Εμείς οι δύο

Σύνοψη: Η Νίνα και η Μαντλέν είναι βαθιά ερωτευμένες. Στα μάτια όλων, είναι απλές γειτόνισσες που ζουν στον τελευταίο όροφο του κτιρίου. Κάθε μέρα, πηγαίνουν και έρχονται μεταξύ των δύο διαμερισμάτων τους και μοιράζονται τη ζωή. Κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει, ούτε καν η Άνν, η κόρη της Μαντλέν που την φροντίζει.  Μέχρι την ημέρα που ένα τραγικό γεγονός ανατρέπει τα πάντα.

Άποψη: Xαμηλών τόνων κινηματογραφική δημιουργία που εξιστορεί τον κρυφό έρωτα μεταξύ δύο ηλικιωμένων γυναικών χωρίς να επιλέγει την λύση του μελοδραματισμού, παρά επενδύει στο μετρημένο συναίσθημα και τον ρομαντισμό.

Ποντάρει στις ολόσωστες ερμηνείες των δυο κεντρικών πρωταγωνιστριών του και δικαιώνεται, κάτι που δεν συμβαίνει με την αδιόρατη θρίλερ αισθητική που οδηγεί το φιλμ από ένα σημείο και έπειτα, δραματικός καμβάς που μάλλον απορρυθμίζει την μεχρι τότε συνασθηματική του διαδρομή. 

Συγκινεί πάντως κατά διαστήματα και αποφεύγει τις περισσότερες φορές τα κλισέ, κάτι που οφείλουμε να του το πιστώσουμε

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του σκηνοθέτη - Filippo Meneghetti

Συχνά περιμένουμε ότι μια πρώτη ταινία θα αναφέρεται σε προσωπικές εμπειρίες του δημιουργού. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό.

Δεν με ενδιαφέρει να μιλήσω για τον εαυτό μου. Δεν είμαι ιδιαίτερα ταλαντούχος σε αυτό. Αντίθετα βρίσκω πολύ ενδιαφέρον  να κρυφτώ ο ίδιος σε μια ιστορία. Αναπόφευκτα, μετά από έξι χρόνια γραφής κάτι βάζει κανείς από τον εαυτό του στην ταινία.

Ποια είναι η προέλευση της ταινίας ; Μια ιστορία που σας έχουν πει ;

Έχω παρακολουθήσει ιστορίες που με έχουν σημαδέψει βαθιά. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι αν μια μέρα ήμουν σε θέση να κάνω μια ταινία θα ήταν ένας φόρος τιμής στους εμπλεκόμενους ανθρώπους. Ως εκ τούτου η ιστορία του ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ είναι εντελώς κατασκευασμένη. Ήθελα να πω την ιστορία δύο γυναικών που αγαπούσαν η μία την άλλη μυστικά. Αλλά δεν ήξερα πώς να την διηγηθώ. Μια μέρα ένας φίλος μού είπε για δύο ηλικιωμένες γυναίκες που ζούσαν πάνω από το σπίτι του. Είχαν και οι δύο πρόσφατα χηρέψει και ζούσαν η μία απέναντι από την άλλη. Για να αισθάνονται λιγότερο μόνες πάντα άφηναν τις πόρτες ανοιχτές. Από αυτήν την ιστορία άρχισε να φυτρώνει η ταινία στο μυαλό μου. Στην ίδια κατάσταση θα μπορούσε να βρίσκεται και μια γυναίκα με έναν άνδρα. Όμως αυτό δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε.

Πρόκειται για μια ταινία κυρίως πάνω στο βλέμμα και την αυτολογοκρισία ;

Αυτό που βλέπουμε σε εμάς τροφοδοτείται από τους γύρω μας και την κοινωνία και καταλήγουμε να το εσωτερικοποιήσουμε. Γι'αυτό μιλάει η ταινία.

Η ταινία θέτει θέματα με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας, είτε είναι ετεροφυλόφιλος είτε ομοφυλόφιλος. Μιλάει για το πώς να το αποδεχτείς.

Η ταινία μιλάει επίσης για την εξαπάτηση. Για το παιχνίδι των προσόψεων, των καθρεφτών. Όπως αυτές οι δύο πόρτες, της Νίνας και της Μαντλέν. Διασκεδάζουν όταν παριστάνουν τις γειτόνισσες στον μεσίτη. Όμως αυτό που τις κάνει να γελούν καταλήγει να τις κάνει να υποφέρουν. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων είπα στην Barbara Sukowa (Νίνα) και την Martine Chevallier (Μαντλέν) ότι η Νίνα έγινε Μαντλέν και αντιστρόφως. Στην αρχή η Μαντλέν είναι αυτή που οδηγεί, στην συνέχεια τα πράγματα αντιστρέφονται.

Πρόκειται για μια ταινία που αρνείται να καταφύγει στον διάλογο. Τολμάτε τη σιωπή και είναι συστατικό της ιστορίας και του τρόπου διήγησης.

Κατά την συγγραφή του σεναρίου με την συνεργάτιδά μου Malysone Bovorasmy  είχαμε δύο στόχους: Πρώτος στόχος η συγκράτηση, η αποφυγή του πάθους. Θέλαμε να δημιουργήσουμε συγκίνηση, αλλά σταδιακά. Στην συνέχεια θέλαμε να αποφύγουμε τις αναδρομές στο παρελθόν ή να αποκαλύψουμε τις πληροφορίες για τους χαρακτήρες, θέλαμε να παίξουμε με τις προσδοκίες του κοινού. Έτσι, όταν το κοινό ανακαλύπτει κάτι για τους χαρακτήρες συγκινείται.

Η ταινία ανοίγει με μια σκηνή που αργεί κανείς να συνδέσει με την ιστορία. Για ποιον λόγο γίνεται αυτό ;

Μου αρέσει να ανοίγω τις ταινίες μου με μια σκηνή που βάζει τον θεατή σε μια κατάσταση ιδανική να υπνωτιστεί. Θέλω να αφήσει ανοιχτό το μυαλό του. Θέλω να αποφύγω να κλειδώσει από τα πρώτα λεπτά της ταινίας το μυαλό του στο κοινωνικό δράμα, την καθημερινή ζωή η οποία καταλαμβάνει πολύ χώρο. Ήθελα να δημιουργήσω έναν πνευματικό χώρο. Έναν χώρο που θα τον μοιραστούν η Νίνα, η Μαντλέν και ο θεατής... Δεν ξέρω πραγματικά τί αντιπροσωπεύει αυτός ο διανοητικός χώρος. Είναι ο φόβος του χωρισμού ; Της απώλειας ; Μια υπαρξιακή αγωνία ; Αυτή η ασάφεια είναι ηθελημένη και ελπίζω ιντριγκάρει το κοινό και γεννά ερωτήματα.

Ο κινηματογράφος μιλάει συχνά για το βλέμμα των γoνιών προς τα παιδιά. Εδώ γίνεται το αντίθετο μέσα από τον χαρακτήρα της Léa Drucker.

Ο χαρακτήρας που υποδύεται η Léa δεν αμφισβητεί την ομοφοβία. Δεν είναι αυτό το θέμα της ταινίας. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το να παραδεχτεί ότι η μητέρα της στα 70 εξακολουθεί να έχει ενεργή σεξουαλική ζωή. Είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι οι γονείς μας εξακολουθούν να έχουν πόθους κι ότι η ερωτική τους ζωή δεν τελείωσε. Τείνουμε να τους εξιδανικεύουμε και να τους κλείνουμε σε μια εικόνα φωτογραφίας.

Είπατε ότι το «Εμείς οι δύο» είναι μια ταινία πάλης. Ένα καλός τρόπος για να συνοψίσω;

Αυτό ακριβώς θέλαμε να κάνουμε με την συνεργάτιδα μου. Θέλαμε να κάνουμε μια ταινία χωρίς θύματα γιατί προτιμούμε τους χαρακτήρες που αγωνίζονται, ακόμα κι όταν υποφέρουν. Ήθελα να οικοδομήσω την ενσυναίσθηση, ακόμα κι όταν η Μαντλέν ή η Νίνα κάνουν πράγματα που δεν εγκρίνουμε. Είναι ικανές για κακία, για χειραγώγηση.

Ας μιλήσουμε λίγο για την σκηνοθεσία και την επιλογή του να κινηματογραφήσετε σε scope format.

Μου αρέσει πολύ αυτό το format. Σου επιτρέπει να κινηματογραφήσεις και τα σώματα και το ντεκόρ μαζί. Επίσης είναι κάτι που δεν περιμένει κανείς και αυτό είναι μια πρόκληση. Το scope προσφέρει μια απόσταση από τα πράγματα κι αυτό συμβαδίζει με το ζητούμενο του σεναρίου για εγκράτεια.

Η σκηνοθεσία λειτουργεί συνεχώς με μια ένταση, μια ανησυχία που θα περίμενε κανείς σε ταινίες άλλου είδους.

Ήθελα να κάνω ένα μελόδραμα να μοιάζει με θρίλερ. Ένα θρίλερ ηθών. Μου αρέσουν τα διαφορετικά είδη κινηματογράφου και μου αρέσει να ανατρέπω τους κώδικες. Ειδικά επειδή ο θεατής γνωρίζει αυτούς τους κώδικες. Για παράδειγμα, ο νοσηλευτής υπενθυμίζει μια τυπολογία χαρακτήρων που έχουμε ήδη συναντήσει στο σινεμά. Και παίζουμε με αυτό.

Το φως είναι πάντα σε αντίθεση και σε υψηλό κοντράστ προκαλώντας ανησυχία σαν μια σταθερή αντίφαση στην οθόνη.

Η λέξη αντίφαση είναι η λέξη κλειδί για όλη την ταινία. Αυτή η αντίφαση που λύνεται με το τέλος. Με τον διευθυντή φωτογραφίας Aurelien Marra διασφαλίσαμε ότι θα υπήρχε πάντα στην οθόνη ένα στοιχείο  που θα διατάρασσε την αρμονία του κάδρου. Το διαμέρισμα είναι ζεστό αλλά και τρομαχτικό. Θέλαμε να δείξουμε αποκρύπτοντας και να αποκρύψουμε δείχνοντας. Βασικά τα πιο σημαντικά πράγματα βρίσκονται εντός κάδρου. Αυτό περιλαμβάνει τη δουλειά που κάναμε στον ήχο, τον οποίο εξετάσαμε παράλληλα με την γραφή του σεναρίου. Όλα αυτά που δεν ακούτε ή που ακούτε αλλά δεν μπορείτε να δείτε. Ένα μικρό δείγμα είναι η σκηνή του καθαριστηρίου.

Αρχίζετε με ένα σχέδιο με όλα μετρημένα και αποφασισμένα. Και στη συνέχεια τα σπάτε όλα αυτά με την κάμερα και τις αντίστροφες λήψεις.

Για την σκηνή αυτή ήταν απαραίτητα να βγάλουμε τον θεατή από την προοπτική της Μαντλέν. Ήθελα ο θεατής να αντιλαμβάνεται ότι κάτι αγνοεί, να μαντεύει ότι κάτι οδυνηρό θα συμβεί. Ένας πόνος που ενισχύεται από τον θόρυβο του πλυντηρίου. Σαν μουσική που επαναλαμβάνεται. Όλα έχουν σχεδιαστεί για να αυξήσουν το συναίσθημα.