Βενσάν Κασέλ: "Να κρατάς το μυστήριο ζωντανό..."

Δημοσίευση: 2 Μαΐου 2018, 15:39

O Bενσάν Κασέλ διανύει μια από τις πιο παραγωγικές περιόδους της καριέρας του και πάντα με διαφορετικούς μεταξύ τους, ρόλους, σε ταινίες που απέχουν αρκετά από το μέινστριμ οι περισσότερες. Πριν μερικές εβδομάδες είδαμε δύο ταινίες του στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας: να ερμηνεύει τον διάσημο ζωγράφο Γκωγκέν στο ομώνυμο φιλομ που θα δούμε σε διανομή στις ελληνικές αίθουσες στις 10 Μαϊου, αλλά και το "Black Tide" του Ερίκ Ζονκά. Ακολουθούν, η νέα ταινία του Ρομέν Γαβράς, "The world is yours" (με την Ιζαμπέλ Ατζανί), το "Underwater" του Ουίλιαμ Γιούμπανκ (με Κρίστεν Στιούαρτ, Τι Τζέι Μίλερ), αλλά και το "L'empereur de Paris" του Ζαν Φρανσουά Ρισέ, με την Όλγα Κιριλένκο. O 51χρονος σταρ παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο The Talks: 

Κύριε Cassel, πώς γίνεται και παίζετε πάντα τόσο ωμούς ρόλους;

Νομίζω ότι αυτό είναι που με ελκύει πραγματικά. Ακόμη και όταν βλέπω τους ανθρώπους στην πραγματική ζωή. Στα γαλλικά το λέμε à plusieurs couches.

Αναφέρεστε στις πολυδιάστατες προσωπικότητες;

Ναι. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, τα παράδοξα, οι αντιθέσεις. Όλα αυτά τα πράγματα που πρέπει να δεχόμαστε στη ζωή και ακόμη προσποιούμαστε ότι όλα είναι μαύρο ή άσπρο. Αυτό, πιστεύω, είναι η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε ένα πράγμα και προσποιούμαστε κάτι άλλο. Τότε είναι που γίνεται πολύ ενδιαφέρον. Αν μπορείς να πεις αυτό που νιώθεις, τότε έχει χαθεί το ενδιαφέρον. Μόνο όταν πρέπει να πεις ψέματα γίνεται ενδιαφέρον.

 

Από που πιστεύετε ότι πηγάζει το ενδιαφέρον σας για αυτό;

Δεν ξέρω, ξεκίνησα αυτή την καριέρα και σκεφτόμουν τον Jean Gian Maria Volontè και τον Robert De Niro που δεν είχαν ενσαρκώσει ποτέ ρόλους «καλών παιδιών». Πάντα έπαιζαν ρόλους που ήταν εμπαθείς αλλά την ίδια στιγμή ήταν και συναρπαστικοί. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να κάνω ταινίες αυτό επέλεξα. Και με κάποιον τρόπο πιστεύω ότι αντιπροσωπεύουν καλύτερα τη ζωή από τους ήρωες και «καλά παιδιά».

Έχετε βιώσει ποτέ το συναίσθημα ο κόσμος να αισθάνεται ένα είδος φόβου όταν σας συναντά (χωρίς φυσικά να κάνετε κάτι ο ίδιος ή να το επιδιώκετε...);

Ναι, φυσικά. Όταν ο κόσμος σε βλέπει να ενσαρκώνεις τέτοιους ρόλους, δεν γνωρίζει. Αλλά πρόκειται για ηθοποιία. Επίσης, ο συνδυασμός αυτών των δύο πραγμάτων κρατάει το μυστήριο ζωντανό.

Είναι εύκολο να είναι κανείς σκηνοθέτης σου; Διαπληκτίζεσαι με τους σκηνοθέτες σου; 

Όχι, όχι. Εμπιστεύομαι τον σκηνοθέτη. Αν πω ναι σε μια ταινία, είναι επειδή βρίσκω ενδιαφέρων τον σκηνοθέτη και τον τρόπο που σκηνοθετεί και θέλω να μάθω περισσότερα. Αν είμαι στα χέρια κάποιου που δεν εμπιστεύομαι τότε θα είναι δύσκολο για τον σκηνοθέτη αλλά δεν εμπλέκομαι σε τέτοιες καταστάσεις πια. Πιστεύω ότι είναι καλό να μην ξέρει ο κόσμος την επόμενη κίνησή σου, αν θα είσαι καλός ή κακός. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό για έναν ηθοποιό να το διατηρεί αυτό. Αν εμφανίζεσαι πολύ ως ο εαυτός σου, αν μιλάς πολύ για το ποιος είσαι, τότε ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται. Σε γνωρίζει.

Αισθάνεστε ότι ο κόσμος προβάλει πολύ τον εαυτό του στα μέσα με αποτέλεσμα ο σταρ να είναι πιο σημαντικός από τον ηθοποιό και να μην μπορεί να «κρυφτεί» πίσω από έναν ρόλο;

Εξαρτάται από το ποιος είσαι. Ορισμένοι καταφέρουν να εξαφανιστούν. Το πρόβλημα είναι ότι το σύστημα είναι κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, παγιδεύεσαι πολύ εύκολα. Παλιότερα ήμουν λίγο πιο αγενής. Κάθε φορά που κάποιος μου μιλούσε για τη σύζυγό μου ή για τα παιδιά μου τον έκοβα. Αλλά και πάλι, είναι καλύτερο να είμαι ευγενικός γιατί δεν υπάρχει λόγος να είσαι αγενής με τους ανθρώπους.

Φαίνεται ότι προσπαθείτε να διαχωρίσετε τα πράγματα μεταξύ τους. Δουλειά και οικογένεια. Ακόμη και τους φίλους από την οικογένεια. Η πρώην γυναίκα σας, η Monica Bellucci, είχε πει κάποια στιγμή ότι δεν έχετε τους ίδιους φίλους – κάτι που είναι λίγο ασυνήθιστο.

Αλλά νομίζω ότι είναι αρκετά υγιές. Έχουμε κοινά- είμαστε στην ίδια βιομηχανία, αλλά το να έχουμε τους ίδιους φίλους… Μ’ αρέσει όπως είμαστε. Πιστεύω ότι είναι υγιές – ο καθένας έχει την ελευθερία του, την ζωή του. Αν είσαι μαζί με κάποιον δεν είναι επειδή είσαι υποχρεωμένος, αλλά επειδή το θέλεις.

Μιλώντας για ελευθερία, τα συνεχή ταξίδια και το ότι δεν ζείτε σε ένα μέρος αποτελεί κομμάτι της;

Δεν ξέρω. Ταξιδεύουμε πολύ, είναι τρόπος ζωής. Είναι λίγο πιο ακριβός. Αλλά είναι υπέροχο να κάνεις κάτι τέτοιο όταν μπορείς, γιατί μετά από ένα σημείο σταματάς είτε γιατί έχεις μεγαλώσει είτε γιατί τα παιδιά σου δεν θέλουν πια να μετακινούνται. Αλλά τώρα, μου αρέσει πολύ. Σου δίνει πραγματικά μια αίσθηση ελευθερίας.

Η αναζήτηση της ελευθερίας επηρέασε την επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;

Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα στα θεατρικά παρασκήνια, έτσι όταν θέλησα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, η σκηνή ήταν το ευκολότερο μέρος στο οποίο μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου. Ούτε καν σε ταινίες εκείνον τον καιρό. Ήταν περισσότερο: μπορώ να το κάνω και να το παρουσιάσω. Και έτσι ξεκίνησα. Είχαμε ένα σόου με τους φίλους μου από την ακροβατική σχολή και την παρουσιάζαμε στον δρόμο. Ήταν πολύ άμεσο. Ήταν εύκολο, δεν χρειαζόσουν χρήματα, απλά έκανες εξάσκηση και το έκανες και αν ήταν καλό ο κόσμος στεκόταν και σου έδινε χρήματα, διαφορετικά αδιαφορούσαν. Έτσι, δεν ξέρω, για μένα ήταν το ευκολότερο πράγμα να κάνω.

Σίγουρα η αδιαφορία τότε ήταν μέρος του παιχνιδιού. Αλλά σας ενοχλεί αν μια ταινία δεν είναι επιτυχημένη; 

Μια ταινία πρέπει να είναι διαφορετική, μοναδική, κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Και τότε είναι ενδιαφέρουσα. Ίσως να μην κάνει τεράστια επιτυχία στα box office, ίσως ορισμένοι κριτικοί να την απορρίψουν, ή ακόμη και να την μισήσουν, αλλά στο τέλος, ως κοινό, αν δεις κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο, τότε δεν σπατάλησες τον χρόνο σου.

Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, καταφέρατε να σας αναφέρουν ως έναν από τους μεγάλους σταρ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Σας αρέσει αυτός ο τίτλος;

Δεν τον σκέφτομαι. Δεν είναι και απολύτως αλήθεια. Ίσως από την οπτική γωνία της Αμερικής η Ευρώπη να είναι κάτι μεγάλο, αλλά –όπως γνωρίζετε- η Γερμανία είναι πολύ διαφορετική από τη Γαλλία και πολύ διαφορετική από την Ιταλία. Δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα. Αλλά από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, είναι μια εικόνα. Είναι μια πιθανή εικόνα για το τι κάνουμε.

Συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, οι αμερικανικές ταινίες χαρακτηρίζονται συχνά κοινότυπες και δύο διαστάσεων, αλλά εσείς καταφέρατε να δείξετε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο δουλεύοντας με ανθρώπους όπως ο Darren Aronofsky και ο  David Cronenberg.

Πρώτα απ’ όλα πιστεύω ότι ο κόσμος έχει την τάση να συγχέει τον αμερικανικό κινηματογράφο και τις εταιρείες παραγωγής ταινιών, τα οποία είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Θέλω να πω, το Black Swan, η ταινία του Aronofsky, δεν είναι μια τυπική αμερικανική ταινία. Για να μην μακρυγορούμε, νομίζω ότι έχει να κάνει με το τέλος της ταινίας. Αν έχει καλό τέλος, θα είναι περισσότερο αμερικανικό. Αν δεν είναι ξεκάθαρο το ποιος είναι ο κακός, ποιος ο καλός, τότε είναι λίγο πιο ευρωπαϊκό. (Γελάει).

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού
Αfterwords

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
18 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos