At eternity's gate

At eternity's gate - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ο Vincent Van Gogh έχει φύγει από την Ολλανδία και βρίσκεται στο Παρίσι, όπου με την βοήθεια του αδερφού του, Theo, εκθέτει τους πίνακές του. Εκεί θα γνωρίσει τον ομότεχνό του, Paul Gauguin, με τον οποίον θα αποφασίσουν να φτιάξουν ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο στην νότια Γαλλία, στην Αρλ. Πρώτος θα πάει ο Van Gogh που θα ετοιμάσει το περίφημο κίτρινο σπίτι και αργότερα θα πάει και ο Gauguin. Η ψυχική του υγεία θα διαταραχθεί όταν ο Γάλλος ζωγράφος αποφασίσει να φύγει, με τον Ολλανδό να κόβει  το αυτί του και έπειτα να εισάγεται σε άσυλο.

Άποψη: Τίποτα από τα παραπάνω στην ουσία δεν ενδιαφέρουν την ταινία, καθώς όλα αυτά ναι μεν υπάρχουν, αλλά μόνο προσχηματικά ώστε να δημιουργηθεί όλο το κλίμα της εποχής και ο τρόπος που εκλάμβανε τα πράγματα ο Ολλανδός μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία απόλυτα αισθητηριακή και συνειρμική στην λογική της ταινία, που από μόνη της καθίσταται έργο τέχνης, και μακράν η καλύτερη ταινία που έχει γίνει ποτέ για τον Vincent Van Gogh. Ο Julian Schnabel, που πέρα από σκηνοθέτης, είναι και ο ίδιος ζωγράφος, αναμετράται με το φάντασμα ενός από  τους σπουδαιότερους και γνωστότερους στο ευρύ κοινό ζωγράφους στην ιστορία της τέχνης. Έπειτα από τον Jean Michel Basquiat, που τον απασχόλησε στην πρώτη του ταινία, τολμά να κάνει την  βιογραφία ενός καλλιτέχνη που λίγο-πολύ ξέρουμε τα πάντα γι αυτόν.

Ευτυχώς όμως δεν σκοπεύει να κάνει μια ταινία σαν αυτές που έχουν προηγηθεί, όπως το «Lust for Life» με τον Kirk Douglas στον ρόλο του ζωγράφου, ή το πιο πρόσφατο ριζοσπαστικά μεν τεχνικά, παραδοσιακό δε αφηγηματικά «Loving Vincent». Αντ’ αυτού, ασχολείται με τέλος της ζωής του ζωγράφου, χωρίς σχεδόν καμία αναφορά για το πριν, ξεκινώντας από όταν φεύγει από το Παρίσι για την Αρλ, συνεχίζοντας στο Saint Remy, όπου κλείνεται σε άσυλο, για να καταλήξει στο Auvers sur Oise, όπου θα σκοτωθεί το 1890, με έναν τρόπο όμως που θυμίζει περισσότερο ένα φόρο τιμής ενός εικαστικού προς έναν άλλο, παρά μία βιογραφική ταινία. Πολύ πειραματική σκηνοθετικά, άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε όχι τόσο, αποτυπώνει στο έπακρο όλον τον ψυχισμό του ζωγράφου. Εγκλωβίζει μέσα στα καρέ τις αισθήσεις του, την ψυχή του, σε σημείο που αν έχεις δει αυτήν την ταινία, νιώθεις πως πράγματι έχεις μάθει καλύτερα τον Van Gogh. Και αυτό είναι ένα απόλυτα κερδισμένο στοίχημα για  τον σκηνοθέτη, καθώς το καταφέρνει χωρίς πολλά βιογραφικά στοιχεία, χωρίς να στέκεται ιδιαίτερα σε γεγονότα, οδηγούμενος απλώς με βάση το συναίσθημα, με βάση το πώς θα ένιωθε αυτός ο άνθρωπος, πώς έβλεπε τον κόσμο.

Σύμμαχο σε όλο αυτό έχει τον εξαιρετικό Willem Dafoe, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, αλλά και της φετινής χρονιάς, ο οποίος θυμίζοντας τον καζαντζακικό Χριστό που είχε υποδυθεί στην ταινία του Scorsese, καταβυθίζεται στον ρόλο, φέρνοντας μες στα μάτια μας τον Van Gogh, τον οποίον θυμίζει πολύ εμφανισιακά. Σε μικρότερους ρόλους συναντάμε τους πολύ ταλαντούχους Oscar Isaac ως Paul Gauguin, Rupert Friend ως Theo και Mads Mikkelsen ως έναν ιερέα στο άσυλο. Με όλους αυτούς έχει μερικές πολύ καλογραμμένες διαλογικές σκηνές, αν και οι καλύτερες είναι αυτές που ο ζωγράφος αλλά και ο ηθοποιός είναι χαμένοι στον κόσμο τους. Η κάμερα είτε γίνεται τα μάτια του Van Gogh, είτε ένας εξωτερικός παρατηρητής, ποτέ δεν χάνει αυτήν την ατμοσφαιρικά παραισθησιογόνα αίσθηση, μέχρι το τέλος, με την εξαιρετικά εύστοχη σκηνή μαγικού ρεαλισμού με την οποία κλείνει.

Εδώ μπορείτε να θυμηθείτε την αποκλειστική συνέντευξη του Ουίλεμ Νταφόε στο MOVE IT από το Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Εδώ οι δηλώσεις του Νταφόε για την ταινία από το Φεστιβάλ της Βενετίας.

Πρώτη δημοσίευση: 17 Ιαν. 2019, 14:22
Ενημέρωση: 24 Ιαν. 2019, 13:54
Τίτλος:
At eternity's gate (Στην πύλη της αιωνιότητας)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
111
Εταιρία διανομής: 
Release: 
17 Ιανουαρίου 2019

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Feelgood
24061
Tanweer
6684
Tanweer
5357