The cold light of day

Οι σφαίρες ανοίγουν... τρύπες

Δύο λόγους σκεφτήκαμε γιατί όσοι έπαιξαν σε αυτή την ταινία είπαν «ναι»: ένα καλό τσεκ και ένα ταξιδάκι στην Ισπανία. Μπρους Γουίλις και Σιγκούρνι Γουίβερ συχνά-πυκνά πέφτουν... χαμηλά, ενώ ο επερχόμενος Σούπερμαν, Χένρι Καβίλ, είναι ακόμα μικρός και λογικά θα μάθει.

Ολα ξεκινούν από το σενάριο. Περιπέτεια, θρίλερ, κωμωδία, εποχής. Πρέπει όσα λένε και όσα συμβαίνουν, να έχουν λογική, να είναι καλογραμμένα, να πάνε το... πράγμα παραπέρα. Τούτη η ταινία θέλει π.χ. να θυμίσει Jason Bourne. Εκεί υπήρχε στόρι. Και εδώ, πάνω-κάτω υπάρχει, μόνο που οι τρύπες του φαίνονται από χιλιόμετρα μακριά. Ο ήρωας ξαφνικά βρίσκεται ανάμεσα σε κυβερνητικούς πράκτορες και τρομοκράτες που τον κυνηγούν. Πάντα καταφέρνει να ξεφεύγει. Στην αρχή της ταινίας μιλάει μόνιμα στο κινητό για τη δουλειά του, χωρίς να ακούμε. Αρα, σκέφτεσαι, δεν πρέπει να είναι ένας απλός πολίτης, κάτι άλλο παίζει...

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί, χωρίς φαντασία, να στήσει σκηνές καταδίωξης πεζοδρομίου και αυτοκινήτων (σε κάποιες το πετυχαίνει) αλλά μένει μόνο εκεί, καθώς είναι σίγουρο πως δεν είχε να πει κάτι στους ηθοποιούς, αφού κανείς δεν καταλαβαίνει –μαζί και εμείς- ποιοί είναι και που πάνε! Τουλάχιστον υπάρχουν στιγμές γέλιου.

Μην χάσετε από τα μάτια σας τη Σιγκούρνι Γουίβερ σε σκηνές πυροβολισμών. Λογικά έκανε κάστινγκ για τις μελλοντικές θυληκές «Αναλώσιμες» αν και δεν έχει ανάγκη. Δικός της είναι ο ρόλος!

Γιάννης Λυμπέρης