Άντονι Τσεν: "Η τέχνη εμπλουτίζει την ύπαρξή μας"

Ο Anthony Chen έχει καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης-παραγωγός-σεναριογράφος και η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Ilo Ilo” κέρδισε το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ των Καννών.  Η ταινία του “Wet Season” έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα Platform του Φεστιβάλ του Τορόντο, και ελληνική στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2019 και βρήκε διανομή στις ελληνικές αίθουσες από την One From The Heart.

ΣΧΕΤΙΚΑΕισιτήρια Πέμπτης: ΜΗΔΕΝ

Στο Q&A της προβολής της ταινίας στην Θεσσαλονίκη, τους θεατές απασχόλησαν αρκετά τα χαρακτηριστικά της ζωής στην Σιγκαπούρη ( τι φρούτο είναι το durian, τι ακριβώς συμβαίνει με το εκπαιδευτικό σύστημα και τον διχασμό μεταξύ Κινέζικης και Αγγλικής γλώσσας, τι συνιστά η υποτίμηση των Κινέζικων και της παράδοσης) αλλά την προσοχή κέρδισε η κριτική για την ανάρμοστη σχέση ανάμεσα στην καθηγήτρια και τον μαθητή της, που θεωρήθηκε από ορισμένους μια λάθος επιλογή. Ο σκηνοθέτης, πολύ ευχάριστος και γελαστός καθ’ όλη τη διάρκεια των ερωτήσεων, απάντησε αναφέροντας πως η ταινία δεν είχε σκοπό να πάρει θέση απέναντι στην ηθική των γεγονότων ή την ορθότητα των συναισθημάτων, αλλά θέλησε να εστιάσει στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και την παρατήρηση των κάθε είδους λεπτομερειών που τους πλαισιώνουν. Η περιπλοκότητα της ανθρώπινης σχέσης και επικοινωνίας είναι κάτι που τον ενδιαφέρει και τον εμπνέει.

Άλλωστε, τα γεγονότα αυτά αποτελούν κομμάτι της ζωής και ο ίδιος δέχθηκε πολύτιμη βοήθεια από την προσωπική ιστορία ενός καλού του φίλου με την δική του καθηγήτρια. Ένα ελπιδοφόρο σχόλιο, για να μας θυμίσει ότι η τέχνη είναι εκεί για να εμπλουτίσει την ύπαρξή μας και να βοηθήσει στην δημιουργία ενός ψυχικά πλούσιου και πλατύ κόσμου, οξύνοντας αισθήσεις και κρίσεις πέραν των ηθικών εκτιμήσεων σωστού-λάθους.

Όπως σημειώνει και ο ίδιος στην συνέντευξη που μας παραχώρησε η εταιρεία διανομής:

Με ενδιέφερε πάντα να εξερευνώ γυναικείους χαρακτήρες. Στο ντεμπούτο μου Ilo Ilo, μίλησα για τη μητρότητα και το μητρικό ένστικτο. Η Εποχή της Βροχής προχωράει την εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας ένα βήμα πιο πέρα. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα για μια γυναίκα που κοντεύει τα σαράντα και θέλει απελπισμένα να κάνει δικό της παιδί. Στο σενάριο την περιέγραψα ως «μια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα». Μια γυναίκα που χάνει τον εαυτό της υπό την πίεση των προσδοκιών της μοντέρνας εργαζόμενης γυναίκας και ευσυνείδητης συζύγου.

Για μένα, Η Εποχή της Βροχής είναι ένα τρυφερό πορτρέτο μιας γυναίκας, της οποίας η αξία δεν έχει αναγνωριστεί στο εργασιακό και οικογενειακό της περιβάλλον, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού της. Υπάρχει ένας σιωπηλός δυναμισμός μέσα της καθώς παλεύει μέσα στη ζωή με αξιοπρέπεια και χάρη.

Τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το σχέδιο συνδέθηκε μαζί μου με ένα πιο προσωπικό τρόπο, καθώς η σύζυγός μου κι εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας προκλήσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια οικογένεια. Οι ενέσεις, τα χάπια, οι επισκέψεις στο νοσοκομείο, τα δάκρυα, ο θυμός, η απογοήτευση, ήταν πια οικογενειακά τελετουργικά για μένα. Παρά τον κόπο και τις δυσκολίες, η εμπειρία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά μου να πραγματοποιήσω αυτή την ταινία.

Όσο κι αν προσπαθούμε να προοδεύσουμε προς μία ισότιμη κοινωνία, φαίνεται ότι παντού στον κόσμο, όπως και στη Σιγκαπούρη, υπάρχουν αόρατες γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, βασισμένες στα χρήματα, την καταγωγή και την τάξη. Υπήρχε πάντα ένας ελιτισμός από όσους έχουν εκπαιδευτεί με το αγγλικό σύστημα και μιλούν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά. Στη σημερινή Σιγκαπούρη το κύμα νέων μεταναστών από την Κίνα, έχει οδηγήσει πολλούς ντόπιους να διαχωρίζουν τον εαυτό τους μέσω της ικανότητας τους να μιλούν Αγγλικά. Ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος όσον αφορά στην ιδέα της τάξης και της καταγωγής στην αληθινή ζωή αλλά και στη δουλειά μου. Η απεικόνιση των λεπτομερειών αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι της σκηνοθεσίας μου, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, κοιτάζουν γύρω τους, κινούνται στον χώρο, όλα αυτά αποκαλύπτουν πάρα πολλά για το από πού έρχονται και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα πιο περίπλοκες από όσο νομίζουμε. Οι γραμμές σίγουρα μπλέκονται στην σχέση του Γουέι Λουν και της δασκάλας του. Είναι η Λινγκ η ιδανική ερωμένη ή μια αντικαταστάτρια μητέρα; Είναι ο Γουέι Λουν ένας αντικαταστάτης του απόντα συζύγου ή του γιου που πάντα ήθελε να αποκτήσει; Πάντα ένιωθα ότι τα συναισθήματά μας, μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα πηγαίναμε. Αυτή η ασάφεια στους ανθρώπινους δεσμούς και την επικοινωνία μεταξύ τους μου κινεί πάντα το ενδιαφέρον.

Ανδρομάχη Σδούκου

Η άποψη του MOVE IT για το "Wet season" που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.