Candelaria: Ένα Τραγούδι για την Αβάνα

Candelaria: Ένα Τραγούδι για την Αβάνα - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Στην Κούβα των 90s, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Victor Hugo και η Candelaria προσπαθούν να επιβιώσουν με τα λιγοστά χρήματα που παίρνουν. Εκείνος πουλάει τσιγάρα για να βγάλει χρήματα και εκείνη πλένει σεντόνια σε ένα ξενοδοχείο. Μία κάμερα θα έρθει στα χέρια τους και όλα θα αλλάξουν.

Άποψη: Ο έρωτας δεν έχει ηλικία φαίνεται να είναι το μότο της ταινίας του κολομβιανού σκηνοθέτη Jhonny Hendrix Hinestorza που κατάφερε να κερδίσει στο τμήμα «Venice Days» στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας. Μία απλή, σχεδόν απλοϊκή θα μπορούσε να την βρει κανείς, αλλά τόσο αληθινή και γνήσια παρατήρηση της ζωής δύο ηλικιωμένων ανθρώπων που ζουν σε μία δύσκολη περίοδο στην Κούβα. Την εποχή εκείνη ξεσπούν διαμαρτυρίες για το «ειδικό καθεστώς» στο οποίο έχει περιέλθει το νησί. Όλα αυτά βέβαια μένουν στο φόντο της ιστορίας, διότι δεν είναι το ζητούμενο. Η «Candelaria», όπως είναι και το όνομα της πρωταγωνίστριας, εστιάζει ξεκάθαρα στους δύο ήρωες, είναι μία βαθιά ανθρωπιστική ταινία, με μία μεγάλη δόση ρεαλισμού στο τρόπο που αφηγείται τα γεγονότα, και στον τρόπο που δρουν και κινούνται οι ήρωες, που σπανίως βλέπουμε στο σινεμά. Βασικός στόχος να μιλήσει για την αγάπη, για τον έρωτα σε κάθε ηλικία. Για την ανάγκη του να ζεις ερωτευμένος, έχοντας έναν άνθρωπο δίπλα σου. Και ενώ μελετώνται όλα αυτά, ξαφνικά μπαίνει στην ζωή η τεχνολογία, μία κάμερα που θα τους ξελασπώσει οικονομικά αλλά με βαρύ αντίτιμο. Έτσι, εκτός των άλλων, διαπιστώνουμε πόσο εύκολα παραμερίζονται οι οποιεσδήποτε αναστολές και διαφωνίες, μπροστά στο ένστικτο της επιβίωσης, καθώς το ηλικιωμένο ζευγάρι υποσιτίζεται, μην έχοντας ούτε τα στοιχειώδη. Οριακά αποφεύγεται να γίνει μελό, καθώς την διαπερνά ένα βαθιά ειλικρινές συναίσθημα, στο οποίο δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος.

Αυτό όμως που αποφεύγεται είναι η γενική εικόνα. Δεν τοποθετείται η ιστορία επαρκώς στο πολιτικοκοινωνικό background, στην εξαθλίωση των Κουβανών, στον αποκλεισμό που έχει λόγω των τεταμένων σχέσεων με τις ΗΠΑ, αλλά και στην ανάγκη για ζωή που φαίνεται να διακατέχει τους κατοίκους του νησιού. Με συνεχή κοντινά στον Victor Hugo (όπως για λόγο αδιευκρίνιστο ονομάζεται ο κουβανός ηλικιωμένος άνδρας) και στην Candelaria, που τους ερμηνεύουν με αφοπλιστικό, σχεδόν ερασιτεχνικό, ρεαλισμό οι Alden Knigth και Veronica Lynn, και αρκετά γήινα χρώματα, στο σκοτεινό σπίτι των πρωταγωνιστών, εν αντιθέσει με τα θερμά που έχουμε συνηθίσει να λούζουν την Κούβα σε άλλες ταινίες, αυτό που βλέπουμε είναι η καθημερινότητα δύο ανθρώπων και η ανατροπή της. Σαν ένα haiku, λιτό, απλό που συμπυκνώνει την ίδια την έννοια της ζωής. Αυτό επεχείρησε να κάνει η «Candelaria», και εν πολλοίς το πέτυχε. Οι δύο ηθοποιοί έχουν εκπληκτική χημεία, και πάνω τους απλώθηκε η ιστορία. Μπορεί ανά στιγμές να γίνεται πολύ απλό, σχεδόν αφελές, μπορεί στο σενάριο να εντάσσονται σταδιακά στοιχεία που περισσότερο ξενίζουν, παρά φέρνουν πιο κοντά τον θεατή, ενώ η ιστορία με την κάμερα καταντάει πολλές φορές υπερβολική, κάνοντας ίσως τον σκηνοθέτη να χάνει τον ειρμό του, ωστόσο είναι σαν ένα ρομαντικό διήγημα αποθέωσης της δύναμης της αγάπης.

Πρώτη δημοσίευση: 6 Σεπτεμβρίου 2018, 10:52
Ενημέρωση: 13 Σεπτεμβρίου 2018, 04:26
Τίτλος:
Candelaria: Ένα Τραγούδι για την Αβάνα (Candelaria: Ένα Τραγούδι για την Αβάνα)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
87
Εταιρία διανομής: 
Release: 
6 Σεπτεμβρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos