Dawn of the planet of the apes

Υπερθέαμα 

Ο "Πλανήτης των πιθήκων" του 1963 έδωσε την αφορμή για μια σειρά από κινηματογραφικές μεταφορές με προβληματισμούς για το ανθρώπινο είδος (ρατσισμός, απληστία, επεκτατικότητα) και το μέλλον του. Η όγδοη ταινία με πρωταγωνιστές τους γενετικά εξελιγμένους πιθήκους, η δεύτερη της συγκεκριμένης σειράς, συνεχίζει την παράδοση χωρίς να επαναπαύεται στο σχεδόν αψεγάδιαστο τεχνικά οπτικό θέαμα που προσφέρει a priori.

Ο Ματ Ριβς χτίζει με μεγάλη σιγουριά και μαεστρία ένα ζοφερό και δυστοπικό μελλοντολογικό περιβάλλον, όπου σχεδόν τα πάντα στη Γη έχουν καταστραφεί, ενώ ο ιδιοφυής Σίζαρ έχει στήσει μια κοινωνία πιθήκων που ευημερεί. Όλα αυτά μέχρι που θα συναντηθούν με εναπομείναντες ανθρώπους και την δική τους κοινότητα που προσπαθεί να επιβιώσει. Tελικά θα αποδειχθεί ξανά ότι τα δύο είδη μοιάζουν απίστευτα πολύ μεταξύ τους: μπορούν να συνυπάρξουν η καλοσύνη, η "ανθρωπιά", η ειρηνοφιλία, παράλληλα με τους πολεμοχαρείς αντάρτες, την προδοσία, τον φόβο.

Ο Άντι Σέρκις (αλλά και ο Τόμπι Κέμπελ σαν ο σφετεριστής πίθηκος) είναι καταπληκτικός, το υπόλοιπο καστ σιγοντάρει (ο Γκάρι Όλντμαν είναι μάλλον miscast, αλλά το σώζει με την κλάση του), για τα εφέ δεν συζητάμε (ορισμένες σκηνές θα μείνουν στην ανθολογία του σινεμά φαντασίας), το μοντάζ προσφέρει απλόχερα όση ένταση απαιτείται, αλλά δυστυχώς μας φρενάρει το σενάριο.

Η (εισπρακτική) ανάγκη για συνέχεια με επόμενο φιλμ, εξομαλύνει κάθε μυτερή άκρη, οδηγεί σε ατολμία στην σεναριακή δράση και σε ένα σχεδόν απογοητευτικό φινάλε "για όλη την οικογένεια", το οποίο φυσικά προετοιμάσει για την 3η ταινία του νέου franchise.

Aπόστολος Κίτσος