Hotel Mumbai

Σύνοψη: Μια οργάνωση φονταμεταλιστών μουσουλμάνων φθάνει στο Μουμπάι της Ινδίας με σκοπό να σπείρει τον πανικό στο όνομα του Αλλάχ. Εισβάλλει σε ένα πανάκριβο ξενοδοχείο, το Taj Mahal Palace, στο οποίο διαμένουν διακριτές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου θα αποφασίσουν να μην εγκαταλείψουν τους πελάτες τους και όλοι μαζί προσπαθούν να διασωθούν από τα πυρά των τρομοκρατών περιμένοντας να έρθουν οι ειδικές δυνάμεις από άλλη πόλη, μιας και το Μουμπάι δεν έχει ειδικές δυνάμεις και οι αστυνομικοί που έχουν σταλεί είναι μόλις τέσσερις.

Άποψη: Η ισλαμοφοβία που έχει προξενηθεί στον δυτικό κόσμο λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων τζιχαντιστών έδωσε λόγο ύπαρξης στην ταινία «Hotel Mumbai» του Anthony Maras, του Αυστραλού σκηνοθέτη και ξαδέρφου της Ελευθερίας Αρβανιτάκη που πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ταινίες μεγάλου μήκους. Η πραγματική επίθεση τζιχαντιστών στο ξενοδοχείο TAJ στο Μουμπάι (η πάλαι ποτέ ονομαζόμενη Βομβάη) τον Νοέμβριο του 2008 με πολλούς νεκρούς και τραυματίες αποτέλεσε την βάση για την ταινία που ξεδιπλώνει σχεδόν ντοκιμαντερίστικα αλλά και παθιασμένα τα όσα συνέβησαν μέσα στο ξενοδοχείο.

Μια οργάνωση με κέντρο το Πακιστάν ξεκινάει μια σειρά επιθέσεων στο όνομα της τζιχάντ, δηλαδή του ιερού πολέμου, θεωρώντας πως οι μουσουλμάνοι είναι καταπιεσμένοι στην Ινδία. Αφού πρώτα σκορπούν τον τρόμο στους δρόμους της πόλης, εκτελώντας όποιον βλέπουν, κατορθώνουν να διεισδύσουν στο πολυτελές ξενοδοχείο ανάμεσα στο πλήθος των κατατρομαγμένων ανθρώπων που βρήκαν εκεί καταφύγιο. Τότε θα αρχίσουν μια σειρά εκτελέσεων, κρατώντας και λίγους ομήρους. Το προσωπικό του ξενοδοχείο έχοντας ως μότο ο θεός είναι ο πελάτης δεν οπισθοχωρεί και είναι πρόθυμο παρά τον κίνδυνο να κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ασφαλές τους πελάτες. Μόνο που η πίστη των τζιχαντιστών σε έναν άλλον θεό είναι εντονότερη, καθώς δεν υποχωρούν αν δεν κάνουν αυτό για το οποίο θεωρούν ότι είναι προορισμένοι. Μια αντιτζιχαντιστική ταινία, όπως είναι λογικό μιας και είναι πρόσφατες και άλλες επιθέσεις, που ωστόσο επειδή είναι ταινία θα έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον και για τους τρομοκράτες αντί να έχει μια ξεκάθαρη μανιχαϊστική διαίρεση σε θύτες και θύματα. Συμπάσχει με τα θύματα, αναδεικνύει τον τρόμο και την αγωνία τους στο έπακρο, αφήνοντας όμως στην σφαίρα του μη ανθρώπινου, του τέρατος ουσιαστικά, τους δράστες της επίθεσης, ενώ θα έπρεπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Να αναδείξει και τις δύο πλευρές ώστε να διαφανεί ο εγκλωβισμός των δραστών σε μία πολεμική ρητορική που δεν χρειαζόταν να έχουν.

Παρόλα αυτά, είναι ένα αρκετά πετυχημένο θρίλερ που ακόμα και αν ξέρεις την εξέλιξη του γεγονότος δεν παύεις να αγωνιάς από αυτόν τον κλειστοφοβικό πυρετώδη τρόμο που μεταδίδει κάθε πλάνο, υποβοηθούμενο από την κατάλληλη φωτογραφία με τα εξίσου πυρετικά χρώματα. Ο Dev Patel ως μάγειρας που δουλεύει στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και ο Armie Hammer ως πελάτης σε αυτό εύκολα κλέβουν τις εντυπώσεις με τις ερμηνείες τους. Στα θετικά είναι η απουσία ανάδειξης ηρώων, όπως γίνεται εμφανές στους αστυνομικούς, που από την μία πλευρά τους παρουσιάζει να μπαίνουν στο ξενοδοχείο ηρωικά για να σώσουν τους εγκλωβισμένους, από την άλλη όμως και γελοιογραφικά. Ενδιαφέρον έχει, αν και σε αυτό θα μπορούσε να σταθεί περισσότερο, το θέμα του φόβου και της άδικης ενοχοποίησης κάθε μουσουλμάνου, όπως στην περίπτωση του Patel που επειδή τους θυμίζει τζιχαντιστή εμφανισιακά, οι αστυνομικοί είναι έτοιμοι να τον συλλάβουν και μια κυρία τον φοβάται.