Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: "Όταν είδα τη Μεσσηνία, σκέφτηκα "ναι, αυτό είναι!"

Στην Χριστίνα Βασιλάκη

Κάτω από το εκτυφλωτικό φως που αγκαλιάζει τη Μεσσηνία, ένα απόγευμα καλοκαιριού, ο Τζέσι και η Σελίν, 18 χρόνια μετά τη γνωριμία τους περπατούν δίπλα δίπλα και αναλογίζονται το πέρασμα του χρόνου. Δεν μπορούμε παρά να να τους ακολουθήσουμε με μεγαλύτερη ακόμα διάθεση ταύτισης. Σάμπως και για μας δεν πέρασαν αυτά τα 18 χρόνια;

Η ιστορία τους ξεκίνησε στα μέσα της δεκατίας του ’90 σ’ένα τρένο με προορισμό τη Βιέννη («Πριν το ξημέρωμα», 1995). Τους αφήσαμε εννιά χρόνια πριν στο Παρίσι («Πριν το ηλιοβασίλεμα», 2004) και τους ξαναβρίσκουμε στην Πύλο, καλοκαίρι 2012. «Πριν τα μεσάνυχτα», λοιπόν. Ο σκηνοθέτης και συνδημιουργός της τρίτης συνέχειας, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μιλάει στο MoveIt για την αγάπη, για την Ελλάδα και για την πραγματικότητα που έρχεται να μας ξυπνήσει και από τα δύο αυτά… όνειρα.

«Είναι όντως αστείο. Ο τίτλος αυτής της ταινίας παραπέμπει σε κάτι πολύ πιο σκοτεινό από μια ιστορία αγάπης», λέει γελώντας ο Λινκλέιτερ και συνεχίζει: «Στις πρώτες δύο ταινίες πρωταγωνιστούσαν δύο σύντομες συναντήσεις δύο ανθρώπων. Τους νιώθουμε κάπως απομονωμένους, κρυμμένους από τον κόσμο. Όμως στην τρίτη ταινία, παρ’όλο που βρίσκονται σε διακοπές, είναι εμφανές ότι κουβαλούν μαζί τους τα μπαγκάζια της ζωής. Είναι μεγαλύτεροι και αποτελούν πλέον μέρος αυτού του κόσμου. Ασχολούνται με την οικογένεια, με την καριέρα, με την πραγματικότητα της ζωής. Και είναι λογικό. Η ζωή ενός 40χρονου είναι εντελώς διαφορετική από ενός 23χρονου. Στα 23 μπορείς να πηδήξεις σ’ένα τρένο χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Όταν είσαι όμως 41 έχεις υποχρεώσεις. Πόσοι άνθρωποι νιώθουν ακριβώς το ίδιο και δεν ξέρουν καν πως να ξεφύγουν;».

Ο Ελληνικός ήλιος δε μπορεί λοιπόν να κρύψει τα σημάδια που έχει αφήσει ο χρόνος στη σχέση του Τζέσι και της Σελίν. Όπως δεν μπορεί να κρύψει και την εξέλιξη των δημιουργών/εμπνευστών της. Άλλωστε, όπως παραδέχονται και οι τρεις σεναριογράφοι και φίλοι (Ίθαν Χωκ, Ζουλί Ντελπί και Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ), όλοι έχουν βάλει λίγο από τον εαυτό τους σε αυτούς τους χαρακτήρες.

«Εγώ είχα την ιδέα να γυριστεί η τρίτη ταινία στην Ελλάδα. Η Αθηνά Τσαγκάρη είναι πολύ καλή φίλη μου και σε μια επίσκεψή μου στην Ελλάδα μου πρότεινε κάποια μέρη για τα γυρίσματα. Όταν είδα τη Μεσσηνία σκέφτηκα ‘ναι, αυτό είναι!’. Έστειλα λοιπόν τις φωτογραφίες στα παιδιά και περίμενα τις αντιδράσεις τους. Ο Ίθαν ήταν πολύ θετικός. Είπε πως εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι θα γίνει πραγματικότητα αυτή η ταινία. Αλλά η Ζουλί ήταν περισσότερο σκεπτική. Αυτή είναι όμως η δυναμική μας. Πάντα η Ζουλί είναι η παρανοϊκή της υπόθεσης», αποκαλύπτει ο Λινκλέιτερ και αμέσως έρχεται στο μυαλό η σκηνή που η Σελίν λέει ότι δεν ήθελε να έρθει σε μια χώρα «στα πρόθυρα της επανάστασης»...

«Αυτό που είπα εγώ πάντως είναι ότι αν γίνει επανάσταση στην Ελλάδα θα ήθελα να μαι κει!», απαντά ο Λινκλέιτερ και συνεχίζει: «Γενικά εκείνη τη στιγμή της παράνοιας της πρωταγωνίστριας τη δουλέψαμε πολύ. Αλλά κάπως έτσι είναι και η ίδια η Ζουλί. Όταν συζητούσαμε για τα γυρίσματα στην Ελλάδα έφερνε πάντα αντιρρήσεις. Της έφταιγαν οι απεργίες, η κρίση, οι άνθρωποι. Αλλά, ούτως ή άλλως όλοι συμφώνησαν ότι επανάσταση στην Ελλάδα σε περίοδο καλοκαιριού δε γίνεται!! Οπότε καθησυχάστηκε και η Ζουλί».

Εκτός από το επαναστατικό του χαρακτήρα του, ο Λινκλέιτερ μας αποκαλύπτει και την αγάπη του για την ελληνική μουσική. «Ήθελα οπωσδήποτε να τελειώσει η ταινία με ελληνικό τραγούδι. Μου πρότειναν δυο-τρία αλλά μόλις άκουσα το τανγκό αμέσως ένιωσα ότι είχε ένα πάθος σαν τραγούδι, παρ’όλο που δεν καταλάβαινα τα λόγια. Μετά μου εξήγησαν τους στίχους και πείστηκα ότι είναι και σε αυτό το επίπεδο το καταλληλότερο».

Όσο για το αν θα υπάρξει κινηματογραφική συνέχεια στην ιστορία του ζευγαριού, ο Λινκλέιτερ ζητά την υπομονή μας: «Αν ο Τζέσι και η Σελίν έχουν ακόμα κάτι να πουν, θα το μάθουμε σε έξι χρόνια. Η μεγαλύτερη πρόκληση αυτής της ταινίας ήταν στην ουσία να γίνει αυτή η ταινία. Να δεσμευτούμε όλοι μας για την ολοκλήρωσή της. Όπως γίνεται σε ένα γάμο. Οι χαρακτήρες της ταινίας, ο Τζέσι και η Σελίν, δημιουργήθηκαν 18 χρόνια πριν και πρέπει να βρουν έναν τρόπο να μπουν και πάλι στις ζωές μας, να μας κάνουν να ενδιαφερθούμε. Έξι χρόνια μετά το τέλος της προηγούμενης ταινίας καταλάβαμε ότι είναι ζωντανοί και έχουν όντως κάτι να πουν. Αλλά υπάρχει πάντα ο φόβος».