Πάνω από ένα χρόνο τώρα, ο Μπρους Γουέιν βυθίζεται στο σκοτάδι της Γκόθαμ ως ο Μπάτμαν που σπέρνει τον φόβο στις καρδιές των εγκληματιών. Με μόνους συμμάχους τον Άλφρεντ και τον Τζέιμς Γκόρντον, ο μοναχικός τιμωρός δίνει σάρκα και οστά στην εκδίκηση για χάρη των συμπολιτών του.

Όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος στοχεύσει στην ελίτ της πόλης, ένα μονοπάτι από γρίφους οδηγεί την έρευνα του Μεγαλύτερου Ντετέκτιβ του Κόσμου στον υπόκοσμο, όπου θα συναντήσει χαρακτήρες όπως η Σελίνα Κάιλ/Κατγούμαν, ο Όσβαλντ Κόμπλποτ/Πιγκουίνος, ο Κάρμαϊν Φαλκόνε και ο Έντουαρντ Νάστον/Γρίφος.

Όσο η κλίμακα του νοσηρού σχεδίου ξεδιπλώνεται, ο Μπάτμαν πρέπει να συνάψει καινούριες συμμαχίες, να αποκαλύψει τον ένοχο και να αποδώσει δικαιοσύνη για την κατάχρηση εξουσίας και τη διαφθορά που έχουν καταστρέψει την Γκόθαμ Σίτι.

To ερώτημα είναι «γιατί ένας ακόμη Batman» και μάλιστα τόσο νωρίς συγκριτικά μετά την τριλογία του Κρίστοφερ Νόλαν.

Γιατί το κοινό τον ζητά, ποτέ δεν θα βαρεθεί τον σκοτεινό και ίσως και κοινωνιοπαθή τιμωρό και προστάτη της Γκόθαμ Σίτι, η ανταπόκριση των φανς υπήρξε μεγάλη και η ανυπομονησία θέριευε, ακόμη και αν δεν υπάρχει Joker εδώ (πως θα γινόταν άραγε αυτό, δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο του Γιόακιν Φοίνιξ…) και γενικώς δεν υπάρχει έντονο το στίγμα του δημιουργού που ήταν ξεκάθαρο στις ταινίες του Νόλαν, του Μπάρτον, ακόμα και στις χαζομάρες του Σουμάχερ.

Υπάρχει όμως ένας συγκερασμός θρίλερ συνομωσίας, με ψυχολογικό θρίλερ και νουάρ μυστηρίου (με τον σκηνοθέτη αποφασισμένο να το ενσωματώσει στην σουπερηρωική μυθολογία), μαζί και μια ξεκάθαρη αισθητική σκοτεινού καρτούν που συνολικά είναι πιο κοντά στο κόμικ από κάθε άλλον προκάτοχό του.

Υπάρχουν αρκετές στιγμές που έχεις την αίσθηση ότι ξεφυλλίζεις ένα ξεχασμένο graphic novel, με τις κλισέ, στομφώδεις ατάκες του και τα υγρά, ημισκότεινα καδραρίσματά του, μέχρι και κακοφωτισμένα ίσως τα αποκαλέσει κάποιος βιαστικός.

Έντονο στιλιζάρισμα, συνεχής βροχή που σου γαμεί την ψυχολογία (και μια γενικότερη αναφορά στο ύφος και το αποτύπωμα του Seven στο θυμικό), αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσης φόνων του Γρίφου Πολ Ντέινο, ελεγχόμενη παρακμή, μια femme fatale  (η Catwoman της Ζόι Κράβιτζ) περισσότερο θεσμική παρά γοητευτική, θέλω να πω δεν κερδίζει επάξια την θέση της, έχει τοποθετηθεί για να κουμπώσει πιο αρμονικά το παζλ.

Όλα αυτά δημιουργούν ανάμικτες εντυπώσεις, μαζί με μια καλοδεχούμενη βιρτουοζιτέ του Ριβς, ένα παλιομοδίτικο μουσικό score, αλλά μαζί έντονη και καινή σοβαροφάνεια, σε συνδυασμό με μια αξιοπρεπή, αλλά όχι σπουδαία ερμηνευτική υπόσταση του Πάτινσον που δείχνει να τον «καταπίνει» η στολή που φορά.

Έχεις την αίσθηση ότι πολλά από αυτά που παρακολουθείς τα έχεις δει ξανά, ορισμένα σημεία τους αλλού καλύτερα (και μάλλον περισσότερο συναρπαστικά), κάποια άλλα χειρότερα (όχι τόσο στέρεα δομημένα).

Μια φροντισμένη αισθητικά ταινία, με συγκεκριμένη δομή και κατεύθυνση που θέλει να κινηθεί, διλήμματα που δεν σε ταρακουνούν, μια αντιπαράθεση καλού-κακού μάλλον απλοϊκή, τέλος πάντων, είναι σίγουρο ότι δεν χρειαζόμασταν απαραίτητα άλλον έναν Batman στην δεδομένη χρονική στιγμή και η ταινία του Ματς Ριβς παρά τις επιμέρους αρετές της, δεν καταφέρνει να μας αλλάξει γνώμη.

Πρώτη δημοσίευση: 3 Μαρτίου 2022, 02:47
Ενημέρωση: 10 Μαρτίου 2022, 02:24
Συντάκτης: 
Τίτλος:
The Batman
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
175
Εταιρία διανομής: 
Release: 
3 Μαρτίου 2022

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos