Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Το “The Ledge” είναι ένα φιλμ (λίγο θρίλερ, λίγο δράμα, λίγο έρωτας και πολλή φιλοσοφία) γεμάτο διλλήματα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό διακρίνεται αμέσως κιόλας από τις πρώτες σκηνές καθώς είναι εμφανές ότι ο πρωταγωνιστής δυσανασχετεί γύρω από το αν πρέπει να πηδήξει στο κενό. Κατόπιν, μπαίνοντας στο flashback, εισερχόμεθα ταυτόχρονα σε μία σειρά άλλων διλλημάτων, φιλοσοφικών αναλύσεων και υπαρξιακών αναζητήσεων (υπάρχουν συμπτώσεις στη ζωή ή τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, υπάρχει Θεός ή η ανάγκη για πίστη σε κάτι ανώτερο συνοδεύεται με κάποια ψυχική πάθηση).
Ίσως να μην είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί αλλά σίγουρα, το αναλύει σε τέτοιο βάθος που σου επιτρέπει να κατανοήσεις το σκεπτικό και των δύο πλευρών. Το τέλος παραμένει αμφίσημο και κατ’ επέκταση ανοιχτό, καθώς η κίνηση του Gavin μπορεί να μεταφραστεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους, όταν εκείνος φτάνει στη στιγμή της συνειδητοποίησης. Αυτό που με σιγουριά τονίζει ο σκηνοθέτης είναι ότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής - ακόμα κι αν κανένας δρόμος δεν είναι προς το προσωπικό μας συμφέρον. Πάντα υπάρχει κάτι ανώτερο που μας ξεπερνάει και είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε γι’ αυτό – για άλλους είναι κάποιος Θεός, για άλλους το σύμπαν, για κάποιους μπορεί να είναι τα ίδια τους τα συναισθήματα.
Είναι μια ταινία από εκείνες που δε σε αφήνουν αδιάφορο και στο τέλος «κάτι» σου αφήνουν να έχεις να (εκ)παιδεύεσαι χωρίς να πρόκειται για σκηνοθετικά αριστουργήματα.
Ελεωνόρα Βερυκοκίδη
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων