The Avengers 3D

A Marvel-ous wet dream of a (superhero) movie!!

Ήταν το 2008, όταν η εμφάνιση του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον ως Nick Fury –ο επικεφαλής, δηλαδή, της Μυστικής Κυβερνητικής Οργάνωσης Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.– στο φινάλε του «Iron Man», σηματοδοτούσε την επισημοποίηση ενός project, που από το 2005 ακόμη αποτελούσε το καλά φυλαγμένο μυστικό των studios της Marvel: οι θρυλικοί «Εκδικητές» σύντομα θα γίνονταν πραγματικότητα! Ευθύς αμέσως, σύσσωμη η κινηματογραφική κοινότητα παραδέχτηκε πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα των τελευταίων ετών. Μεγαλύτερο, ίσως, και από το –υποδειγματικό, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια- reboot του Batman δια χειρός Κρίστοφερ Νόλαν.

Ωστόσο, όταν το 2010 οι εκπρόσωποι της Marvel ανακοίνωσαν πως τα ηνία της ταινίας αναλαμβάνει «εν λευκώ» ο Τζος Γουίντον, πολύπειρος σεναριογράφος και παραγωγός, γνωστότερος κυρίως για τη θητεία του στη μικρή οθόνη (δημιουργός της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς «Buffy, the Vampire Slayer», του spin-off της, «Angel», αλλά και των «Firefly» και «Dollhouse» – όλα τους με διόλου ευκαταφρόνητο fanbase), μια πνιχτή κραυγή ενθουσιασμού βγήκε από τα στόματα όλων όσοι γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα. Ομολογώ ότι υπήρξα ένας εξ αυτών, καθώς είχα την τύχη να δω κάποτε σε DVD το «Serenity», τη μοναδική –μέχρι πέρυσι– μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά του Νεοϋορκέζου δημιουργού, σπεύδοντας στη συνέχεια να την προσθέσω στη λίστα με τις πιο αγαπημένες μου sci-fi ταινίες όλων των εποχών. Εκείνο δε, που μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση στη συγκεκριμένη ταινία, ήταν το πόσο καλά είχα περάσει παρακολουθώντας την, κι ας μην είχα καμία επαφή με την τηλεοπτική σειρά «Firefly», της οποίας και αποτελούσε φυσική συνέχεια.

Ε, λοιπόν, κάτι ανάλογο πρόκειται να συμβεί και με τους θεατές του «The Avengers». Θεωρώ πως δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να υπάρξει έστω ένας που θα βγει από την αίθουσα μετά το πέρας της προβολής της ταινίας και θα ισχυριστεί ότι δεν πέρασε καλά – πως δεν το γλέντησε με την ψυχή του! (αν υπάρξει, θα φωνάξω τον Hulk να του… SMASHει το ξεροκέφαλό του!). Ο Τζος Γουίντον, σαφώς πιο ταλαντούχος του Τζον Φαβρό (των δύο «Iron Man») και του Τζο Τζόνστον (του «Captain America»), εξίσου ευρηματικός με τον Κένεθ Μπράνα (του «Thor») και –ευτυχώς– αρκετά πιο συγκροτημένος δημιουργικά από τον Ανγκ Λι (του συμπαθούς, αλλά άνισου πρώτου «Hulk»), αποδεικνύεται επάξιος διάδοχος του Μπράιαν Σίνγκερ και του Σαμ Ράιμι (οι οποίοι, με το «X-Men 2» και το «Spider-Man 2» αντίστοιχα, είχαν παρουσιάσει τα κορυφαία, μέχρι σήμερα, δείγματα κινηματογραφικής ενσάρκωσης των χάρτινων ηρώων της Marvel).

Το «The Avengers» του είναι μια full απολαυστική, εντυπωσιακά σφιχτοδεμένη, εξόχως θεαματική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, με πλοκή πλούσια σε ίντριγκες και ανατροπές που ξεδιπλώνεται μεθοδικά και χωρίς βιασύνες, η οποία λειτουργεί στην εντέλεια, διαθέτοντας συν τοις άλλοις ένα εντυπωσιακότατο 3D περιτύλιγμα. Μάλιστα, ο πολυσχιδής κινηματογραφιστής τα πηγαίνει περίφημα τόσο όταν στήνει διαλογικές σκηνές που διαδραματίζονται «μέσα σε 4 τοίχους», όσο και κάθε φορά που χρειάζεται να ενορχηστρώσει μεγαλόπνοες εφετζίδικες σεκάνς, κατά τη διάρκειά των οποίων ισοπεδώνονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Ορισμένες σκηνές ήδη θεωρούνται κλασικές, ενώ υπάρχει τουλάχιστον μία έντονα συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή, που μπορεί να σας κάνει ακόμη και να… βουρκώσετε!

Προχωρώντας παραπέρα, ο Γουίντον, εκτός όλων των άλλων, ευτύχησε να έχει στη διάθεσή του έναν Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ σε διαβολεμένη φόρμα (τι πρωτότυπο!), αλλά και τον θαυμάσιο Μαρκ Ράφαλο, τον ηθοποιό, δηλαδή, που πάντα ονειρευόταν να δει στο νευραλγικό ρόλο του δρα Μπρους Μπάνερ, alter ego του περίφημου Hulk. Ο τελευταίος τον δικαιώνει απόλυτα για την επιλογή του, όντας μάλιστα ο πρώτος ηθοποιός στην ιστορία που «ενσαρκώνει» και τον οργισμένο πρασινωπό γίγαντα με την κτηνώδη δύναμη, χάρη στην επαναστατική τεχνική του motion capture. Οι δυο τους (Ντάουνι Τζούνιορ & Ράφαλο) συνιστούν από κοινού την κωμική ραχοκοκαλιά του φιλμ, καθώς οι ανεξάντλητα πνευματώδεις, «φονικές» ατάκες του Iron Man, προετοιμάζουν ιδανικά το έδαφος για τη χοντρή πλάκα που μας επιφυλάσσει η επέλαση του ακατανίκητου Hulk, από τη στιγμή που λαμβάνει εντολή να επιδοθεί μετά μανίας σε… «Hulk smash» καταστάσεις!

Κι ενώ οι δύο Κρις του cast τα βρίσκουν κάπως σκούρα απέναντι στους προαναφερθέντες, κερδίζοντας ωστόσο έξτρα πόντους από την εν γένει παρουσία τους ως Captain America (ο Έβανς) και Thor (ο Χέμσγουορθ) στο σαφώς πιο… εκρηκτικό δεύτερο μισό του φιλμ, η Σκάρλετ Γιόχανσον ως Black Widow αναδεικνύεται στο κρυφό όπλο της ταινίας. Ο ανυπέρβλητος δυναμισμός της, το ακαταμάχητο sex appeal και οι ανεκτίμητες ικανότητές της στο να αποσπά πολύτιμες πληροφορίες, την καθιστούν τη μοναδική «κοινή θνητή» που δικαιούται να διεκδικεί μια θέση στην αντροπαρέα των εκδικητικών «fab four». Βέβαια, η ίδια έχει μάτια μόνο για τον Hawkeye (Ρένερ), ο οποίος, απ’ την άλλη, ως άσσος στο σημάδι, μοιάζει να μην μπορεί να ξεκολλήσει τα δικά του από το… super-duper τόξο του!

Παρ’ όλα αυτά, τα παραπάνω ίσως και να μην είχαν την παραμικρή σημασία, αν οι «Εκδικητές» δε διέθεταν στις τάξεις τους και έναν κακό που να κερδίζει δικαιωματικά τον χαρακτηρισμό «αντίπαλο δέος». Η επιβλητική, πολυδιάστατη ερμηνεία του –ραγδαία ανερχόμενου– Τομ Χίντελστον στο ρόλο του Loki ήταν αυτό ακριβώς το κομμάτι που χρειαζόταν, για να ολοκληρωθεί αποτελεσματικά το σεναριακό παζλ της ταινίας. Μεγαλομανής, ανελέητος, πολυμήχανος, αυθεντικά παρανοϊκός και με μια πρωτοφανή απέχθεια για το ανθρώπινο είδος, ο ετεροθαλής αδελφός του Thor όχι μόνο απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη μας με τη βοήθεια ενός πανίσχυρου κοσμικού κύβου (α, και με τη συμβολή κάτι κακομούτσουνων aliens…), αλλά η παρουσία του αποδεικνύεται καταλυτική στο να αποφασίσουν οι Εκδικητές να αφήσουν –επιτέλους!– κατά μέρος τους εγωισμούς και να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές τους, ώστε να λειτουργήσουν για πρώτη φορά ως ομάδα. Έστω κι αν, τελικά, το «Avengers assemble» δεν ακούγεται ποτέ απ’ τα χείλη του Nick Fury…

Το «The Avengers» είναι αυτή ακριβώς η ταινία που περίμεναν –σαν τρελοί– οι απανταχού fans! Μια ταινία που τη βλέπεις και την ξαναβλέπεις χωρίς να τη βαριέσαι καθόλου. Μια ταινία με εφέ μαζικών καταστροφών που προκαλούν γηπεδικά ξεσπάσματα ενθουσιασμού από τους θεατές. Μια ταινία που ανεβάζει την υπόθεση comic-2-film σε νέα, δυσθεώρητα ύψη. Μια ταινία γεμάτη ατάκες που θα τις μνημονεύεις ως τα βαθιά σου γεράματα. Μια ταινία, τέλος, στην οποία υπάρχουν ακόμη και στιγμές όπου κινδυνεύεις να… κατουρηθείς από τα γέλια! Mr. Whedon, τα θερμά μας συγχαρητήρια. Τα καταφέρατε περίφημα!!

ΥΓ. Με λίγη τύχη (αν, δηλαδή, δεν ανάψουν τα φώτα της αίθουσας πριν την ώρα τους…), λίγο μετά τους πρώτους τίτλους τέλους θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε και μια σκηνή-έκπληξη, που προετοιμάζει το έδαφος για το –ήδη πολυαναμενόμενο– sequel! Μην πείτε πως δεν σας προειδοποιήσαμε…

Χάρης Παπαπαναγιώτου