Argo

Σφιχτοδεμένη προπαγάνδα

To τρομερό με το «Argo», είναι ότι αυτή σχεδόν κωμική ιστορία διάσωσης των Αμερικανών διπλωματών από το Ιράν, είναι αληθινή. Συνέβη και μάλιστα στο ακέραιο, έτσι όπως την παρακολουθούμε, χωρίς διαστρεβλώσεις.

Η ιστορία έχει λοιπόν μέσα της τόσο δύναμη, τόλμη, αλλά και... επιστημονική φαντασία που ελάχιστα μπορεί να παρέμβει ο Μπεν Άφλεκ και αυτή η παράμετρος κάνει το έργο του δύσκολο. Αποδεικνύει όμως ότι οι δύο προηγούμενες πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες του («Gone baby gone», «The town»), δεν ήταν τυχαίες: Είναι και εδώ εκείνη η στιβαρή σκηνοθετική του προσέγγιση, η ξεκάθαρη αντίληψή του τι ακριβώς θέλει να πει και να δείξει που προκαλούν θαυμασμό. Εισάγει μια ιστορική ανασκόπηση για να εξηγήσει πως οδηγηθήκαμε στο θερμό επεισόδιο, δεν επιδιώκει τις πατριωτικές κορώνες (αν και το στόρι φυσικά προσφέρεται), ενώ όπου δεν μπορεί να τις αποφύγει, προσθέτει σαν γαρνιτούρα άφθονο κυνισμό, ενώ παράλληλα κολακεύει τους συμπατριώτες του.

Με στέρεα σεναριακή διασκευή, εξαιρετικούς δεύτερους ρόλους, παίζει με ευκολία το οσκαρικό παιχνίδι με τους όποιους όρους του, αν και θα μπορούσε να μην αυτοεπιλεχθεί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ουσία όμως είναι ότι παραδίδει ένα τεχνικά άρτο φιλμ που δεν σου δίνει το κάτι παραπάνω, αλλά μάλλον δεν σκόπευε σε κάτι ανάλογο...

Απόστολος Κίτσος