Everything, everywhere, all at once

Σύνοψη: Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα, όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της.

Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, τίποτα δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό που την περιμένει.

Άποψη: Μια τολμηρή προσπάθεια υπερφιλόδοξων προθέσεων αυτό που προσπαθεί να κινηματογραφήσει το δίδυμο των σκηνοθετών Ντάνιελ: να εισάγει δηλαδή την λογική του multiverse προσπαθώντας να μιλήσουν χαωτικά για την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την οικογένεια, το εργασιακό άγχος και πολλά πολλά άλλα, τα πάντα όλα που λέει και ο εύστοχος τίτλος σε ένα γαϊτανάκι ορισμένων ευρηματικών ιδεών που πολύ γρήγορα όμως αποδεοκνύονται εντελώς παραίτερες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η μπάλα να χαθεί από ένα σημείο και έπειτα. 

Η ηρωίδα μας (πρέπει να ομολογήσουμε ότι η αξιαγάπητη από μεγάλη πλειοψηφία του κοινού Μισέλ Γέο, είναι και εδώ ακριβώς αυτό: αξιαγάπητη) διαπιστώνει κάπως απότομα ότι στην βασική της -ας πούμε- πραγματικότητα είναι μια υπερηρωίδα που κρατά στα χέρια της την τύχη όχι μόνο αυτού του σύμπαντος, αλλά και μιας σειράς από άλλα παράλληλα, τα οποία απειλούνται από σατανικές οντότητες.

Και κάπου εκεί αρχίζει ένα παραλήρημα χωρίς αρχή και μέση και με ένα τέλος απογοητευτικά γειωμένο, ένα ντελιριακό αφήγημα χωρίς κανόνες, που προσπαθεί να μιλήσει για σχεδόν τα πάντα με έναν τρόπο που έχει μέσα του και κωμωδία και δράμα και μεταφυσικό και σουπερηρωικό, ένα αλληγορικό υβρίδιο αλεπάλληλων φαντασιακών ανατροπών, με σινεφίλ αναφορές, προσπάθεια να σατιρίσει τα μαρβελικά πολυσύμπαντα, να αναφερθεί σε πολλές καθημερινές και διαχρονικές παθογένειες της οικογένειας

Που όμως όλα αυτά για να σε ταξιδέψουν απαιτούν συγχρονισμό, όραμα και ικανότητα παρόμοια με αυτή του Μισέλ Γκοντρί (βλέπε τα χέρια-λουκάνικα), τον οποίο προφανώς θαυμάζει το δίδυμο των σκηνοθετών. Η οικονομία στην αφήγηση πήγε περίπατο προ πολλού, από το πρώτο σχεδόν 20λεπτο, το μοντάζ θα αποφύγουμε να το χαρακτηρίσουμε, οι λοιπές ερμηνείες στα όρια της παρωδίας, το "Everything, everywhere all at once" διαθέτει μερικές ετνυπωσιακές και πρωτότυπες στιγμές, δεν καταφέρνει όπως ποτέ το μίγμα να δέσει και η ταινία να απογειωθεί, αν  και οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ. 

Κάποιοι θα συγκινηθούν, οι περισσότεροι θα βρίσουν από τα νεύρα τους, εμείς κάπου κουραστήκαμε και δεν βλέπαμε την ώρα και τη στιγμή να τελειώσει αυτή η ανοικονόμητη σάτιρα στα "Πάντα όλα". Και το τέλος μας έφερε και ένα χασμουρητό.