Σύνοψη: Βρισκόμαστε στην ήσυχη, σχεδόν αόρατη πόλη του Σέντερβιλ στην κεντρική Αμερική. Όλα εκεί φαίνονται ήσυχα και ασφαλή, όμως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το φεγγάρι τις τελευταίες μέρες φέγγει πιο έντονα και μοιάζει να έχει κατέβει ανεξήγητα χαμηλά. Οι ώρες της ημέρας μπερδεύονται, το φως του ήλιου χάνεται, ενώ τα ζώα συμπεριφέρονται παράξενα. Οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις είναι ανησυχητικές και οι επιστήμονες απορούν. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει την κατάρα που θα έρθει να σκεπάσει σύντομα αυτήν τη μικρή πόλη. Σε λίγο οι νεκροί δεν θα πεθαίνουν. Θα γίνονται αιμοδιψή ζόμπι και θα σηκώνονται απ’ τους τάφους για να κάνουν άγριες επιθέσεις στους ζωντανούς. Οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους απέναντι στη βαρβαρότητα των ζωντανών νεκρών.
Άποψη: Όσο ο Τζιμ Τζάρμους διατηρεί το "The dead don't die" σαν μια καθαρόαιμη παρωδία ταινιών τρόμου, με καταιγίδα από σινεφιλικές αναφορές, αλλά και αυτααναφορικές στιγμές των προηγούμενων φιλμ του, η ταινία παρακολουθείται πολύ ευχάριστα. Το παρεάκι που έχει συγκεντρώσει άλλωστε (σχεδόν όλοι φίλοι του και πρώην συνεργάτες) είναι τρομερά cool και καταφέρνει να σε διασκεδάσει, έστω και λιγότερο απ'ότι ευχόσουν.
Όταν όμως αποφασίζει να παραθέσει πολιτικά σχόλια και κριτική στα κακώς κείμενα (κυρίως) της αμερικανικής κοινωνίας, η ταινία του ζέχνει από παρωχημένες ιδεολογίες, ανούσιο διδακτισμό και κλισεδιαρισμένη αίσθηση του εξυπνακίστικου αστείσμού, σε βαθμό που η ιδιότροπη (και αγαπημένη στο παρελθόν) σάτιρά του να μην επαρκεί για να "κουκουλώσει" τις ξεκάθαρες αδυναμίες του φιλμ, το οποίο συνολικά θα πρέπει να θεωρήσουμε ως ένα από τα ασθενέστερα της φιλμογραφίας του.
Με ορισμένες από τις "μόνιμες" περσόνες του να μην τις αξιοποιεί επαρκώς (Τίλντα Σουίντον, Τομ Ουέιτς) και το κωμικό timing ενίοτε απορρυθμισμένο, απομένους ορισμένες εκλάμψεις που όμως μάλλον δημιουργούν εκνευρισμό για μια χαμένη ευκαιρία με μια ταινια που θα ηθελε να παραμείνει cool και φευγάτη, αλλά δεν είναι.
Εξακολουθούμε να θεωρούμε το "Shaun of the dead"/2004 του Έντγκαρ Ράιτ και το "Zombieland"/2009 του Ρούμπεν Φλάισερ τις κορυφαίες παρωδίες ζομποτρόμου, πολύ καλύτερες από αυτήν εδώ.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων