House at the end of the street

Εξοργιστικά κλισέ

Κανονικά η Τζένιφερ Λόρενς θα έπρεπε να έχει απολύσει τον ατζέντη της (αν δεν το έχει ήδη κάνει)...

Άντε και να δεχθώ ότι η συμφωνία για να παίξει στο «House at the end of the street» (και μαζί στο Devil you know που δεν θα δούμε ποτέ...) είχε γίνει πριν το “Hunger Games» που την εκτόξευσε και το «Silver Linings Playbook» που θα την καθιερώσει.

Αλλά, έστω και έτσι, μετά τα εξαιρετικά «Winter’s Bone» (και την υποψηφιότητα για Όσκαρ) και «Like Crazy», αυτό;

Αυτό το βουτηγμένο στο κλισέ της κακιάς ώρας, εξοργιστικά κακογραμμένο, εκνευριστικά ασυνάρτητο και ανέμπνευστα σκηνοθετημένο θριλεράκι της πεντάρας;

Με εμμονοληπτικά κάδρα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, την παραμικρή αίσθηση του ρυθμού, με μοντάζ δηθενιάς και ασύλληπτα comme il faut και χωρίς να στηρίζεται από πουθενά χιτσκοκικό twist (οκ, δεν θα σας το πω, μήπως και το πάρετε απόφαση να το δείτε), ο σκηνοθέτης ολοκληρώνει ένα ισοπεδωτικά μέτριο φιλμ, σαν εκείνα που εννοούμε όταν λέμε απολογητικά και κατεβάζοντας το κεφάλι: «Έχω δει και κάτι σαβ...ρες, άστα να πάνε!». Η Τζένιφερ που λέτε, προσπαθεί, αλλά οι υπόλοιποι ούτε καν αυτό...

Απόστολος Κίτσος