Κερασία Σαμαρά: "Η αθέατη βία είναι η πιο τρομακτική"

Δημοσίευση: 11 Απριλίου 2013, 19:06

Στην Ειρήνη Κατσαρά

Η Κερασιά Σαμαρά σκηνοθετεί μια ‘πειραγμένη’ θεατρική εκδοχή του Funny Games Του Χάνεκε. Με τίτλο «Έλα να παίξουμε», η ίδια προσκαλεί και ταυτόχρονα προκαλεί τους τολμηρούς θεατές στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου στο πλαίσιο της παράστασης που μας παρουσιάζει εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι εξουσίας με φόντο τη βία. Η ίδια δοκιμάζει τα όριά των θεατών στο έπακρο. Μια αλληγορία της σύγχρονης εποχής; Μια καλλιτεχνική αντίδραση στην εποχή της απραξίας και της τόσο νοσηρής και ύπουλης σιωπηρής αποδοχής των τεκταινόμενων; Η σκηνοθέτιδα απαντά:

-Γιατί επιλέξατε τον ‘ύπουλο’-αθώο τίτλο «Έλα να παίξουμε» για ένα ψυχολογικό θρίλερ;

Ήθελα έναν τίτλο που να αποτρέπει περισσότερο παρά να προτρέπει τους θεατές να έρθουν στην παράσταση, γιατί πιστεύω πως είναι πολύ ενδιαφέρον το να επιμένεις να ανακαλύψεις από μόνος σου κάτι που σου φαίνεται πως για κάποιο λόγο σε αφορά, ακόμη κι όταν όλο το σύμπαν συνομωτεί για να σε αποθαρρύνει...Ο τίτλος ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ είναι υπαινικτικά απειλητικός,σχεδόν σαρκαστικός και σε συνδυασμό με την αφίσα-σήμα κατατεθέν της παράστασης προσκαλεί μόνο τολμηρούς θεατές και με γερά νεύρα.Τους άλλους τους αποτρέπει.

-Τί ήταν αυτό που σας οδήγησε να μεταφέρετε ουσιαστικά στο σανίδι τη δική σας εκδοχή ή καλύτερα το δικό σας σχόλιο επάνω στο ‘Funny Games’?

Αναζητούσα την ιστορία που θα συμπορευόταν μ' αυτό που εγώ αισθανόμουν τη δεδομένη στιγμή:οργή, φόβο,ενοχή,αυτό που νιώθει κανείς όταν πέφτει σε μια παγίδα που του έστησαν και που εκ των υστέρων του φαίνεται τόσο προφανής. Η αρχή της ιστορίας του Χάνεκε αντιπροσωπεύει το σιωπηλό τρόπο με τον οποίο τυλίγεται κανείς στον ιστό μιας τεράστιας αράχνης πριν καταλάβει κάν τον κίνδυνο.Η συνέχεια βέβαια και τα ζητήματα που παρατίθενται στη δική μας ιστορία ξεφεύγουν τελείως από την ταινία,διαπραγματευόμαστε άλλα θέματα,την έννοια της ανθρώπινης και της θείας Δικαιοσύνης κυρίως,την ορατή και την αθέατη βία,το παράλογο της ζωής.

-Γιατί σας επηρέασε τόσο η συγκεκριμένη ταινία;

Ίσως γιατί αφηγείται μια δήθεν ρεαλιστική ιστορία. Μια φρικιαστική ιστορία με κακό τέλος που κανείς μας δε θα’θελε να τη ζήσει αλλά θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε από μας. Αυτό μας θυμίζει τη δύναμη της ‘’μοίρας’’ και την ανθρώπινη μοναξιά μπροστά στην παντοδυναμία της θείας βούλησης.

-Ποια είναι η αντίδραση των θεατών στο φινάλε; Σοκάρονται; Υπήρξε ποτέ κάποια ακραία αντίδραση;

Σοκάρονται,ναι! Και θυμώνουν ακόμη και με τους ‘θετικούς’ ήρωες επειδή όπως λένε δεν αντιδρούν πιο βίαια απέναντι στους εισβολείς. Ενδιαφέρον δεν έχει αυτό; Απαντά στο πιο θεμελιώδες ερώτημα του έργου:πώς αντιμετωπίζουν η κοινωνία και η πολιτεία τα φύσει βίαια ανθρώπινα ένστικτα και γιατί; Μήπως απαντάμε κι εμείς ως κοινωνία με βία απέναντι στη βία για να τη διαιωνίζουμε και να τη χρησιμοποιούμε ενάντια σε κάθε εξέγερση; Ακόμη κι ο νόμος χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα με τους εγκληματίες για να αντιδρά στο έγκλημα:βίαιη προσαγωγή,ξύλο,περιορισμό.

-Διαβάσαμε προχτες για τον άνθρωπο που, επηρεασμένος από το ψυχολογικό θρίλερ «The loved ones» σκότωσε το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Πόσο μπορεί να επηρεάσει η αναπαράσταση της βίας τον θεατή;

Όσο είναι έτοιμος ο ίδιος να επηρεαστεί απ’ αυτήν.Σ’ εμάς, η βία είναι κυρίως αθέατη και εν πολλοίς αναπόδεικτη.Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό.

-Πόσο επίκαιροι είναι ο Χάνεκε αλλά και ο Κιουμπρικ σε μια Ελληνική πραγματικότητα που η βια απενοχοποιείται και «νομιμοποιείται» στη Βουλή;

Και οι δύο αυτοί δημιουργοί έχω την αίσθηση ότι μιλούν για κάτι αιώνιο,αρχέγονο,που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο.Δυστυχώς είναι πάντοτε επίκαιροι.Ποτέ δεν υπήρξε ιστορική περίοδος που να μην χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις.Πολύ περισσότερο τώρα που ο λαός μας βασανίζεται από τους πολιτικούς που επέλεξε και νιώθει επιπλέον ενοχικά επειδή αφέθηκε σ’ έναν τρόπο διαβίωσης που του τον επέτρεψαν μόνο και μόνο για να τον κατηγορήσουν μετά γι αυτό και έτσι να εξαλείψουν κάθε αντίδραση.

-Εμείς οι ίδιοι οι ψηφοφόροι που ‘καταναλώνουμε’ τη βία που μας ‘πλασάρουν’ από τον καναπέ μας και στεκόμαστε άπραγοι σε πράγματα που μας αφορούν τί είμαστε τελικά; Θύτες ή θύματα;

Και τα δύο φυσικά.Θύτες απέναντι στη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε και απέναντι στη ζωή των παιδιών μας.Θύματα των καταστάσεων που σ’ ένα βαθμό μας εξαπάτησαν.

-Μπορεί να επιβιώσει ο πολιτισμός εν γένει αλλά και συγκεκριμένα το θέατρο στην εποχή της κρίσης χωρίς να κάνει «εκπτώσεις»;

Νομίζω ότι μόνο έτσι θα επιβιώσει.Χωρίς εκπτώσεις.Οι άνθρωποι θα αναζητήσουν ό,τι αυθεντικό και βαθύ,ό,τι θα τους ξανασυνδέσει με την ουσία που απαρνήθηκαν.Έτσι νομίζω.Και μακάρι να έχω δίκιο.

 

Πρώτη δημοσίευση: 11 Απριλίου 2013, 19:06
Ενημέρωση: 11 Απριλίου 2013, 19:38

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos