Ένα αγγελικό πρόσωπο

Σύνοψη: Η Μαρλέν, μια νεαρή μητέρα, ζει και μεγαλώνει μόνη την οκτάχρονη κόρη της, Έλι. Όταν γνωρίζει έναν γοητευτικό άνδρα αποφασίζει να τον ακολουθήσει άνευ όρων αδιαφορώντας για το ανήλικο παιδί της. Η μικρή Έλι αρχίζει έναν αγώνα επιβίωσης και προσπάθειας για να ενωθεί και πάλι με την μητέρα της. 

Άποψη: Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Vanessa Filho αποφασίζει να ασχοληθεί με την προβληματική σχέση της Μαρλέν με την κόρη της, την αγγελένια της όπως την αποκαλεί και πώς η μικρή Έλι θα καταφέρει να χειριστεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σε ένα δράμα ειλικρινούς ρεαλισμού που συγκινεί, θυμώνει, χαροποιεί και γεννά ερωτήματα στον θεατή. Η σπουδαία Marion Cotillard ερμηνεύει την Μαρλέν, μια γυναίκα σχεδόν μονίμως μεθυσμένη, που αν και κατά βάθος αγαπάει το παιδί της, εν τούτοις δεν το δείχνει όσο η κόρη της το χρειάζεται αφήνοντάς την μόνη της να μεγαλώσει χωρίς φροντίδα και στοργή. Η Έλι που ερμηνεύει εξαιρετικά η Ayline Aksoy-Etaix συμπεριφέρεται σαν κορίτσι μεγαλύτερης ηλικίας καθώς αναγκαστικά έχει μεγαλώσει πριν από την ώρα του. Πρέπει να κάνει ψώνια για να φάει αφού το ψυγείο είναι μονίμως άδειο, πίνει από τα ποτά που αφήνει παρατημένα η μητέρα της, ντύνεται και βάφεται σαν εκείνη. Η Μαρλέν ενδιαφέρεται πολύ για την εμφάνισή της, διασκεδάζει ξέφρενα στα πάρτι βουτηγμένη στην λάμψη του γκλίτερ, του χρυσού.

Η σχέση μάνας-κόρης πάντα απασχολούσε το σινεμά κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο, μια σχέση που ούτως ή άλλως καθορίζει τον άνθρωπο θετικά ή αρνητικά αναλόγως  την σχέση που έχει και κατά πόσο μπορεί να την αντιμετωπίσει. Στο «Ένα Αγγελικό Πρόσωπο» που έκανε την πρεμιέρα του στο περσινό Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών, η σκηνοθέτρια πραγματεύεται αυτήν την σχέση περισσότερο όμως ως εξωτερικός παρατηρητής, πάρα μέσα από την ματιά μιας από τις δύο κεντρικές ηρωίδες. Και ενώ μπορούμε να καταλάβουμε το πώς νιώθει η Έλι, πόσο την επηρεάζει το συγκεκριμένο μητρικό πρότυπο, μην έχοντας πατέρα και ξεκινώντας ένα ταξίδι με έναν άνδρα που και εκείνος δεν έχει καλή σχέση με τους γονείς του, ο ρόλος της μητέρας παραμένει έως τέλους ακατάληπτος. Η Cotillard είναι εντυπωσιακά καλή στο ρόλο μιας γυναίκας ανεπαρκούς ως μητέρα και εθισμένης στο αλκοόλ, μόνο που ποτέ δεν βλέπουμε την δική της πλευρά, δεν μαθαίνουμε τις δικές της σκέψεις, την δική της οπτική των πραγμάτων. Η ταινία έχει προαπαοφασίσει για λογαριασμό του θεατή ότι είναι μια κακή μητέρα, μην αφήνοντας περιθώρια αν όχι διαφωνίας, τουλάχιστον εξερεύνησης του χαρακτήρα της.

Από την άλλη η Έλι χτίζεται σταδιακά ως ένα παιδί που μιμείται την μητέρα του αλλά ταυτόχρονα λυπάται εκείνη για να καταλήξει στην πλήρη αντίδραση προς εκείνη. Με όμορφα πλάνα, μιας φωτογενούς και ηλιόλουστης παραθαλάσσιας πόλης της Γαλλίας, όπου τα γκλίτερ της μάνας έρχονται να συμπληρωθούν από τα φωσφορίζοντα νερά της περιοχής, η Filho κάνει μια βουτιά στην πρωταρχική σχέση που βιώνει ένας άνθρωπος στην ζωή του με θάρρος μεν, αλλά όχι σε πολύ βαθιά νερά.