Les Miserables

Για τους φανς, όχι για Όσκαρ

Ενδιαφέρον να δει κανείς την προσαρμογή στο σινεμά μιας από τις μεγαλύτερες διαχρονικές θεατρικές επιτυχίες του πλανήτη, αλλά δύσκολο να αναπαραχθεί το εντυπωσιακό της ζωντανής παράστασης. Οι περισσότεροι είναι εξάλλου γνώριμοι με την πλοκή και τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ που έχουν επικό following στις τάξεις των οπαδών του μιούζικαλ.

Έτσι από την αρχή το φιλμ δεν προσφέρει τίποτα ιδιαίτερα πρωτότυπο στην κινηματογραφική του μορφή μιας και ακολουθεί πιστά το θεατρικό σενάριο. Αρχίζοντας με μια σχετικά πομπώδη CGI σκηνή η ταινία μας συστήνει στους δύο πρωταγωνιστές και γρήγορα φτάνει σε κορύφωση με την σπαρακτική ερμηνεία της Αν Χάθαγουέι, η σύντομη εμφάνισή της οποίας στην οθόνη είναι αξιοσημείωτη για το μελοδραματικό της τόνο χωρίς να εκμαιεύει όμως ιδιαίτερη συμπάθεια στο χαρακτήρα. Την ίδια στιγμή δε θα έλεγα ότι με ενθουσίασαν οι λυρικές ερμηνείες των άλλων πρωταγωνιστών (είμαι σίγουρος όσοι έχετε δει την παράσταση το αναγνωρίζετε) μιας και η ίδια η ιστορία και οι εκφράσεις του προσώπου τους, τις ξεπερνούν. Έπειτα είναι και ο τρόπος απόδοσης των τραγουδιών που ακροβατεί ανάμεσα στον λόγο και την οπερέτα και κάνει κάποιον να αναρωτιέται αν οι ηθοποιοί τραγουδούν ή απλώς μιλούν με σκέρτσο.

Ο Χούπερ προσπαθώντας να μεταφέρει τη μαγεία της live παράστασης στη μεγάλη οθόνη, κερδίζει με την ηχογράφηση των τραγουδιών σε αληθινό χρόνο, αλλά χάνει στην κάπως dizzy κινηματογράφηση με υπερβολικά close up. Στο τέλος φαίνεται ένα μεγάλο σε διάρκεια αντίγραφο του west end θεάματος, περιορισμένο στη στούντιο σκηνογραφία του και ανίκανο να μεταδώσει με αντίστοιχο πάθος τα έντονα συναισθήματα του έργου. Να το δείτε μόνο αν είστε φαν.

Μιχάλης Κωνσταντέλλης