Βattle L.A.

Hoorah!

Τυχερούληδες Αμερικανοί... Μόλις βγήκε στους κινηματογράφους η ιδανική ταινία για να προβάλουν κάθε φορά που θα έχουν τους εορτασμούς της δικής τους 28ης Οκτώβρη ή 25ης Μαρτίου, ή -πολύ περισσότερο- όταν θα ετοιμάζουν απόβαση στα Αφγανιστάν και τις Λιβύες αυτής της Γης με το πρόσχημα ότι "κινδυνεύει η πατρίδα".
Σχεδόν δύο ώρες ατόφιου αμερικανικού πατριωτισμού και ηρωϊσμού που σα να μην έφτανε η εικόνα και το απλοϊκό (στα όρια του επικίνδυνου) σενάριο για να το αποδείξουν, μας το φωνάζουν κάθε τρεις και λίγο οι πρωταγωνιστές-μαχητές-πεζοναύτες: "Hoorah!".

Το στόρι: αιμοδιψείς, ανηλεείς, τρομακτικοί εξωγήινοι μπουκάρουν στη Γη με στόχο να την αποικίσουν και (όπως το παίρνει κάποια στιγμή απόφαση να μας εξηγήσει ο σεναριογράφος) να εκμεταλλευτούν το νερό της που δεν υπάρχει πουθενά αλλού (είστε σίγουροι;) ρευστοποιημένο. Αφού έχει προηγηθεί ένα τέταρτο στο οποίο γνωριζόμαστε με την ομάδα νεοσυλλέκτων (με κόσμο από όλες τις μειοψηφίες μέσα, ακόμα και κάποιον Σταύρου διαθέτει το team (Τι καινοτόμο...) την οποία θα ενισχύσει από σπόντα ο -λίγο πριν αποστρατευτεί- έμπειρος λοχίας (τι πρωτοφανές), έπειτα αρχίζει ο χαμός.

Και, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι οι σκηνές μάχης τα σπάνε (αν και με μοντάζ πρωτοετούς στη σχολή) και θα ικανοποιήσουν τους πολεμολάγνους, όμως ο Λίμπεσμαν την έχει δει ένα κράμα από Μπίγκελοου και Ρόλαντ Έμεριχ, χωρίς να είναι τίποτα από τα δύο. Την ίδια στιγμή όταν κάθε φορά που ξαποσταίνουν οι ήρωες για να πάρουν δυνάμεις, αρχίζουν ακατάσχετα λογίδρια διότι: εμείς οι (Αμερικανοί) πεζοναύτες είμαστε άντρακλες (Horrah!), μαχητές ολκής (Horrah!), χιουμορίστες (Horrah!), περήφανοι για την πατρίδα μας (Horrah!), βάζουμε πάνω απ'όλα τη ζωή του συνανθρώπου μας και ειδικά του άμαχου πολίτη (Hoorah!), θυσιαζόμαστε για να σώσουμε τη ζωή του άμαχου πολίτη (Hoorah!), τα παίρνουμε στο κρανίο όταν πεθαίνει άμαχος πολίτης δίπλα μας (Hoorah!). Όξωωωωωωωω ρεεεεεεεε, που φώναζε και ο αείμνηστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος...
 

Απόστολος Κίτσος