Η ζωή της "άλλης"
Βασισμένη στο ανέκδοτο μυθιστόρημα της Hannelore Hippe με τίτλο ‘Ice Ages’, η ταινία πραγματεύεται την ιστορία των λεγόμενων ‘παιδιών του πολέμου’, θυμάτων του γνωστού πειράματος ευγονικής ‘Lebensborn (Πηγή Ζωής)’, βάσει του οποίου μέλη των Ες-Ες ενθαρρύνονταν να τεκνοποιούν με γυναίκες που πληρούσαν τα χαρακτηριστικά της «άριας φυλής», με ιδανικό πρότυπο το Νορβηγικό. Τα παιδιά που προέκυπταν από τις σχέσεις αυτές, ‘απάγονταν’ από τις μητέρες τους και απομονώνονταν σε Γερμανικά ορφανοτροφεία, όπου συνήθως, εκπαιδευόμενα από το καθεστώς, επέστρεφαν στην πατρίδα τους ως πράκτορες της Στάζι.
Είμαστε στο 1990 και το τείχος του Βερολίνου έχει μόλις πέσει. Η Κατρίν εμφανίζεται ως ένα από εκείνα τα παιδιά, καρπός του έρωτα μιας Νορβηγής και ενός Γερμανού στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, που μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία και έχει πλέον κάνει τη δική της οικογένεια και καριέρα ως γραφίστρια στη Νορβηγία. Τη γαλήνη της θα έρθει να ταράξει ένας δικηγόρος που ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα καλέσει την ίδια και τη μητέρα της στο δικαστήριο ως μάρτυρες κατά του Νορβηγικού κράτους για λογαριασμό των παιδιών του πολέμου… Κι εκεί το μυστικό κουβάρι της ζωής της θα αρχίσει να ξετυλίγεται , θέτοντας σε κίνδυνο όλα τα … ‘δεδομένα’.
Ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ, καλοστημένο και με αρκετό σασπένς, εξαιρετικές ερμηνείες και σφιχτοδεμένο σενάριο που το έφερε μέχρι τα περυσινά Όσκαρ ως επίσημη υποψηφιότητα της Γερμανίας για το βραβείο ξενόγλωσσου - στα χνάρια του ‘Das Leben den Anderen’ (Η ζωή των άλλων). Η Κατρίν είναι μια ευτυχισμένη οικογενειάρχης. Μια μάνα, γιαγιά, κόρη, σύντροφος. Ένα υποχθόνιο θηλυκό. Μια γυναίκα μιασμένη με το στίγμα του Ναζισμού με σκοτεινό παρελθόν. Μια διχασμένη προσωπικότητα. Μια γυναίκα σε σύγχυση. Μια γυναίκα χωρίς συναίσθημα. Ένας άνθρωπος σε αναζήτηση ταυτότητας.
Ο σκηνοθέτης δεν προσπαθεί να εξερευνήσει τόσο το πείραμα αυτό που αποτέλεσε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας, όσο την επίδραση που είχε αυτό στον ψυχισμό των ανθρώπων και στην κρίση ταυτότητας που δημιούργησε. Και για το λόγο αυτό επιλέγει την Κατρίν΄ υπό την εξαιρετική ερμηνεία της Κόλερ. Η ίδια θα μπορούσε να είναι ‘θύτης’, αλλά για το σκηνοθέτη είναι εν τέλει θύμα. Δεν θέλει να την κρίνει για τη συμπεριφορά της, αντίθετα της συμπεριφέρεται με συμπάθεια. Προσπαθεί να την καταλάβει, χωρίς να τη ΄δικάζει’, έστω και αν αυτό το τελευταίο το κάνει σεναριακά.
Η σπουδαία Nορβηγίδα ηθοποιός και μούσα του Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, κάνει εδώ το τελευταίο ερμηνευτικό της comeback, αφού σύμφωνα με την ίδια πρόκειται για τον τελευταίο της ρόλο και τον γεμίζει με τη δική της αύρα και κλάση, αφήνοντας μεν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Κόλερ, κρατώντας ωστόσο μια εξαιρετική δυναμικότητα για τον δικό της υποστηρικτικό ρόλο, αφού αποτελεί το βασικό παράγοντα επιρροής και αλλαγής της ψυχολογίας της πρωταγωνίστριας.
Τα flash back δίνουν μεγαλύτερο σασπένς στην πλοκή και ζωντανεύουν ένα κατά βάση ‘βαρύ’ σενάριο, ενώ η ατμοσφαιρική φωτογραφία βάζει το θεατή ‘μέσα’ στην ιστορία για να του μεταφέρει εν τέλει τα συναισθήματα: τις τύψεις, τη μετάνοια, την απόγνωση και την αγωνία των πρωταγωνιστών. Εάν δεν το’ χεις και πολύ με την σύγχρονη ιστορία, πιθανότατα να βρεθείς μπλεγμένος σε μια πολύπλοκη σεναριακή δίνη, που χρειάζεται ένα στοιχειώδες γνωσιακό υπόβαθρο για να σε καθοδηγήσει.
Eιρήνη Κατσαρά
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων