Somewhere

Αφού έκανε το… κέφι της με την Μαρία Αντουανέτα και παλιμπαίδισε με την δηθενιά της pop art εξτραβαγκάνζας, το… Σοφάκι επιστρέφει στον μινιμαλισμό και την γλυκιά μελαγχολία του «Χαμένοι στην μετάφραση».
Και όσο και αν δεν ευτυχεί να διαθέτει τον τιτανομέγιστο Μπιλ Μάρεϊ και την γυναίκα-ονείρωξη Σκάρλετ να σχηματίζουν ένα αξέχαστο (και αταίριαστο) κινηματογραφικό ζευγάρι, καταφέρνει μια γενναία δόση ανθρωπιάς και ζεστασιάς στην κενή από ουσιαστικά συναισθήματα, ζωή ενός καινού ροκ σταρ που αναζητά την ευτυχία της ζωής, στο πιώμα, το χαλβάδιασμα με τις σταρλετίτσες και τα non stop πάρτι.
Με αρκετά εξευρωπαϊσμένο προφίλ, σινεφίλ ματιά, χωρίς γνωστά ονόματα στο καστ, αλλά με τον Στίβεν Ντορφ σε μια μοναδική ευκαιρία να δικαιολογήσει το επάγγελμα που γράφει η ταυτότητά του, που τελικά δεν εκμεταλλεύεται 100%...
Κυρίαρχο το στίγμα της Κόπολα: χωρίς τις στακάτες ατάκες, με μακρόσυρτα πλάνα που μιλούν από μόνα τους και μια καλοδεχούμενη ηρεμία και αυτοσυγκράτηση στην αφήγηση, άρεσε πολύ στα διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, με αποκορύφωμα το Χρυσό Λιοντάρι στην πρόσφατη Βενετία. Και, λογικά, θα υπάρξει συνέχεια και στα Όσκαρ…
A.K.