Candyman

Σύνοψη:  Για πάρα πολλά χρόνια, η περιοχή που βρισκόταν το συγκρότημα Καμπρίνι-Γκριν στο Σικάγο, ζούσε υπό τον τρόμο ενός αστικού μύθου σχετικά με έναν ψυχοπαθή δολοφόνο που είχε έναν γάντζο στη θέση του χεριού του, ο οποίος εμφανιζόταν σε όσους είχαν το κουράγιο να πουν το όνομά του πέντε φορές συνεχόμενα μπροστά στον καθρέφτη. Στη σημερινή εποχή, στην περιοχή θα μετακομίσει ένα νέο ζευγάρι: ένας εικαστικός και η διευθύντρια μιας γκαλερί.

Ενώ η καριέρα του πρωταγωνιστή δεν πηγαίνει καλά, θα συναντήσει τυχαία μια παλιά κάτοικο της περιοχής η οποία τον εκθέτει στον τρομακτικό μύθο του Candyman.

Η αγωνία του ήρωα να εδραιωθεί στην καλλιτεχνική σκηνή του Σικάγο τον ωθούν σε αυτήν τη μακάβρια συναλλαγή, με ανταλλάγματα που ανοίγουν τις πύλες σε ένα πολύπλοκο παρελθόν που απειλεί την πνευματική του ισορροπία.

Άποψη: Ο Candyman επέστρεψε. Ο θρύλος του άντρα με τον γάντζο στο χέρι και τα γλυκά που σκορπάει έχει απασχολήσει τρεις φορές το σινεμά μέχρι σήμερα, το 1992 από τον Bernard Rose, το 1995 από τον Bill Condon, το 1999 από τον Turi Meyer και φέτος από την Nia DaCosta σε παραγωγή και σενάριο του Jordan Peele (Get Out, Us).

Ο νέος Candyman είναι σίκουελ της πρώτης ταινίας και παρότι σκηνοθετείται από την DaCosta (Little Woods, το επερχόμενο The Marvels) θυμίζει περισσότερο το σινεμά του Peele και ιδιαίτερα το Us. Κοινά στοιχεία οι κρύπτες και οι κατακόμβες μέσα στις οποίες είναι κρυμμένος ο Candyman, αλλά και ο παράλληλος κόσμος στο Us, όπως επίσης και το στοιχείο του αναποδογυρισμένου κόσμου. Αυτή η οπτική σκηνοθετικά παραπέμπει και στην ταινία του 1992 που τα έβλεπε όλα από ψηλά με την τεχνική του πουλιού, μόνο που εδώ το ψηλά αντιστρέφεται, αναποδογυρίζει, όπως επιχειρείται και με την ιστορία.

Η ανάγνωση γίνεται αντίστροφα, στην πρώτη ταινία κεντρικοί ήρωες είναι οι λευκοί ήρωες, με κάποιους μαύρους ήρωες να τους συμπληρώνουν, ενώ εδώ έχουμε δύο μαύρους χαρακτήρες, έναν καλλιτέχνη και μια γκαλερίστρια, ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ορθοπωδήσει στην νέα γειτονιά, μέχρι να ανακαλύψει ο ζωγράφος τον θρύλο του Candyman και να τον ενσωματώσει στην τέχνη του. Θεματικές όπως η ζωή των μαύρων στην σύγχρονη Αμερική, φόβοι και βία, αλλά παράλληλα και η θέση του καλλιτέχνη στην σύγχρονη κοινωνία, η αλληλεξάρτησή του με τις γκαλερί και τους καλλιτεχνικούς θεσμούς και η ματαιοδοξία να ακουστεί το όνομά του είναι μερικά από τα όσα θίγονται, ή τελοσπάντων αυτό νομίζει η ταινία.

 Κατ’ουσίαν δεν μιλάει για τίποτα, γι΄αυτό γρήγορα διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για ένα αχρείαστο remake-σίκουελ, που δεν προσφέρει κάτι παραπάνω στον μύθο, έναν μύθο με αναφορές και στον τρόμο του Stephen King. Παρεμπιπτόντως, ο Stephen King έχει δηλώσει τον θαυμασμό του για τον Clive Barker, τον συγγραφέα του The Forbidden, στο οποίο βασίζεται το franchise. Κάτι στο οποίο επίσης αποτυγχάνει είναι στο να γίνει αληθινά τρομακτικό. Ναι έχει μερικές σπλατεριές, ως ταινία τρόμου, αλλά ποτέ δεν υποβάλλει την αίσθηση του τρόμου στο πετσί του θεατή.

Έχει μερικές -λίγες δυστυχώς- καλογυρισμένες σκηνές με έξυπνες ή και αστείες ατάκες, όπως η σκηνή στο ασανσέρ, ή η σκηνή που ακούγεται το όνομα του καλλιτέχνη με αφορμή μερικούς δολοφονίες του Candyman, αλλά αυτές από μόνες τους, όπως και οι δύο πολύ καλοί πρωταγωνιστές (Yahya Abdul-Mateen II και Teyonah Parris) δεν αρκούν για να κερδίσουν την παρτίδα.