Νύχτες Πρεμιέρας 12: "Avalon" - Reviews

Avalon 2/10

Ξεπερασμένη 80τίλα και παλιμπαιδισμός

Διαβάσαμε στο πρόγραμμα ότι πρόκειται για «θρίλερ-έκπληξη». Προς το τέλος της ταινίας καταλάβαμε από πού προκύπτει η έκπληξη καθώς η ταινία διόλου δεν είναι θρίλερ αλλά η παρακολούθησή της είναι μία «εκπληκτικά τρομακτική» εμπειρία.

Τα 80’ς δεν τελείωσαν ποτέ για το Γιάνε (τον πρωταγωνιστή της ταινίας) πιθανότατα ούτε και για τον Πέτερσεν. Μέσα σε αυτό κλίμα λοιπόν και υπό τον πολύ όμορφα σκηνοθετημένα - αν μη τι άλλο - ουρανό της Σουηδικής επαρχίας, παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που αντιμετωπίζεται από όλους σα φόνος του οποίου τα ίχνη πρέπει πάση θυσία να εξαφανιστούν. Κι όλα αυτά λίγο πριν τα εγκαίνια του νυχτερινού κλαμπ “Avalon” που ετοιμάζεται ο Γιάνε να ανοίξει.

Η πρώτη μισή ταινία θυμίζει Δόγμα του 95’ και είναι πιο ανεκτή από την υπόλοιπη μισή. Κάθαρση δεν είδαμε (ίσως εσκεμμένα γιατί η ταινία βασίζεται στις τύψεις από τις οποίες ποτέ δεν μπορείς να ξεφύγεις αλλά δεν μας πείθουν όλοι οι πρωταγωνιστές ότι έχουν συνείδηση) και ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα σενάριο (;) του οποίου η δομή δεν υφίσταται. Σκόρπια – όμορφα μεν άσχετα με το θέμα δε - πλάνα που δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στην υπόθεση της ταινίας (θα το πω για πολλοστή φορά ότι η τελευταία σκηνή θυμίζει διαφήμιση της corega-ultra για γερές οδοντοστοιχίες). Η καλύτερη σκηνή (η μόνη που αξίζει κιόλας) είναι εκείνη που ο Γιάνε λικνίζεται μέσα σε ένα άδειο κλαμπ σαν άλλος David Bowie (wannabe) υπό τους ήχους των Roxy Music στο ομότιτλο (λατρεμένο) τραγούδι.

Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να γίνει μία πολύ ωραία μικρού μήκους ταινία.

*Παίζεται την Παρασκευή 21/9, Όπερα 1, 10.30 μ.μ.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη

Σαρ (avalon): Lost in 80s  (4/10)

Πάρτυ, λεφτά, δόξα, ντρόγκες, στοιχήματα, ξύδια. Καταχρήσεις. Πολλές. Όσο παρτάλι και αν είσαι, πάντα υπάρχει το τέλος. Ψιλοβαρετό.Μεγάλες προσδοκίες. Η σκηνοθεσία είναι καλή. Πολύς χαμος για το τίποτα σε αυτό το σουηδικό πειραματικό εγχείρημα που πιστεύω ότι έγινε απλά επειδή ο τύπος είναι κολλητός του MIck Jagger. Και πολλή πλάτη ρε παιδί μου.

Ένας έφηβος εξηντάρης και πολύ μαύρο χιούμορ. Ο καμμένος αδερφός, η κυνική αδερφή και ένα θύμα.... πολίτης β κατηγορίας. Ο μεθυσμένος σπαρακτικός χορός στο Avalon των Roxy Music,  είναι η καλύτερη σκηνή σκηνοθετικά και ερμηνευτικά.

Eιρήνη Κατσαρά