50 φορές άνοιξη

Σύνοψη: Η Aurore (=Αυγή) είναι μία Γαλλίδα γύρω στα 50. Έχει χωρίσει, έχει δύο κόρες, εκ των οποίων η μία της ανακοινώνει ότι είναι έγκυος, ενώ η άλλη θέλει να πάει στην Ισπανία για να ακολουθήσει το αγόρι που ερωτεύτηκε, και πλέον είναι άνεργη, μην μπορώντας να συμβαδίσει με το νέο αφεντικό του εστιατορίου. Μετά από πολλά χρόνια ξανασυναντάει τον Τοτός, τον πρώτο της έρωτα από το σχολείο. Τότε θα έρθει η άνοιξη στη ζωή της?

Άποψη: Το «50 Φορές Άνοιξη», όπως όλως παραδόξως μεταφράστηκε στα ελληνικά η γαλλική ταινία «Aurore», δηλαδή Αυγή, είναι ο ορισμός της γαλλικής κομεντί, δυστυχώς όμως μόνο με ό,τι κακό συνεπάγεται, καθώς πολλές φορές υπάρχουν και θετικά στοιχεία σε αυτές τις ταινίες, που είθισται να βλέπουμε στα θερινά σινεμά. Ενώ το γαλλικό σινεμά έχει μία τεράστια ιστορία, που οι περισσότερες χώρες στον κόσμο θα ζήλευαν, καλώς ή κακώς στο μυαλό των περισσοτέρων ο όρος «γαλλική ταινία», και ιδίως κωμωδία, έχει συνδεθεί με κάτι αφάνταστα ανάλαφρο, ώρες-ώρες φλύαρο, σε μερικές στιγμές συγκινητικό (σχεδόν όμως μελό), χωρίς να έχει προδιαγραφές για κάτι περισσότερο.

Το «Aurore» αποτελεί την αναπαράσταση όλων αυτών των χαρακτηριστικών, μη δικαιώνοντας την όποια αμφισβήτηση των στερεοτυπικών απόψεων για την γαλλική κινηματογραφική παραγωγή. Με μια δομή επιθεώρησης, κάτι σαν παρωχημένη commedia dell’ arte, με πολλές σκηνές να φαίνονται σαν μικρές, αστείες βινιέτες, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο που γίνονται (σχεδόν όλες οι σκηνές της φίλης της Aurore), η κομεντί της Blandine Lenoir αδυνατεί να προκαλέσει το γέλιο ή έστω το ενδιαφέρον του θεατή. Η Agnes Jaoui (Aurore) που έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινία του Alain Resnais («On connait la chanson») έχοντας γράψει και το σενάριο, όπως και σε άλλη ταινία του σπουδαίου Γάλλου δημιουργού («Smoking/No Smoking»), κάνει φιλότιμη προσπάθεια, αλλά δεν μπορεί να πείσει ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν εκτός οθόνης.

Κινείται σε μία υπερβολή, η οποία είναι θεμιτή σε μία κωμωδία, προκειμένου να γίνει αστεία, αλλά εν προκειμένω όλα γίνονται τόσο επιπόλαια, που απλώς απορείς για αυτούς που έγραψαν το σενάριο. Το σενάριο παρουσιάζει σχεδόν σαν καρικατούρα την περίοδο της εμμηνόπαυσης, στην οποίαν βρίσκεται η κεντρική ηρωίδα, και με συνεχείς αναφορές, που στόχο έχουν αφελώς να την διακωμωδήσουν, απορώντας γιατί. Ειδικά οι τόσες πολλές αναφορές στην διακύμανση της ψυχολογίας και στις εξάψεις καταλήγουν να γίνουν σχεδόν ο βασικός ιστός του σεναρίου. Το τέλος είναι τόσο προβλέψιμο και μελό, όσο περιμένει κανείς, ακολουθώντας την πορεία της ταινίας. Εν τέλει απορεί κανείς αν ήθελε κάτι να πει ή να θίξει η ταινία, αλλά ίσως το μόνο που έχει να δώσει η ταινία είναι αυτή η απορία.