Les Amours Imaginaires

Με την πρώτη του ταινία να έχει φύγει φορτωμένη βραβεία από το φεστιβάλ Καννών του 2009, ο Ξαβιέ Ντολάν δείχνει να έχει ήδη κερδίσει το παιχνίδι της αποδοχής και της αναγνωρισιμότητας, κι ας είναι μόλις 21 ετών. Ωστόσο, όπως στη μουσική υπάρχει το περίφημο «δύσκολο δεύτερο album», έτσι και στο σινεμά η δεύτερη ταινία ενός νέου δημιουργού είναι, συνήθως, εκείνη που βοηθά να αντιληφθούμε αν έχουμε μπροστά μας ένα γνήσιο ταλέντο ή αν πέσαμε σε περίπτωση κινηματογραφικού… one-hit-wonder. Μια ματιά στο «Les amours imaginaires» αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως βρισκόμαστε στην πρώτη κατηγορία.

Μέσω της ασυνήθιστης ερωτικής ιστορίας που μας «σερβίρει» εδώ, ο Ντολάν πετυχαίνει να συνδυάσει με περίτεχνο τρόπο τις επιρροές από αγαπημένες του σκηνοθέτες (ο Γουόνγκ Καρ Βάι και ο Γκοντάρ αναμεταξύ τους), με πιο προσωπικές στιγμές που αναδύουν μια ειλικρίνεια συναισθημάτων. Έτσι, για κάθε slow-motion πλάνο όπου η – ντυμένη και χτενισμένη στην τρίχα – Μαρί βαδίζει γεμάτη αυτοπεποίθηση προς το ραντεβού της υπό τους ήχους του «Bang Bang» της Nancy Sinatra σε διασκευή Dalida, υπάρχει και μια σκηνή όπου ο Φρανσίς, στρέφει το γεμάτο βουβό πόνο βλέμμα του σε μια σειρά από χαρακιές στον τοίχο του μπάνιου του – θλιβερή υπενθύμιση για τις φορές που ερωτεύθηκε δίχως ανταπόκριση.

Εκεί όμως που ο Ντολάν φανερώνει το πόσο πολύ διατηρεί τον έλεγχο του υλικού του, είναι η προσθήκη ορισμένων εμβόλιμων πλάνων γουντιαλενικού ύφους, όπου 20-something αγόρια και κορίτσια μιλούν απευθείας στην κάμερα: ενώ αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται απλώς για εξομολογήσεις των δικών τους ερωτικών απογοητεύσεων, σύντομα συνειδητοποιείς πως οι εμπειρίες τους αφορούν ένα… πολύ συγκεκριμένο άτομο. Ένα πανέξυπνο «κλείσιμο του ματιού» προς τους θεατές και παράλληλα ένας εμπνευσμένος τρόπος να γίνει η σύνδεση ανάμεσα στις επιθυμίες των δύο κεντρικών ηρώων και στον (πρωτότυπο) τίτλο της ταινίας, ο οποίος μιλά για εραστές …κατά φαντασίαν!

Χάρης Παπαπαναγιώτου