Harry Potter and the Deathly Hallows

Ο Χάρι, ο Ρον και η Ερμιόνη συνεχίσουν ακάθεκτοι την αναζήτηση των Πεμπτουσιωτών, στηριζόμενοι πλέον αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, τη στιγμή που ο Βόλντεμορτ και οι Θανατοφάγοι του εδραιώνουν την κυριαρχία τους στον κόσμο της Μαγείας.

Το χαρακτηριστικό αυτό… μούδιασμα που νιώθουμε όταν μια ταινία αποδεικνύεται κατώτερη των προσδοκιών μας, είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του πάνω μου αρκετά πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους του πρώτου αυτού μέρους του τελευταίου «Χάρι Πότερ». Και, με το που ο Βόλντεμορτ υψώνει θριαμβευτικά στα ουράνια το πανίσχυρο μαγικό ραβδί που έψαχνε τόσον καιρό, ρίχνοντας – προσωρινά – την αυλαία της ολοκλήρωσης των περιπετειών του διασημότερου (μετά τον… Μέρλιν) μάγου στη ιστορία, άρχισε η… πραγματική μάχη. Μέσα στο μυαλό μου αυτήν τη φορά.

Από τη μία η ανάκληση των δηλώσεων/διαβεβαιώσεων των παραγωγών περί αναγκαιότητας της μεταφοράς του 7ου βιβλίου σε 2 κινηματογραφικά κεφάλαια, ένεκα της πολυσυνθετότητας της πλοκής και από την άλλη η εντύπωση πως το φιλμ που μόλις παρακολούθησα ήταν ιδιαίτερα αποσπασματικό και ασύνδετο αφηγηματικά, ανά σημεία αχρείαστα αργό στην εξέλιξή του και με έντονη την αίσθηση της αυτοσυγκράτησης από πλευράς των δημιουργών του. OK, και στο βιβλίο ο… κακός χαμός γίνεται στο δεύτερο μισό του, όμως δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που άρχισε να το διαβάζει από τη μέση και μετά. Το φινάλε της 1ης ταινίας, ωστόσο, πυροδοτεί την επιτακτική ανάγκη της παρακολούθησης του 2ης – όχι όμως γιατί έχεις «φτιαχτεί»… αγρίως με τα όσα προηγήθηκαν, αλλά, αντιθέτως, επειδή αισθάνεσαι ότι έχεις μείνει με την όρεξη!

Δεν είναι πως δεν υπάρχουν καλές στιγμές. Κάθε άλλο. Το πρώτο αυτό μέρος των «Κλήρων του Θανάτου» είναι το πιο σκοτεινό και τρομολάγνο από την εποχή του «Αιχμαλώτου του Αζκαμπάν», η σεξουαλική ένταση που διέπει τις σχέσεις των τριών κεντρικών ηρώων φτάνει στο peak της σε μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες σεκάνς ολόκληρης της σειράς, η βαριά κληρονομιά του Όργουελ, αλλά και του Τόλκιν (δια χειρός Πίτερ Τζάκσον, φυσικά) είναι ολοφάνερη στην σκηνοθετική προσέγγιση του Γέιτς, ενώ μια – ένθετη – animated σεκάνς που καταλήγει στην αποσαφήνιση του μυστηρίου που τυλίγει τους περίφημους Κλήρους, είναι τόσο λιτά και αριστοτεχνικά δοσμένη, που θα τη ζήλευε κι ο Τιμ Μπάρτον.

Απ’ την άλλη όμως, το γεγονός ότι οι 3 νεαροί πρωταγωνιστές παίρνουν στις πλάτες τους την ταινία (οι διάφοροι εκπρόσωποι της αφρόκρεμας του βρετανικού σινεμά έχουν για πρώτη φορά τόσο μικρό χρόνο συμμετοχής σε ταινία της σειράς, εξαιρουμένης της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) αποτελεί ένα μεγάλο μείον, καθώς δεν έχουν όλοι τους την ποιότητα και το ταλέντο που απαιτείται για κάτι τέτοιο, γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό στις σκηνές περιπλάνησης και… περισυλλογής(!) στην βρετανική ύπαιθρο. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν κάποιες σεκάνς που τραβάνε αδικαιολόγητα σε μάκρος και άλλες που μοιάζουν βεβιασμένες, ιδίως καθώς βαίνουμε προς το φινάλε. Και παρόλη την – υποτιθέμενη – σημασία στη λεπτομέρεια, δεν είναι και λίγες οι φορές που νιώθεις ότι κάτι σου… κρύβουνε (πιθανότατα με σκοπό να στο αποκαλύψουνε στο δεύτερο μέρος).

Και είναι, άραγε, τυχαίο το γεγονός ότι στην συναρπαστικότερη σεκάνς της ταινίας – αυτή εντός του Υπουργείου Μαγείας – «εμφανίζονται» μόνο οι… φωνές του πρωταγωνιστικού τρίο; Θεωρώ ότι είμαι ανάμεσα στους πρώτους που θα στενοχωρηθούν όταν ο Χάρι Πότερ βγει… στην σύνταξη. Θα προτιμούσα ωστόσο να το έκανε με αξιοπρέπεια, μέσω μίας ταινίας, τρίωρης έστω, παρά να μού δίνεται η εντύπωση ότι, τελικά, οι παραγωγοί αποφάσισαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι…

Χάρης Παπαπαναγιώτου

 

Πρώτη δημοσίευση: 18 Νοε. 2010, 03:52
Ενημέρωση: 3 Φεβ. 2011, 01:01
Τίτλος:
Harry Potter and the Deathly Hallows (Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου Α')
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
146
Εταιρία διανομής: 
Release: 
18 Νοεμβρίου

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos