Νύχτες Πρεμιέρας 12: "Citadel" - Review

Citadel (7/10)

Έπειτα από ένα τραγικό περιστατικό που αφήνει την αγαπημένη του σε κώμα και τον ίδιο με τη φροντίδα της νεογέννητης κόρης τους, ο Τόμι αναπτύσσει σοβαρότατα συμπτώματα αγοραφοβίας. Εννέα μήνες μετά, ο εφιάλτης ξαναρχίζει, καθώς πλέον «εκείνοι» έχουν βάλει στο μάτι τη μονάκριβη κόρη του.

Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, όπου σε ένα άκρως δεξιοτεχνικό πλάνο μια μικρή ομάδα κουκουλοφόρων καθρεφτίζεται στην πόρτα ενός αυτοκινήτου τη στιγμή που ανοίγει, γίνεται αντιληπτό πως ο (σκηνοθέτης) Κιαράν Φόι είναι αποφασισμένος να μη σε αφήσει στιγμή να χαλαρώσεις στο κάθισμά σου. Μερικά λεπτά αργότερα έχεις βυθιστεί για τα καλά στο κλειστοφοβικό σύμπαν του "Citadel", όπου δεσπόζει ένα ανατριχιαστικό συγκρότημα κτιρίων σε μια απόμερη γωνιά της ιρλανδικής suburbia, το οποίο ακόμη και υπό το λαμπερό φως του ήλιου φαντάζει στοιχειωμένο.

Τουλάχιστον.

Το σασπένς της ταινίας, το οποίο χρωστά πολλά και στην υποδειγματική ερμηνεία του Ανιουρίν Μπάρναρντ (Τόμι), υπό την οπτική γωνία του οποίου παρακολουθούμε τα όσα φρικιαστικά συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της, είναι διαρκώς κλιμακούμενο, ενώ η έμπνευση του Φόι να μας έχει για αρκετή ώρα «στο περίμενε», μέχρι να αποφασίσει να ρίξει λίγο φως στο ποιόν των αδίστακτων κουκουλοφόρων – οι οποίοι, διόλου τυχαία, είναι ανήλικοι – φορτίζει την ατμόσφαιρα με μια ακατανίκητη αίσθηση απειλής. Κι ενώ η παρουσία του ηλικιωμένου ιερέα (Τζέιμς Κόσμο) προσδίδει ένα λανθάνον μεταφυσικό στοιχείο στα δρώμενα, η αποκάλυψη του σκοτεινού μυστικού της ταινίας ολοκληρώνει ιδανικά την πνιγηρή αίσθηση πως, τα όσα παρακολούθησες μόλις, συνιστούν ένα εξαιρετικά πιθανό εφιαλτικό σενάριο του κοντινού μας μέλλοντος. Μπρρρ…

Χάρης Παπαπαναγιώτου