Σύνοψη: Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Γάλλος ζωγράφος Πιέρ Μπονάρ θα ζητήσει από την άγνωστή του Μαρτ να ποζάρει για μοντέλο του, εγκαινιάζοντας μια ερωτική σχέση που θα τον εμπνεύσει για πέντε ολόκληρες δεκαετίες.
Άποψη: Ο Πιέρ Μπονάρ υπήρξε ένας σπουδαίος ζωγράφος του τέλους του 19ου και αρχών 20ού αιώνα. Ένα από τα αγαπημένα του θέματα ήταν οι οικιακές στιγμές με την σύζυγό του, συνήθως σε στιγμές μπάνιου μιας και έπασχε από μια ασθένεια και έτσι έκανε μπάνια με ειδικά άλατα για την θεραπεία της δερματοπάθειας.
Παρόλα αυτά, η Μαρτ ντε Μελινί είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, αν και η ίδια υπήρξε επίσης καλλιτέχνιδα που δεν το ακολούθησε στην πορεία αλλά και μοντέλο για τον σύζυγό της, τον οποίο επηρέασε αναπόδραστα.
Ο σκηνοθέτης Martin Provost, μετά την Seraphine για την ζωή μιας γαλλίδας καλλιτέχνιδας, στρέφει το βλέμμα σε μια γυναίκα που μέσω της τέχνης υπήρξε απίστευτα ορατή και όμως τόσο αόρατη.
Εντούτοις, δεν προσφέρει την ορατότητα που θα μπορούσε, μιας και κέντρο της αφήγησής του παραμένει ο Μπονάρ, με την Μαρτ να αντιμετωπίζεται απλώς ως η μούσα. Παρόλο τον δυναμισμό του χαρακτήρα της, τον οποίο αποδίδει μαεστρικά η Σεσίλ ντε Φρανς, και ενώ φαίνεται πως δεν είναι απλώς μια γυναίκα της εποχής της που ακολουθεί τυφλά τις επιταγές των αντρών της ζωής της, και πάλι η ταινία την παρατηρεί ως το αξιοπερίεργο φρούτο που έπεσε στην αυλή του ζωγράφου και ο Μπονάρ ως ο καλλιτέχνης που ανάμεσα σε άλλα πρέπει να διαχειριστεί την σύζυγό του και τις επικρίσεις των άλλων για αυτήν.
Πράγματι, πολλοί επέκριναν την Μαρτ ως την γυναίκα που «εγκλώβισε» τον Πιέρ, τον έχωσε μέσα στο σπίτι και τον απομόνωσε. Εμφατικά τίθεται αυτό σε μια συζήτηση με τον Κλοντ Μονέ, άλλον σπουδαίο ζωγράφο της εποχής του Ιμπρεσιονισμού, με τον οποίο ο Πιέρ είχε φιλική σχέση.
Τον Μπονάρ τον βλέπουμε ως έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται μεν για τα συναισθήματά του για εκείνη, αλλά έχει και μια προβληματική συμπεριφορά οικειοποιούμενος ίσως τα όσα λέγονται και τα όσα πιστεύουν οι άνθρωποι τα χρόνια εκείνα, από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού στις οποίες εκτείνεται η ιστορία της ταινίας.
Έχει μια κλασική γαλλική αύρα ανεμελιάς και εξοχής, χωρίς να επιχειρείται ένα πιο συγκεκριμένο και οξύ σχόλιο πάνω στις έμφυλες σχέσεις. Αρκείται μόνο στους έρωτες και στις αγάπες, τους βλέπει απλώς ως εραστές, αγνοώντας ή υποτιμώντας την υπόλοιπη ιστορία.
Καθαρά από βιογραφικό ενδιαφέρον έχει μια αξία για κάποιον λάτρη του είδους που θέλει να μάθει μερικές πληροφορίες παραπάνω για μια γυναίκα που έκρυψε διάφορα προκειμένου να γίνει αποδεκτή και αρεστή. Φωτογραφικά όμορφη από τον υποψήφιο για Όσκαρ DP του Michel Hazanavicius και ρομαντικά ανάλαφρη για θερινά βράδια του Αυγούστου, χωρίς όμως να επιτυγχάνει αυτό που ίσως ήθελε, να ξαναβάλει στο κάδρο την Μαρτ. Στην ταινία ο ρόλος της είναι ο ίδιος όπως και στην τέχνη του ζωγράφου, οπτικά παρών μα στην πραγματικά απών, εν κρυπτώ κάτω από την σκιά του συζύγου.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων