Σύνοψη: Το 1892 ένας αξιωματικός διατάσσεται παρά την θέληση του να οδηγήσει έναν αποφυλακισμένο Ινδιάνο αρχηγό και την οικογένεια του πίσω στον τόπο τους.
Άποψη: Ο Λοχαγός Τζόζεφ Μπλόκερ είναι ένας τσακισμένος άνθρωπος. Χρόνια στην μεθόριο στην Άγρια Δύση, πήρε μέρος στους πολέμους με τους Ινδιάνους, υπομένοντας και κάνοντας με τη σειρά του, ανείπωτες θηριωδίες. Ο Μπλόκερ υποφέρει από κατάθλιψη και μετατραυματικό στρες, αλλά τότε απλά το έλεγαν «μελαγχολία» Ο διοικητής του, τον διατάσσει να οδηγήσει έναν ετοιμοθάνατο Ινδιάνο πολέμαρχο και την οικογένεια του στον τόπο του, μετά από επτά χρόνια φυλάκισης. Με προεδρικό διάταγμα. Η Αμερική αλλάζει. Ο Μπλόκερ όχι. Ο πολέμαρχος αυτός έχει σκοτώσει δεκάδες συντρόφους του και το μόνο που νοιώθει για τους Ινδιάνους είναι μίσος. Μην μπορώντας να παρακούσει τις εντολές, στήνει ένα απόσπασμα που στην πορεία του, θα περιμαζέψει μια γυναίκα που οι Κομάντσι σκότωσαν τον άντρα και τα παιδιά της. Και θα φορτωθεί και έναν γνωστό του στρατιώτη που πρέπει να τον οδηγήσει για εκτέλεση.
Ο Σκοτ Κούπερ (Black Mass) μας παραδίδει ένα έργο, φτιαγμένο με τα υλικά που φτιάχτηκαν τα παλιά γουέστερν: Η μεθόριος, η εκδίωξη των Ινδιάνων, η άγρια φύση, ο άνθρωπος να πατάει με το ένα πόδι στον πολιτισμό και με το άλλο στην κτηνωδία. Και όπως όλα τα γουέστερν, με τον ήρωα να είναι το κέντρο όλης της ιστορίας. Μπορούμε να θυμόμαστε το Hostiles ως την πρώτη ταινία όπου ο Κρίστιαν Μπέιλ μπήκε στην φάση της ωριμότητας του ως ηθοποιού. Καιρός ήταν. Ο χαρακτήρας του μας θύμισε πολλές φορές αυτόν του Τζον Γουέιν στο συγκλονιστικό The Searchers. Και στις δύο ταινίες οι ήρωες φορτώνουν όλα τα τραύματα τους πάνω στο μίσος για τον άλλον, καταλαβαίνοντας στο τέλος πως έτσι, ούτε λύτρωση θα βρουν, ούτε αυτό οδηγεί κάπου.
Φυσικά και σιγά-σιγά θα αναγκαστεί, να συνεργαστεί με τους Ινδιάνους. Και θα καταφέρει να αναγνωρίσει στον γέρο πολέμαρχο και αξιοπρέπεια, και μεγαλοσύνη, αλλά και θα καταλάβει και το δίκιο του όταν πολέμησε για την γη του. Εδώ βέβαια, υπάρχει και το μόνο μεγάλο φάουλ, μια που πρέπει να περάσουμε ξανά όλον αυτόν τον πολιτικά ορθό διδακτισμό για το δίκιο του άλλου, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τα λοιπά που έχουμε πια συνηθίσει στο Χόλιγουντ. Και το τέλος ήταν και αυτό, τυπικό Χόλιγουντ.
Έχουμε όμως μια ταινία με καλό σενάριο, εξαιρετική φωτογραφία, και πολύ καλούς ηθοποιούς. Η Ρόζαμουντ Πάικ (Gone Girl) δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία σε έναν απαιτητικό ρόλο. Επιβλητικός ως Κίτρινο Γεράκι ο Γουες Στούντι (Dances With Wolfs). Και τις εντυπώσεις κλέβει ο Ρόρι Κόχραν (Argo) ως ένας λοχίας που είδε πολύ περισσότερη βία από όση μπορούσε να αντέξει η ψυχή του.
Δεν ξαναγράφει τους κανόνες το Hostiles. Δίνει πνοή όμως στο χαρακτηριστικότερο Αμερικανικό είδος σινεμά. Και το κάνει αρκετά καλά για να το προτείνουμε σε αυτούς που αγαπούν τα γουέστερν.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων