Berlinale 13: "Side Effects" - REVIEW

Side Effects (9/10)

Mindfuck games

Στα ‘βρώμικα’ παιχνίδια του μυαλού ο Στήβεν Σόντερμπεργκ είναι μαέστρος. Μπορεί να είναι η πέμπτη φορά του σκηνοθέτη στην Μπερλινάλε, όμως ο ίδιος φέτος επέστρεψε με ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια του - ή μάλλον στην οθόνη του Berlinale Palast- ήτοι το Side Effects, η mindfuck ταινία της διοργάνωσης.

Για να τα πάρουμε από την αρχή, θα ξεκινήσουμε με τους ηθοποιούς. Ο Τζούντ Λο στο ρόλο του γιατρού-θύτη-θύματος τον οποίο φέρει εις πέρας με αξιοπρέπεια, η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς σε΄βρώμικο’ ρόλο που της ταιριάζει γάντι (είναι άλλωστε ο ρόλος-κλειδί στο μυστήριο του Σόντερμπεργκ, δε θα πώ περισσότερα), ενώ η Ρούνι Μάρα δε θυμίζει σε τίποτα τη γυναίκα που γνωρίσαμε από την ταινία «Girl with the dragon tattoo». Αφενός τα αγγελικά της χαρακτηριστικά μπερδεύουν το θεατή και νομίζουν ότι έχουν απέναντί τους μια αφελή και απεγνωσμένη γυναίκα ... ή μήπως όχι? Από την άλλη, ο Τσάνινγκ Τέιτουμ (το προσφάτως αγαπημένο παιδί του σκηνοθέτη) σε ένα ρόλο περισσότερο «διακοσμητικό».

Οι Χιτσκοκικές επιρροές του Σόντερμπεργκ είναι ξεκάθαρες στο ηλεκτρικό ατμοσφαιρικό Side Effects, τα κάδρα του αγγίζουν την τελειότητα, ενώ γενικότερα η φωτογραφία και οι κλειστοφοβικές σκηνές του είναι πραγματικά για Όσκαρ. Η «κατάθλιψη» βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, αλλά στην πραγματικότητα η αποτελεί.... ‘διπολική διαταραχή’ από μόνη της. Ένα ψυχολογικό θρίλερ- αριστούργημα στη λογική «Έγκλημα και τιμωρία» και με βάση το τρίπτυχο Χίτσκοκ-Τριφό-Πολάνσκι από τον Σόντερμπεργκ, με τον τελευταίο αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι ένας από τους καλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες της γενιάς του.

Υπάρχει μόνο μια λέξη που μπορεί να περιγράψει το Side Effects: Παράνοια

Ειρήνη Κατσαρά