Αντίο, ηλίθιοι

Σύνοψη: Όταν μία 43χρονη κομμώτρια ενημερώνεται για τη βαρύτητα της ασθένειάς της αποφασίζει να ακολουθήσει τα χνάρια του γιου της που είχε αναγκαστεί να δώσει για υιοθεσία όταν είχε μείνει έγκυος στην εφηβεία της.
Στην έρευνά της θα τη βοηθήσουν δύο αναπάντεχοι τύποι, δύο δημόσιοι υπάλληλοι που υπηρετούν στη δημόσια υπηρεσία, στην οποία αρχικά προσφεύγει για να βρει βοήθεια στην αναζήτησή της.  

Άποψη: Με την έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του ο Albert Dupontel κάνει μνεία στους Monty Python. Και αυτό γιατί εμπνέεται  από το  Brazil του Terry Gilliam, προσφέρει στον τελευταίο έναν γκεστ ρόλο και αφιερώνει την ταινία του στον Terry Jones που έφυγε από τη ζωή στις αρχές του 2020.

Στο Αντίο Ηλίθιοι παρουσιάζεται μία φουτουριστική εκδοχή της Γαλλίας, όπου η αστυνομική βία, η γραφειοκρατία και ο ατομικισμός κυριαρχούν. Σε μία καφκική, απάνθρωπη και παράλογη κοινωνία τρεις άνθρωποι που αποδεικνύονται παραπάνω ευαίσθητοι από όσο οι κοινωνικές νόρμες ορίζουν, η Suze, ο Serge και ο Jean-Baptiste, συναντιούνται αναπάντεχα και ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να βρει η πρώτη τον γιο της.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης επιλέγει να μπλέξει για μία ακόμη φορά την κωμωδία με το δράμα και να παντρέψει το χιούμορ με το τραγικό και το παράλογο για να ξεδιπλώσει τον προβληματισμό του για το τέρας της γραφειοκρατίας, την κοινωνική απομόνωση και την αδυναμία επικοινωνίας. Ωστόσο, τα ενενήντα περίπου λεπτά της ταινίας αποδεικνύονται λίγα και δεν αρκούν για μία εις βάθος εξέταση των θεμάτων αυτών.

Το αποτέλεσμα είναι μία επιφανειακή προσέγγισή τους αλλά και μία εξαιρετικά γρήγορη και βιαστική πλοκή που οδηγεί σε ένα βεβιασμένο φινάλε.

Τις αδυναμίες αυτές θα παραβλέπαμε αν μας κέρδιζε η κωμική διάσταση της ταινίας. Ακόμα όμως και σε κωμικό επίπεδο το Αντίο Ηλίθιοι υστερεί. Τα αλλεπάλληλα γκαγκς για παράδειγμα με πρωταγωνιστή κυρίως τον Serge, τον τυφλό αρχειοθέτη που βοηθάει την Suze Trappet στην έρευνά της, μοιάζουν παλιακά και ανέμπνευστα και προκαλούν περισσότερο αμηχανία παρά γέλιο. Ούτε όμως τα λεκτικά παιχνίδια σώζουν την κατάσταση, αφού μόνο οι γαλλόφωνοι θεατές είναι σε θέση να τα αντιληφθούν, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο με το επίθετο της ηρωίδας που δυσκολεύονται να προφέρουν οι υπόλοιποι ήρωες.

Η ταινία του Albert Dupontel αναδείχθηκε η μεγάλη νικήτρια στα 46α Σεζάρ αποσπώντας επτά βραβεία μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου για τον Nicolas Marié και σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων στη Γαλλία εν μέσω πανδημίας.           

Αναστασία Σταθά