Αμνός

Η Μαρία και ο Ίνγκβαρ είναι ένα ζευγάρι Ισλανδών κτηνοτρόφων, που έχουν βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, και είναι βυθισμένοι στη θλίψη. Για να καλύψουν το συναισθηματικό κενό τους, αποφασίζουν να δώσουν την αγάπη τους σ’ ένα μικρό αρνί που εμφανίζεται μυστηριωδώς στη φάρμα τους.

Αυτή τους η πράξη όμως φαίνεται πως παραβαίνει κάποιους αιώνιους νόμους της φύσης, με αποτέλεσμα να υποστούν τις συνέπειες. Μετά την αρχική ευφορία, οι δύο κτηνοτρόφοι θα διαπιστώσουν πως τα πάντα εδώ πληρώνονται, αλλά και πως η δυστυχία και οι αναποδιές στη ζωή μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά.

Πολύ ενδιαφέρουσα η προσπάθεια του Ισλανδού Βάλντιμαρ Γιόχανσον να κατασκευάσει ένα υβρίδιο δωρικού ψυχολογικού θρίλερ/δράματος, αναμειγμένο με σκανδιναβική νέο-παγανιστική αλληγορία, με επικάλυψη στίξης σινεμά του φανταστικού.

Ο Αμνός δοκιμάζει να μιλήσει με προκλητική αφηγηματικά εξελικτική διαδικασία για την επέμβαση του ανθρώπου στους κανόνες της φύσης και την τιμωρία που αναπόφευκτα θα εισπράξει και παρά τα όποια ελαττώματά του, καταφέρνει να το κάνει ουσιαστικά.

Το ζευγάρι των κτηνοτρόφων προσπαθεί να ξεπεράσει την θλίψη από την τραγική απώλεια του παιδιού τους ή από το γεγονός ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά (μικρή σημασία έχει) μέσα από την καθημερινή ρουτίνα των κτηνοτροφικών εργασιών. Όταν μια προβατίνα γεννά ένα αρνάκι κάπως διαφορετικό από τα υπόλοιπα, αποφασίζουν να το μεγαλώσουν σαν παιδί τους.

Το θεωρούν σαν θείο δώρο, σαν ευλογία, την ίδια στιγμή όμως τυφλωμένοι από τη γοητεία του παράδοξου, αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν παρέμβει παρά φύση στην εξημέρωση της φυσικής πανίδας, έχουν κλέψει το παιδί από την μάνα προβατίνα που επίμονα το διεκδικεί κάτω από το παράθυρο καθημερινά, έχουν εγκληματίσει προς την φύση. Και υπνωτισμένοι από την μέθεξη της απατηλής ευδαιμονίας, συνεχίζουν πεισμωμένα να υπερασπίζονται την οικογένειά τους.

Η φύση όμως θα εκδικηθεί και θα επιβάλλει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Η ταινία φλερτάρει με το γελοίο σε μερικές στιγμές και η σεναριακή αυθαιρεσία του Γιόχανσον δεν αποκλείεται να αφήσει αρκετούς από τους θεατές εκτός του παιχνιδιού, ίσως να αφήσουν και την αίθουσα.

Αυτό είναι και το ρίσκο που παίρνει ο Γιόχανσον εδώ με αυτό το παγερά συναισθηματικά κατασκευασμένο ψυχόδραμα που απεχθάνεται το μελό, με τις πειθαρχημένες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του, την ψυχρή φωτογραφία, τα απειλητικά καδραρίσματα και το οριακά γκροτέσκο αρνάκι που διασώζεται από την ικανοποιητική δουλειά των ειδικών εφέ.

Να μην επικοινωνήσει δηλαδή με τον θεατή στον βαθμό που θα άξιζε σε αυτό το παράδοξα γοητευτικό αλληγορικό παραμύθι.

Όποιος/α όμως καταφέρει να συνδιαλλαγεί εγκεφαλικά με το φιλμ, μέχρι και που θα συγκινηθεί.