Brighton Rock ( Ανήλικος δολοφόνος ) - Κριτική

Brighton Rock

Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι η σχέση του αντι-ήρωα Πίνκι με την Ρόουζ - μια φαινομενικά αθώα και νεαρή σε ηλικία σερβιτόρα που γίνεται μάρτυρας μίας δολοφονίας που έχει διαπράξει η συμμορία στην οποία ανήκει ο Πίνκι. Μετά τη δολοφονία, ο Πίνκι αποπλανά ερωτικά την Ρόουζ, ώστε να ανακαλύψει τι ξέρει και για να μη μιλήσει στην αστυνομία.

Σύγχυση ταυτότητας

Η ταινία μας μεταφέρει στο Brighton της Αγγλίας στη δεκαετία του ’60, που μαστίζεται από συμμορίες που διοικούν την πόλη. Ο 30χρονος Πίνκι είναι πεπεισμένος πως μπορεί να ηγηθεί της δικής του, μετά τη δολοφονία του αρχηγού τους, αλλά μάλλον πρόκειται για έναν βαθιά αυτοκαταστροφικό νεαρό άντρα. Είναι η δεύτερη απόπειρα μεταφοράς στη μεγάλη οθόνη του ομώνυμου βιβλίου του Graham Greene, αυτή τη φορά από τον σκηνοθέτη Rowan Joffe και με πρωταγωνιστές τους Sam Riley, Helen Mirren και Andrea Riseborough.

Η ταινία ξεχωρίζει για την άριστη φωτογραφία, τα περίτεχνα πλάνα, τις ικανοποιητικές ερμηνείες και την σχεδόν αλάνθαστη απόδοση της Αγγλίας του ’60. Όμως φλερτάρει με μία σύγχυση ταυτότητας – είναι θρίλερ; είναι κοινωνικό δράμα; είναι ερωτικό δράμα; - και με μία απουσία συναισθήματος, που σε αφήνει αμέτοχο θεατή στην καρέκλα σου. Η απάθεια των ηρώων σε αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, με μόνη εξαίρεση τον χαρακτήρα της Helen Mirren, έχει μεταδοτικές ιδιότητες. Παρ΄όλα αυτά είναι ένα πειστικό ταξίδι στην εποχή εκείνη, στις ιδιαίτερες κοινωνικές της αποχρώσεις και στις καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι του Brighton.

Έλενα Πριόβολου