Μια βραδιά στο Σεν Τροπέ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το «Μια βραδιά στο Σαιν Τροπέ» είναι μια απολαυστική γαλλική κομεντί με τους Monica Bellucci(Irreversible), Eric Elmosnino(Gainsbourg) και Kad Merad (Les Choristes). Γυρισμένη στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο και φυσικά την Κυανή Ακτή η ταινία διαθέτει μια ακαταμάχητη, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και ένα σφιχτό σενάριο. Πρόκειται για την πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Γαλλίδας σκηνοθέτριας Danièle Thompson (Πρώτη Σειρά Πλατεία), σε σενάριο που συνυπογράφει με τον γιο της Christopher Thompson. Το φιλμ πραγματεύεται -όχι τυχαία αν κρίνουμε από τον πρώτο βαθμό συγγένειας των σεναριογράφων- τις ταραχώδεις σχέσεις αίματος που ταλαιπωρούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες οικογένειες. Το γεμάτο ανατροπές σενάριο, οι λεπτές αποχρώσεις του κάθε χαρακτήρα, αλλά και οι εύστοχες πινελιές μαύρου χιούμορ συνδυάζονται άψογα με τις καλοδουλεμένες ερμηνείες του λαμπερού cast.

Συνέντευξη με τη Danièle Thompson

Πλάσατε και πάλι μια οικογενειακή ιστορία.

Το σημείο εκκίνησης ήταν ότι στο Σαιν Τροπέ συναντά κανείς διαφορετικούς τρόπους ζωής. Από τη μια είναι οι θορυβώδεις που κάνουν πάρτι. Από την άλλη, αυτοί που προτιμούν την ησυχία. Όταν ήμουν 20 χρονών, πήγαινα σε nightclubs και έπεφτα για ύπνο στις πέντε το πρωί. Οπότε πέρασα από τον έναν κόσμο στον άλλο, και θεώρησα ότι η σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων είναι ενδιαφέρουσα.

Δεν σας αρέσει ο όρος ρομαντική κομεντί για τις ταινίες σας.

Με έχει κουράσει να τον ακούω. Είναι μια συνταγή. Δεν πιστεύω ότι ταιριάζει στη συγκεκριμένη ταινία. Είναι περισσότερο συναισθηματική και λιγότερο ρομαντική. Αφορά την προδοσία και τα απωθημένα. Ελπίζω επίσης το κοινό να γελάσει σε κάποια σημεία.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για αυτού του είδους την ταινία;

Η ισορροπία που επιτρέπει στον κάθε χαρακτήρα να αναδειχθεί. Ο καθένας έχει το προσωπικό του φορτίο, που αποκαλύπτεται σταδιακά κατά τη διάρκεια της ταινίας. Είναι κάθε άλλο παρά τέλειοι και αυτό έχει πλάκα. Παίζουμε πολύ με τον εγωισμό τους και τα ελαττώματα τους. Εκτός αυτού, δεν χρειάζεται να είναι συμπαθητικοί. Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι απεχθάνονται τους χαρακτήρες στις ταινίες μου. Μου αρέσει να τους βάζω σε πιεστικές καταστάσεις. Αλλά πάντα εξασφαλίζω ότι θα τα καταφέρουν.

Ο τίτλος της ταινίας στα γαλλικά σημαίνει «οι άνθρωποι που φιλιούνται» (Des Gens Qui S’ Embrassent) και αυτό υποδηλώνει ότι θα έχει πολλές τέτοιες σκηνές. Ποια κινηματογραφικά φιλιά σας ενέπνευσαν; Τ

ο διάστημα από το 1940 μέχρι το 1950 ήταν η χρυσή εποχή των κινηματογραφικών φιλιών. Ο Cary Grant και η Ingrid Bergman στο Notorious, o Burt Lancaster και η Deborah Kerr στο From Here to Eternity. Ήταν μια εποχή όπου ο ρομαντισμός δεν θεωρούνταν γελοίος. Το φιλί σε μια ταινία ήταν η αποκορύφωση της σεξουαλικής περιπέτειας. Λειτουργούσε συμβολικά. Στις μέρες μας, πάμε πολύ παραπέρα. Παρόλα αυτά βρίσκω πολλές σεξουαλικές σκηνές βαρετές. Δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο όταν αφηγούμαι μια ερωτική ιστορία.

Παρόλα αυτά δεν αποφύγατε τον πειρασμό να σκηνοθετήσετε το δικό σας κινηματογραφικό φιλί.

Κάθε άλλο. Το έφτασα μέχρι τέλους με τη σκηνή όπου το ζευγάρι φιλιέται με υπόκρουση βιολιά. Στο όνομα των καλών κινηματογραφικών τρόπων, κανονικά αυτό δεν επιτρέπεται. Αλλά εγώ το έκανα, ούτως ή άλλως.