The kids are allright

Όταν δύο αδέλφια, τέκνα ενός ζεύγους ομοφυλόφιλων γυναικών, αποφασίζουν να ανακαλύψουν την ταυτότητα του βιολογικού τους πατέρα, κανείς τους δεν φαντάζεται που θα τους οδηγήσει αυτό.

Η μεγάλη επιτυχία της νέας ταινίας της Λίζα Τσολοντένκο (High Art, Μικρές Απιστίες) έγκειται στο ότι το πνευματώδες χιούμορ της πηγάζει όχι από τη φύση της αντισυμβατικής φαμίλιας που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας, αλλά από τις καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται τα μέλη της. Υιοθετώντας δικαιωματικά το ρόλο του «άντρα-κουβαλητή» του σπιτιού, η Νικ (διόλου τυχαία η… αρρενωπή χροιά του ονόματός της) της Μπένινγκ νιώθει να απειλούνται τα κεκτημένα της, όταν μπαίνει στο πλάνο ένα «άλλο» αρσενικό. Αντιθέτως, η Τζουλς της Μουρ εμφανίζεται αρκετά πιο διαλλακτική, ιδίως από τη στιγμή που ανακαλύπτει πως με τον Πολ (Ράφαλο) μοιράζονται κάποια κοινά ενδιαφέρονται (και… ακόμη περισσότερα στην πορεία, όπως θα διαπιστώσετε σε μια απ’ τις απολαυστικότερες σεκάνς του φιλμ).
Τα παιδιά βρίσκονται να αμφιταλαντεύονται κάπου στο ενδιάμεσο, ώσπου η 46χρονη δημιουργός αλλάζει πλεύση, οδηγώντας επιδέξια την ιστορία της στο σημείο εκείνο όπου στην επιφάνεια αναδύονται όλα εκείνα τα προβλήματα που ταλανίζουν μια τυπική μεσοαστική οικογένεια (εφηβικά άγχη, κρίση μέσης ηλικίας, αποξένωση κλπ.), προκαλώντας τριγμούς στους κόλπους της. Πετυχαίνει, έτσι, να προσδώσει περεταίρω έμφαση στο γεγονός ότι τα πάντα είναι θέμα αντίληψης και η όποια «διαφορετικότητα» αφορά, τελικά, αποκλειστικά και μόνο τους… επιρρεπείς στις προκαταλήψεις.
Χ. Π.