"Η καλύτερη ηθοποιός στον κόσμο υποδύεται τη χειρότερη τραγουδίστρια στον κόσμο. Η τρεις φορές βραβευμένη με Όσκαρ Meryl Streep ενσαρκώνει τη Florence Foster Jenkins, μια τουλάχιστον κακόφωνη, καλτ τραγουδίστρια όπερας που «μεσουράνησε» στη Νέα Υόρκη τις δεκαετίες του ’30 και του ’40...".
Ο Στίβεν Φρίαρς εστιάζει ξεκάθαρα και αποκλειστικά στο κωμικό στοιχείο, σε αντίθεση κάπως με το περυσινό "Mαργκερίτ" που έδινε χώρο στην γλυκόπικρη τραγικωμική επίγευση ενός ανολοκλήρωτου έρωτα, εκτός από τα φάλτσα και την τραγουδιστική ανικανότητα της "σοπράνο".
Παρά το γεγονός πως ωφελείται από την ερμηνεία της Μέριλ Στριπ (αυτό έλειπε), ενώ και οι Χιού Γκραντ, Σάιμον Χέλμπεργκ (Big Band Theory) στέκονται ικανοποιητικά, δεν καταφέρνει να χαρίσει ουσιαστικό βάρος στην ταινία, η οποία παρακολουθείται με σχετική ευχαρίστηση μεν (και σε θερινό πιθανώς με ακόμα μεγαλύτερη), αλλά είναι τελικά απλά μια καρικατουρέ, ανάλαφρη κωμωδιούλα, που ξεχνιέται με μεγάλη ευκολία.
Σύνοψη: Η κοσμική Νεοϋορκέζα Florence Foster Jenkins πιστεύει πως είναι το αηδόνι της όπερας ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς φάλτσα. Ο σύζυγος και ατζέντης της, St Clair , ένας Άγγλος αριστοκράτης και ηθοποιός, συντηρεί αυτή της την ψευδαίσθηση. Όταν η Florence αποφασίζει να δώσει κονσέρτο στο θρυλικό Carnegie Hall το 1944, ο St Clair ξέρει ότι καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων