όπως υποδηλώνει και η αντίστοιχη κάρτα, η “Queen of Hearts” ή η Ντάμα Κούπα συμβολίζει την ομορφιά, την τρυφερότητα, την έλξη προς το αντίθετο φύλο. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας μπορεί να είναι μητέρα δύο κοριτσιών και τα αναπόφευκτα σημάδια της ηλικίας να αχνοφαίνονται στην όψη της όμως σίγουρα αποπνέει στον θεατή τον αέρα του δυναμικού θηλυκού. Η επιλογή, άλλωστε, της Τρίνε Ντίρλχολμ (“In a Better World”, “A Royal Affair”) δεν θα μπορούσε να είναι τυχαία γιατί δεν θα μπορούσε να είναι καμία άλλη. Η ταινία της Μέι Ελ-Τούκι επικεντρώνεται απροκάλυπτα επάνω στην πρωταγωνίστριά της που διχάζει για τις επιλογές της αλλά κυρίως εξοργίζει με την ανήθικη ηθική της.

Η 47χρονη Δανή ηθοποιός δεν φοβήθηκε να γίνει δυσάρεστη ούτε κοντοστάθηκε στις αναμφίβολα τολμηρές σκηνές με τον δικό της “Ιππόλυτο” από τον μύθο της Φαίδρας. Στην καταδικασμένη σχέση της με τον Γκουστάβ (στον ρόλο ο ανερχόμενος Γκουστάβ Λιντ), η απόδοση ευθύνης είναι παγιωμένη και το θέμα μεταχειρίζεται με λεπτότητα από σενάριο και σκηνοθεσία, αφήνοντας την τελική κρίση  ως ευθύνη του θεατή και μόνο. Αναπόφευκτα, εάν το σενάριο αφορούσε πατριό και θετή κόρη, η ένσταση του κοινού θα στόχευε στην σεξουαλική παρενόχληση ως ανεπίτρεπτη πράξη όμως λίγες είναι οι φορές που βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Μία απλή εναλλαγή των φύλων αρκεί για να θολώσει το τοπίο και να προκύψει αρχικά προβληματισμός αλλά η διάρκεια θα βοηθήσει για τα τελικά συμπεράσματα. Η αποστροφή, ωστόσο, είναι εξίσου παρούσα και ενοχλητική με την διαφορά ότι η Ελ-Τούκι δεν αναλαμβάνει τον ρόλο του δικαστή.

Η κάμερα της απορροφάται περισσότερο στην Σκανδιναβική τελειότητα της οικογένειας που τους καθιστά σχεδόν απροσπέλαστους σε κάθε είδους τραγωδία και εξακολουθεί να είναι αρκετά κοντά όταν η Άνν (και όχι ο Γκουστάβ) θα σπάσει αυτή τη φούσκα με πάταγο. Τα υψηλά ιδανικά της ως δικηγόρος κακοποιημένων παιδιών, η στοργή που δείχνει ως μητέρα είναι από τα χαρακτηριστικά τα οποία η Ελ-Τούκι χωράει σε μικρές σκηνές μέσα στην ταινία όμως όλα αυτά θα έρθουν σε αντιδιαστολή με την ανήθικη στάση που θα κρατήσει για τα πεπραγμένα της.

Η Δανία μας χαρίζει ένα από τα πιο δύσκολα οικογενειακά δράματα της χρονιάς το οποίο στέλνει και στα φετινά Όσκαρ­­­), ένα σύνθετο μελόδραμα που θα βρει το κοινό του αλλά μπορεί τελικά και να το απωθήσει με την τροπή που θα πάρουν τα γεγονότα και ιδιαιτέρως με τις συνέπειες που θα αποφέρουν. Η Ελ-Τούκι διαθέτει συγκλονιστικό ρυθμό απομυθοποίησης του χαρακτήρα και η Ντίρλχολμ βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα αντίληψης του ρόλου της για τον οποίο καταρρέει φανερά και με μεγάλη επιδεξιότητα.