Catch 44

Free Μπρους Ουίλις!

Το στόρι κλασσικό. Βάλε μόνο στη θέση των δραστών αντί για badass τύπους με πολυβόλα και μάσκουλα, τρείς Ταραντινικές γκόμενες (με αρχηγό την ΘΕΑ Μάλιν Άκερμαν). Και κάπου εκεί βάλε το Big boss, ένα ψυχασθενή δολοφόνο, ένα νατλικέρη drug dealer και ένα... μάγειρα, βάλε και μπόλικο αίμα, πιστολίδι, σκηνές σε στριπτιζάδικα, καυτά σορτσάκια, roadtrip, βενζινάδικα και dinner places στη μέση του Αμερικανικού πουθενά και.. γίναμε.

Παλιό το έργο.

Το κλασσικό wannabe ταραντινικό στυλάκι με κιλμπιλίστικες κίτρινες λεζάντες και deathproofικά νάζια, που αφενός έχει και αυτό τις ρίζες του σε ταινιάκια grindhouse και αφετέρου δε φτάνει τα αντίστοιχα του Κουέντιν ούτε κατά διάνοια. Επιπλέον, σε πλήρη αντιστοιχία με τους «ανδρικούς» παρεϊστικους διαλόγους των Reservoir dogs στο φαγητό, ο Χάρβει εδώ κάνει το ίδιο στη γυναικεία του όμως μορφή.Δυστυχώς, παραμένει ένα συνονθύλεμμα όλης της φιλμογραφίας του τελευταίου χωρίς να αποφεύγει τα κλισέ.

Βλέπεται, και την πλάκα του την έχει, για να σκοτώσεις την μιάμιση ώρα σου καλό είναι, αλλά μην έχεις και πολλές απαιτήσεις. Επίσης στα σύν το μουσικό μέρος της ταινίας με Bowie, The Kills, The Raveonetes και Muddy Waters μεταξύ άλλων, αλλά και τον ίδιο τον Willis, να μας θυμίζει ότι κάποτε έκανε καριέρα στο τραγούδι...

Το καλύτερο της ταινίας είναι σίγουρα η χιουχεφνερική ρόμπα του Μπρούς, ο οποίος αποδεικνύει ότι ακόμα και σε μέτριες – όπως αυτή- ταινίες, έχει σπιρτόζο χιούμορ και είναι ηθοποιός με «κότσια». Ελευθερώστε λοιπόν τον Γουίλις από ξεπέτες στα γεράματά του. Λεφτά υπάρχουν... Δυστυχώς, ούτε τα εξωτικά μάτια της Akerman,ούτε το πρωτοκλασσάτο δίδυμο των Γουίλις -Γουίτακερ , ούτε τα φλάσμπακ που προσπαθούν να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον σώζουν την κατάσταση... Αν θές κάτι σε action πιστολίδι, δες καλύτερα το Bunraku του Guy Moshe.

Eιρήνη Κατσαρά